Ο Διογένης Δασκάλου γράφει ένα κείμενο στην Athens Voice για τη Θεσσαλονίκη της εποχής του κορωνοϊού.
Προτεινόμενο soundtrack για την ανάγνωση του κειμένου το “Vittorio” του Λεξ.
Εδώ Θεσσαλονίκη. Εδώ Θεσσαλονίκη. Σας μιλάει η πόλη που είχε το πρώτο κρούσμα και μάλιστα μέσα στα κεντρικά του Δήμου. Μια πόλη που συνεχίζει να φτιάχνει μπουγάτσες κάθε πρωί για όλους τους ελεύθερους πολιορκημένους, αλλά πολύ λιγότερες. Μια πόλη που ξέρει από φαντάσματα, αλλά είναι αλλιώς να τα αισθάνεσαι για πρώτη φορά δίπλα σου, στον δρόμο, όταν πατάς το «6» για την άθληση και βρίσκεσαι εσύ και τα φανάρια που σου κλείνουν το μάτι.
Όχι, δεν έχουμε πεθάνει όλοι σ’ αυτή την πόλη, δεν έχει γεμίσει με πτώματα που βαριοκουνιούνται σε κωματώδη μορφή στον Θερμαϊκό. Υπάρχουμε, θα το ’λεγα, σε μια κατάσταση «ωσεί παρών» περιμένοντας κάτι που δεν έρχεται, σε μια κατάσταση που δεν ξαναζήσαμε μέσα σ’ έναν λιωμένο χρόνο σχεδόν σαν τα λιωμένα ρολόγια του Νταλί.
Άδεια βλέμματα σε μισά πρόσωπα καλυμμένα από τις μάσκες, δεν δικαιολογούν ούτε κατά φαντασία τον τίτλο της «ερωτικής πόλης», άσε που ποτέ δεν ήμασταν. Πιο πολλοί μέρα με τη μέρα νιώθουμε όλο και πιο πολύ σαν την «πόλη των φαντασμάτων» δικαιώνοντας έτσι και τον Μαζάουερ.
Βρισκόμαστε σε χαλασμένες διακοπές, καρντάσια! Τρεις είναι οι φυλές που κυκλοφορούνε στη διάρκεια της μέρας χωρίς φόβο. Η φυλή των «πιστών», άλλωστε κοινώνησαν προσφάτως στο προαύλιο του Μυροβλύτη. Η φυλή των μηδενιστών, ή αλλιώς «λέγε με όσο πάει», και η φυλή των απογοητευμένων, οπαδοί του σχήματος «τι είχαμε τι χάσαμε». Οι υπόλοιποι, οι φρόνιμοι, «τα πρόβατα», οι λογικοί, «οι υποταγμένοι», οι παραπλανημένοι, μέσα!
Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, το θέμα δεν είναι εάν η «Συμπρωτεύουσα» θα ξαναγίνει «Συμβασιλεύουσα», αλλά να μη γίνει «συνασθμαίνουσα πρωτεύουσα» γεμάτη από ΜΕΘ μέσα στη ΔΕΘ. Γιατί όπως είπε και ένας εξαϋλωμένος από την κούραση γιατρός που τρέχει για να προλάβει τους αρνητές που ψώνισαν το staff, «καλύτερα παραπλανημένοι παρά διασωληνωμένοι»!
Φοβηθείτε άφοβα, λοιπόν, εάν θέλετε τη ζωή σας πίσω. Γιατί ο φόβος ήταν πάντα η καύσιμος ύλη του ηρωισμού.
Πάντως, οφείλω να πω και να ομολογήσω ότι μετά από τόσα χρόνια τα καταφέραμε ο καθένας από το «μετερίζι» του, που λέγανε και οι παλιοί ορθόδοξοι πασοκτζήδες, να ξεφύγουμε απ’ τον «μπαγιάτικο» τίτλο της Συμπρωτεύουσας και να ανέβουμε πίστα, παίρνοντας αυταπόδεικτα τον τίτλο της Θεσσαλονίκης ως «Πρωτεύουσας των Κρουσμάτων». Πάντως πιστεύω να το γυρίσουμε το ματς έστω και στο 89΄ για να μην κάνουμε στο τέλος παρέα με τα αρχαία που θέλουμε να σώσουμε σε μία πόλη των πνευμάτων!
Πάμε λοιπόν όλοι μαζί με τη νέα προσευχή «πιστεύω εις έναν ιό πατέρα παντοκράτορα»…
Υ.Γ. Και για τους άπιστους έχω μία παρότρυνση. Ρωτήστε και κανέναν ειδικό, τόσοι ταξιτζήδες τι θα γίνουν; Κλέφτες; Ραντεβού στο Χάλοουιν του Πολυτεχνείου! Γιατί αγωνιστήκαμε για να ’χουμε το δημοκρατικό δικαίωμα να κολλήσουμε ο ένας τον άλλο δοθείσης ευκαιρίας.
Ο Διογένης Δασκάλου είναι μουσικός, κειμενογράφος, stand up comedian.
