Φαντάζεστε τον ξυλοδαρμό στο μετρό χωρίς κάμερες;

Τα βίντεο του ξυλοδαρμού του υπαλλήλου του μετρό από τα δύο καλά παιδιά φαντάζομαι τα έχετε δει. Και αυτό το τραβηγμένο με κινητό μέσα από το βαγόνι του μετρό, αλλά και τα άλλα (τα ακόμα πιο διαφωτιστικά) από τις σταθερές κάμερες του σταθμού. Μπορείτε να σκεφτείτε τι θα συνέβαινε στην υπόθεση αυτού του ακραίου τραμπουκισμού αν δεν υπήρχαν οι κάμερες;

Για αρχή, το πιο πιθανό θα ήταν να μη μαθαίναμε ποτέ τίποτα. Το περιστατικό να μην απαχολούσε την ειδησιογραφία ή να γραφόταν στη γωνιά μιας εσωτερικής σελίδας των εφημερίδων. Το πολύ-πολύ ν’ απασχολούσε τα δελτία ειδήσεων προς το τέλος τους, λίγο πριν τις «ειδήσεις» με παράξενα απ’ όλο τον κόσμο με το κείμενο να πηγαίνει «Τον ξυλοδαρμό του από αγνώστους καταγγέλει υπάλληλος του μετρό... μπλα μπλα μπλα... οι επιβάτες δεν είδαν καθαρά τα πρόσωπα των δραστών οι οποίοι διέφυγαν». Το θύμα μπορεί να έκανε μήνυση κατ΄αγνώστων, οι δράστες δεν θα συλλαμβάνονταν ποτέ και θα συνέχιζαν απτόητοι να ξυλοκοπούν όποιον τους χαλούσε τη ζαχαρένια ζητώντας τους να μη φέρονται σαν ζώα (συγγνώμη ζώα).

Στην απίθανη περίπτωση που οι δράστες συλλαμβάνονταν, θα παρίσταναν τα αθώα θύματα της εξουσιαστικής μανίας ενός φασίστα κρατικού υπαλλήλου από τον οποίο οι ζωές τους γλίτωσαν την τελευταία στιγμή. Δηλαδή περίπου ό,τι ακούσαμε τη μητέρα των δραστών αλλά επί 100 καθώς δεν θα υπήρχε ο ψυχρός και ανεπηρέαστος μάρτυρας που λέγεται κάμερα.

Σε μια άλλη εκδοχή (όχι και τόσο ακραία αν σκεφτούμε την δημόσια υπερασπιστική γραμμή των δύο νταήδων) οι τραμπούκοι θα έκαναν μήνυση στον υπάλληλο του μετρό ο οποίος θα βρισκόταν κατηγορούμενος για αδικήματα που έχουν να κάνουν με την άσκηση σωματικής βίας ή την υπέρβαση εξουσίας ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο μπορεί να γεννούσε η φαντασία των μηνυτών.

Ενδεχομένως να μπορείτε να σκεφτείτε και άλλες εκδοχές, αλλά σε όλες το μοτίβο θα ήταν το ίδιο: χωρίς κάμερες τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για τους δράστες και πολύ χειρότερα για το θύμα (και ακόμα χειρότερα για τα επόμενα θύματα των ατιμώρητων και άρα αποθρασυμένων δραστών).  

Αλλά δεν χρειάζεται να περιοριστούμε στον ξυλοδαρμό του μετρό. Αρκεί να θυμηθείτε όλα τα εγκλήματα που έγιναν σε χώρους που υπήρχαν κάμερες για να γίνει απολύτως σαφές πως οι μόνοι χαμένοι από την καταγραφή ήταν οι δράστες κι αυτό γίνεται ακόμα πιο σαφές στις περιπτώσεις κατάχρησης εξουσίας. Στις περιπτώσεις δηλαδή που τα πράγματα για το θύμα είναι ακόμα χειρότερα.

Αν είναι δύσκολο να διαψεύσεις δυο τραμπούκους πιτσιρικάδες φανταστείτε πόσο πιο δύσκολο είναι να διαψεύσεις ένστολους που ορκίζονται στο δικαστήριο ότι σε είδαν να... (ό, τι μπορείτε να φανταστείτε). Αν είστε αρκετά τυχεροί και στον χώρο υπάρχει κάμερα υπάρχει περίπτωση να δικαιωθείτε, αν δεν υπάρχει είστε έρμαια των μαρτυριών και των ορέξεων των ενστόλων. Η βάρβαρη ζαρτινιέρα της Θεσσαλονίκης και οι εν ψυχρώ δολοφονίες από αστυνομικους στις ΗΠΑ θα ήταν ζητήματα στα οποία τα θύματα ποτέ δεν θα δικαιώνονταν αν ένας φακός δεν κατέγραφε τα περιστατικά.

Μπορεί κάποιοι συμπολίτες να ισχυρίζονται ότι οι κάμερες σε δημόσιους χώρους είναι κρατική καταπίεση αλλά στην πραγματικότητα κάθε αναμφισβήτητο περιστατικό κρατικής αυθαιρεσίας που έγινε γνωστό τα τελευταία χρόνια έγινε γνωστό χάρη στις κάμερες.

Γιατί οι κάμερες τον μόνο που καταπιέζουν είναι τους παραβατικούς και τους εγκληματίες, είτε έχουν στολή είτε κουκούλα, είτε τίποτα από τα δύο. Καταπιέζουν τους δυνατούς. Αυτούς που μπορούν να επιβάλουν τη δική τους εκδοχή των γεγονότων όταν δεν υπάρχει αποδεικτικό υλικό. Κι αυτοί είναι οι μόνοι που στ’ αλήθεια έχουν λόγους να φοβούνται τις κάμερες σε δημόσιους χώρους.

«Ε τότε να βάλουμε κάμερες και στα σπίτια μας και στα σαλόνια μας και στις κρεβατοκάμαρές μας» λένε κάποιοι πονηροί συμπολίτες, αλλά ξεχνούν κάτι: ότι τα σπίτια και οι κρεβατοκάμαρές μας δεν είναι δημόσιοι χώροι κι επειδή δεν είναι δημόσιοι χώροι μπορούμε, αν νιώθουμε ότι για κάποιον λόγο απειλούμαστε, να τους γεμίζουμε με κάμερες. Στο σπίτι και την κρεβατοκάμαρα έχουμε τη δυνατότητα να αμυνθούμε στον εγκληματία και δεν υπάρχει κανένας λόγος τη δυνατότητα αυτή να μην την έχουμε κι εκεί που κινδυνεύουμε περισσότερο και από εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και από ένστολους που γυρεύουν να ξεσπάσουν στο όνομα του νόμου και της τάξης. Και μπράβο μας.