Γυναίκες που δολοφονήθηκαν στην Ελλάδα, η ιστορία του τραγουδιού «Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας» - Τι αναφέρει η φεμινιστική συλλογικότητα «Το Μωβ».
Θα το έχετε ακούσει το τραγούδι που λέει «Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας που μου ’λεγε “δεν ξέρω, τι θα πει άντρας”». Μόνο που η ιστορία της Αλεξάνδρας είναι αληθινή και δεν μοιάζει καθόλου με όσα περιγράφονται στους στίχους, για μια κοπέλα χαλαρών ηθών, ας το πούμε έτσι, που ο «καλός» της, απηυδισμένος από τη συμπεριφορά της, σκεφτόταν «να την εκάψη». Στην πραγματικότητα, η Αλεξάνδρα ήταν 18 ετών όταν δολοφονήθηκε από τον θείο της, επειδή αντιστάθηκε στο βιασμό της.
Η Αλεξάνδρα δεν είναι η μόνη γυναίκα που δολοφονήθηκε επειδή ήταν γυναίκα. Τον τελευταίο χρόνο, από τις 25 Νοεμβρίου 2019 μέχρι τις 25 Νοεμβρίου 2020, η φεμινιστική συλλογικότηταΤο Μωβ κατέγραψε και δημοσιοποίησε 10 γυναικοκτονίες, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Το ίδιο κάνει κάθε χρόνο.
Το φεμινιστικό κίνημα διεκδικεί να ενταχθεί στο νομικό μας σύστημα ο όρος της γυναικοκτονίας. «Ο φόνος λόγω φύλου πρέπει να καταγράφεται ως τέτοιος. Όταν μια γυναίκα δολοφονείται επειδή αντιστάθηκε στον βιασμό της, στην κακοποίησή της, στην ουσία επειδή είναι γυναίκα, πρέπει να μιλάμε για γυναικοκτονία. Έτσι, θα ευαισθητοποιηθούν τόσο η κοινωνία όσο και οι δημόσιες αρχές», λέει η Σίσσυ Βωβού.
Φυσικά, οι γυναικοκτονίες είναι η κορυφή μόνο του παγόβουνου. Η κ. Βωβού, δραστήρια στο φεμινιστικό κίνημα εδώ και μερικές δεκαετίες και μέλος του Μωβ, λέει ότι είναι πολλά αυτά που θα πρέπει να αλλάξουν. «Να με συγχωρείτε, αλλά εγώ την “ισότητα” δεν την πολυβλέπω στην πράξη. Άνδρες σκοτώνουν γυναίκες και διαβάζουμε τίτλους όπως “Η υπερβολική αγάπη όπλισε το χέρι του”. Η οικογένεια αλλιώς μεγαλώνει τα αγόρια, αλλιώς τα κορίτσια. Το νομικό μας σύστημα δεν προστατεύει, όταν μια μήνυση για κακοποίηση κάνει δύο, τρία και τέσσερα χρόνια να εκδικαστεί. Στη Βουλή, μόλις το 21% των βουλευτών είναι γυναίκες. Η Πολιτεία δεν προβλέπει κονδύλια στον προϋπολογισμό για τις δομές στήριξης, ξενώνες φιλοξενίας κ.λπ., όλα αυτά γίνονται με ευρωπαϊκά χρήματα, μέσω ΕΣΠΑ. Στην εργασία, οι γυναίκες αρκετά συχνά έχουν χαμηλότερες αμοιβές από τους άνδρες, για να μη συζητήσουμε για τη σεξουαλική παρενόχληση. Πολύ πρόσφατη έρευνα της ActionAid αναφέρει ότι σχεδόν εννέα στις δέκα γυναίκες πέφτουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης σε χώρους εργασίας».
Εκνευρισμένη για την αυταρχική, όπως λέει, σύλληψή της, με δέκα ακόμη γυναίκες, στην πλατεία Συντάγματος στις 25 Νοεμβρίου, σε μια μικρή συγκέντρωση 15-20 γυναικών ενάντια στην έμφυλη βία, θυμάται ένα θεατρικό έργο από την Ιορδανία, σε ερώτησή μου αν για τις ανισότητες ανάμεσα στα φύλα φέρουν ευθύνη και οι ίδιες οι γυναίκες, μέσα από τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. «Θυμάμαι πόσο σκληρή ήταν η τιμωρία μιας γυναίκας που έσπασε την “κοινωνική δεοντολογία”. Προσέξτε, όμως, η τιμωρία της ήρθε από γυναίκες. Οι γυναίκες είναι οι θεματοφύλακες της πατριαρχίας, γιατί μόνο αν δέχονται και αναπαράγονται τα στερεότυπα, γίνονται ανεκτές. Στερεότυπα που στην Ελλάδα βρίσκουμε όχι μόνο στην επαρχία αλλά και στις πόλεις. Ο γιος θα βγαίνει έξω μέχρι αργά για να γλεντάει, και καλά θα κάνει, η κόρη όμως θα πρέπει να μένει πιο πολύ στο σπίτι, να μάθει και τις δουλειές, γιατί πώς θα μπορέσει να παντρευτεί».
Οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα τον περασμένο χρόνο
Στις 28/11/2019 η 31χρονη Κλειώ, ΑΜΕΑ, ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τον 40χρονο φίλο της μέσα στο σπίτι τους στον Κατσαμπά Ηρακλείου Κρήτης.
Στις 22/12/2019 η 33χρονη Αδαμαντία δολοφονήθηκε από τον 54χρονο σύζυγό της, ο οποίος την πυροβόλησε με την κυνηγετική καραμπίνα του μέσα στο σπίτι τους, όπου βρίσκονταν και το 4χρονο παιδί τους, στη Νέα Αλικαρνασσό Κρήτης.
Στις 23/01/2020 μια 50χρονη γυναίκα δολοφονήθηκε από τον 48χρονο σύζυγό της, ο οποίος την πυροβόλησε με την κυνηγετική καραμπίνα του κι αυτοκτόνησε με το ίδιο όπλο μέσα στο σπίτι τους στη Μακρακώμη Φθιώτιδας.
Στις 29/1/2020 η 32χρονη Evin Ekrem Ali δολοφονήθηκε από τον 45χρονο σύζυγό της, ο οποίος της κατάφερε πολλαπλές μαχαιριές στο κέντρο υποδοχής προσφύγων στο Λαύριο, όπου ζούσαν με τα 4 παιδιά τους ηλικίας 5, 7, 11 και 13 ετών. Κουρδικής καταγωγής από την Rojava της Συρίας.
Στις 3/3/2020 μια 44χρονη γυναίκα πέθανε από ασφυξία ενώ αντιστέκονταν κατά τη διάρκεια του ομαδικού βιασμού της από 2 άντρες ηλικίας 47 και 50 ετών. Η γυναίκα βρέθηκε νεκρή ημίγυμνη σε ένα χαντάκι δίπλα σε δρόμο στη Βέροια.
Στις 18/3/2020 δύο 35χρονες γυναίκες δολοφονήθηκαν από τον 35χρονο αστυνομικό της Τροχαίας Β.Π. ο οποίος τις πυροβόλησε με το υπηρεσιακό του όπλο στο πάρκινγκ ενός σουπερμάρκετ στην Κάτω Κηφισιά. Η μία ήταν η εν διαστάσει σύζυγός του, με την οποία είχαν 2 παιδιά ηλικίας 5 και 8 ετών, και η άλλη ήταν μια φίλη της.
Στις 18/8/2020 μια 52χρονη γυναίκα δολοφονήθηκε από τον 60χρονο σύζυγό της, ο οποίος την πυροβόλησε με την κυνηγετική καραμπίνα του μέσα στο σπίτι τους στην Παναγία Καλαμπάκας, όπου ζούσαν με τα 3 παιδιά τους.
Στις 10/10/2020, η 43χρονη Σβετλάνα-Φωτεινή και ο 43χρονος Έλληνας σύντροφός της Ι.Ζ. δολοφονήθηκαν με απανωτά χτυπήματα από τον πρώην σύντροφό της, σε εξοχικό σπίτι έξω από το Λουτράκι.
Στις 26/10/2020 μια 37χρονη γυναίκα δολοφονήθηκε από τον 53χρονο σύζυγό της μέσα στο σπίτι τους στην Καλλιθέα, όπου ζούσαν με τις 2 κόρες τους.
Στις 22/11/2020 μια 44χρονη γυναίκα δολοφονήθηκε από τον 44χρονο σύζυγό της, ο οποίος την πυροβόλησε με την κυνηγετική καραμπίνα του μέσα στο σπίτι τους στον Πύργο Διρού Μάνης, όπου ζούσαν με τα 2 παιδιά τους.
Για την Αλεξάνδρα και το τραγούδι «Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας»
Το τραγούδι «Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας», από τον Βαγγέλη Περπινιάδη, σε στίχους Κώστα Γιαννίδη, κυκλοφόρησε το 1961. Ανάμεσα στον χαρακτηριστικό ήχο που κάνουν τα ζάρια όταν πέφτουν στο τάβλι, ακούγονται οι στίχοι: «Στ’ ορκίζομαι Βαγγέλη μου, για κάτσε να τα πούμε, στο τάβλι αυτό που παίζουμε, στο ούζο που θα πιούμε / Στ’ ορκίζομαι Βαγγέλη μου, Βαγγέλη να σε θάψω, αυτή θα την εκδικηθώ, αυτή θα την εκάψω / Για άκουσε τα νέα, της Αλεξάνδρας, που μου ‘λεγε "δεν ξέρω, τι θα πει άντρας" / Κι εχτές τ’ απομεσήμερο, βγήκε για να ψωνίσει, κι η ώρα πήγε τέσσερις, κι ακόμα να γυρίσει / Και ψάχνοντας και ψάχνοντας, τη βρήκα στου Μιχάλη, να παίρνει τα σκονάκια της, μαζί με τον μπακάλη / Αυτά λοιπόν τα νέα, της Αλεξάνδρας, που μου ’λεγε "δεν ξέρω τι θα πει άντρας"».
Την πραγματική ιστορία της Αλεξάνδρας, η οποία διασύρεται εδώ και δεκαετίες, περιγράφει το Μωβ, επικαλούμενο μαρτυρίες: «Η Αλεξάνδρα, λοιπόν, ήρθε στα 18 της στο Αιγάλεω από τη Μάνη για να μάθει ραπτική. Έμενε σε ένα σπίτι με συγγενείς της, τότε που στη γειτονιά είχε μόνο προσφυγικά σπίτια και πολλά δωματιάκια με κοινή αυλή. Ήταν πολύ όμορφη. Δεν πήγαινε πουθενά αλλού, εκτός από το σπίτι, τη μοδίστρα και το περίπτερο. Αρραβωνιασμένη και ερωτευμένη, κάτι τη βασάνιζε αλλά φοβόταν να μιλήσει. Οι φίλες της όμως καταλάβαιναν. Έκανε πολλές απόπειρες να τη βιάσει ο θείος της, ο ίδιος ο αδερφός της μάνας της, κι εκείνο το βράδυ η Αλεξάνδρα, φαίνεται, αντιστάθηκε όσο ποτέ. Της τίναξε τα μυαλά με το όπλο του. Η σπιτονοικοκυρά της Ε., σχεδόν 80 πια, δεν μπορεί να ξεχάσει την εικόνα με το κεφάλι της ανοιγμένο και τα μυαλά χυμένα στον τοίχο. Αυτός που πραγματικά έγραψε τους στίχους, λένε, το έκανε για συγκεκριμένο λόγο. Για να μείνει στην ιστορία σαν πουτάνα».
11°
