H συγγραφέας Μαρία Μαυρικάκη γράφει για τη μετακίνηση με κωδικό Β6 λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού
Στην τσέπη της φόρμας είχε το χαρτί, γραμμένο με μολύβι για να μπορεί να διορθωθεί. Καμάρωσε τον Γρηγόρη και τον Σταμάτη μπροστά στο Στάδιο. Καμία σχέση με τα φωτεινά ανθρωπάκια των άλλων σηματοδοτών. Ετούτα είναι στρουμπουλά, διαθέτουν εκτόπισμα και ήχο διαπεραστικό. Στο κόκκινο χαλί της Βασ. Όλγας τον περίμεναν άλλα ανθρωπάκια ξαπλωμένα, ζωγραφιστά. Παραδίπλα δρομείς, γονείς με καρότσια, ποδηλάτες, ο καθένας στο δικό του τέμπο. Ζάππειο-Σύνταγμα. Παλιά, εκεί ακριβώς του άρεσε να βοηθά τουρίστες χαμένους, απαυδισμένους από τις διπλές ονομασίες και την έλλειψη πινακίδων. Τους κοιτούσε στα μάτια, περίμενε να τον ρωτήσουν και το έκαναν σχεδόν πάντα. «Εξκιούζ μι, σερ!»
Του τραμ το τελευταίο κομμάτι, αχρηστευμένο εδώ και δυο χρόνια, πετάχτηκε ξαφνικά και του έκοψε τη θέα. Πώς δεν του έκοψε και τίποτε άλλο! Τα βαγόνια ξεπήδησαν μέσα από τις πυκνές συστάδες φυτών της διασταύρωσης με τη Βασ. Κωνσταντίνου, ευτυχώς, με ταχύτητα κάμπιας. Οι ράγες καταπατούσαν τη διαδρομή του Μεγάλου Περίπατου και −ντράγκα ντρουν το καμπανάκι− οι άνθρωποι πρόφτασαν να τραβηχτούν εγκαίρως. «Να θυμηθώ να διαμαρτυρηθώ στον δήμο», σκέφτηκε, «στο τέλος κάποιον θα πατήσουν».
Συνέχισε τη βόλτα του. Στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η αγαπημένη του φιγούρα σταθερή στο πόστο της. Μάγκας με σεβντά, καραόκε και αποκλειστικό ρεπερτόριο Μητροπάνο. Την στιγμή που έσκυψε να αφήσει ψιλά στο καβουράκι, άκουσε την παρέκκλιση˙ ούτε τρένα, ούτε καλαμιές σήμερα, «νύχτα ξελογιάστρα», τον ξεκούφανε ηχείο. «Ώπα! Ξεφύγαμε; Να θυμηθώ να γκουγκλάρω αν είναι Καρράς ή Αδαμαντίδης».
Μια ηλικιωμένη γυναίκα έτρωγε μανταρίνι στο παγκάκι, η μάσκα κάτω από τη μύτη, το βλέμμα στα πατώματα. Την άκουσε να ζητά βοήθεια μέσα από τα δόντια της. Έδωσε ό,τι του βρισκόταν, πήρε ευχές. Οι ροζ αποχρώσεις πάνω αριστερά, περιοχή Φιλοπάππου τού θύμισαν πως σε λίγο θα σουρούπωνε. Έκανε αναστροφή, επιτάχυνε το βήμα του και πρόλαβε να περάσει μέσα από τον Κήπο, την στιγμή που ο ποδηλάτης με τη σφυρίχτρα έδιωχνε τους τελευταίους. «Ωραία δουλειά!», κρυφοζήλεψε.
Κόντευε σπίτι του. Στα σκαλάκια ένας άνδρας κουκουλωμένος, παραδίπλα ένα κατσαριδάκι χίπικο με λουλουδάτη μπορντούρα και απέναντι το νέο μουσείο, το καμάρι της γειτονιάς του διπλοσφραγισμένο κι αυτό. Καθώς έβγαζε τα κλειδιά, συνάντησε τον Κ. και τη Β. με την κόρη τους τη Σ. Πανύψηλη κοπέλα, με τίποτα δεν την έκανες του δημοτικού. Κατευθύνθηκαν όλοι προς την είσοδο της πολυκατοικίας.
«Τι κάνεις, Σ. μου; Αρχίσατε ξανά σχολείο;», ρώτησε χωρίς να πλησιάσει. Το κορίτσι τον κοίταξε με ντροπαλό χαμόγελο και έγνεψε με το κεφάλι, ναι.
«Άσε», ακούστηκε σιγανή η φωνή του Κ., «την παραμονή δεν κρατιόταν. Πήγε κανονικά για ύπνο στις εννέα και τα μεσάνυχτα ξύπνησε».
«Για πες πάλι, δεν σε ακούω με τη μάσκα!»
«Λέω, δώδεκα τη νύχτα, ρωτούσε αν είναι ώρα να σηκωθεί. Τη στείλαμε στο κρεβάτι και στις έξι παρά, μες στα μαύρα χαράματα, σηκώθηκε. Δεν ξανακοιμήθηκε». Αντάλλαξαν καληνύχτες. Η Β. κράτησε την πόρτα του ασανσέρ μισάνοιχτη.
«Μα τόσο καιρό κλεισμένη, έχει πήξει», του είπε σα να ήθελε να δικαιολογηθεί. «Εντάξει, τα αγγλικά τα συνεχίζει διαδικτυακά, αλλά την ιστιοπλοΐα; Γίνεται να μπει στο όπτιμιστ από την οθόνη;»
«Δεν υπάρχει, ήρθαν τα πάνω κάτω! Να σπρώχνονται τα παιδιά να πάνε σχολείο;» σκέφτηκε εκείνος, ενώ ανέβαινε τις σκάλες. Στον δεύτερο άρχισε να λαχανιάζει. Έβγαλε τη μάσκα.
Info: Η Μαρία Μαυρικάκη γεννήθηκε το 1964 στο Περιστέρι, από γονείς Πειραιώτες με καταβολές νησιώτικες. Έχει πολυετή εμπειρία στον τομέα προστασίας του περιβάλλοντος και βιώσιμης ανάπτυξης, στα Χρηματοοικονομικά και στη διοίκηση Μονάδων Υγείας. Έχει συγγράψει χρονογραφήματα, διηγήματα και μία νουβέλα. Το «Περαστικά» (εκδ. Αίολος, 2019) είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Εξήντα χρόνια τρύγος» που συνέγραψε με τον Γιάννη Μπουτάρη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
17°
