Καρδιές από μωσαϊκά χωρίς κάποια καλλιτεχνική υπογραφή εμφανίστηκαν από το πουθενά στην αναπλασμένη προκυμαία της Θεσσαλονίκης. Ποιος και πότε κατάφερε σχεδόν με ακροβατικό τρόπο να σχηματίσει ψηφίδα ψηφίδα αυτές τις καρδιές; Κανείς δεν ξέρει. Και το μυστήριο δένει ακόμα περισσότερο όταν λαμβάνω στο Facebook ένα μήνυμα από κάποιον ή κάποια Η.Μ. με τον τίτλο: «Η Θεσσαλονίκη του έρωτα και ο ανώνυμος καλλιτέχνης των δρόμων».
«Τα τελευταία χρόνια η τέχνη των δρόμων είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη και είναι πολλοί αυτοί που την εκμεταλλεύονται για να κερδίσουν τα λίγα λεπτά διασημότητας που τους αντιστοιχούν, για αυτό και σε αυτές τις περιπτώσεις η υπογραφή είναι απαραίτητη, για να είναι σίγουροι ότι την δόξα δεν θα την εισπράξει λάθος άτομο. Υπάρχει, όμως, και η ρομαντική μορφή του όλου θέματος, αυτή που ο καλλιτέχνης αρκείται στην υλοποίηση της ιδέας του και στο συναίσθημα που θα προκαλέσει το έργο του στον παρατηρητή, η πρωτοτυπία της ιδέας και οι επαναλήψεις της είναι από μόνα τους η υπογραφή του καλλιτέχνη. Όλα τα άλλα είναι περιττά.
Τον τελευταίο καιρό άρχισαν να ¨ξεπηδούν¨ καρδιές από μωσαϊκά στην παραλία την Θεσσαλονίκης, κανένας δεν ξέρει πότε εμφανίστηκαν ακριβώς αφού δεν είναι σίγουρο ποιος τις παρατήρησε πρώτος και πότε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν ξαφνικά εστιάζει το μάτι σου επάνω τους, ένα όμορφο συναίσθημα πλημμυρίζει την ψυχή σου. Δεν είναι μόνο το σχήμα που προδίδει ρομαντισμό αλλά και το χρώμα ακόμα και το σημείο που βρίσκονται κάνοντας την γεμάτη σκουπίδια θάλασσα που τις αγκαλιάζει να φαίνετε ένα χαρούμενο σύνολο και αυτό ακριβώς είναι το αντάλλαγμα για αυτόν τον καλλιτέχνη, να αγγίξει τον παρατηρητή με μια όμορφη λιτή εικόνα γεμίζοντας τον με θετικά συναισθήματα, ίσως σαν αυτά που ένιωσε ο ίδιος την ώρα που ολοκλήρωνε το έργο του. Είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα έκατσε και θα τις κοίταξε μία μία, θα χαμογέλασε στο έργο του και θα αποχώρισε δίχως να πει λέξη, με μια αίσθηση εφορίας και αγάπης να γεμίζει την ψυχή του. Αυτή η τέχνη μας αρέσει, η τέχνη του έρωτα και όχι της μιζέριας».
17°
