«Ποτέ μην τα παρατάς»: Η ιστορία του Αμαντού Ντιαλό
Πριν λίγα χρόνια ως παιδί ο Αμαντού Ντιαλό δούλευε στα χρυρωρυχεία της Αφρικής. Πριν λίγο καιρό πήρε άσυλο από τη χώρα μας και θα σπουδάσει με υποτροφία στη Γαλλία
Ο Αμαντού Ντιαλό, ένας χαρισματικός μαθητής που ήρθε έφηβος στη χώρα μας από την Αφρική, είναι η εξαίρεση στον κανόνα για τους αιτούντες άσυλο
Ο Αμαντού Ντιαλό έφθασε πριν τέσσερα χρόνια μας σε ηλικία 16 χρονών έχοντας καταφέρει να γλιτώσει από την παιδική εργασία στα χρυσωρυχεία της δυτικής Αφρικής.
Πριν λίγο καιρό κατάφερε να του δοθεί άσυλο στη χώρα μας, βασιζόμενος στις εκπαιδευτικές του επιδόσεις. Όσο ήταν στην Ελλάδα έγινε δεκτός να σπουδάσει με υποτροφία πολιτικές επιστήμες στην περίφημη Σχολή Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι. Στην τρίτη και επιτυχημένη ακρόαση του για άσυλο μαζί του ήταν άλλος ένας εξαιρετικός φοιτητής και ένα μεγάλο ταλέντο στο μπάσκετ. Η ιστορία του Αμαντού, λέει ο Guardian, δυστυχώς είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Για τον Ντιαλό πηγή έμπνευσης ήταν μία βιογραφία του Φρέντρικ Ντάγκλας, του Αμερικανού μαύρου ακτιβιστή για την κατάργηση της δουλείας τον 19ο αιώνα. Την διάβασε πέρυσι το καλοκαίρι ενώ δούλευε πάρα πολλές ώρες κάθε μέρα σε ξενοδοχείο στη Σίφνο. Ο Ντάγκλας είχε πει:«Όταν μάθεις να διαβάζεις θα είσαι για πάντα ελεύθερος».
Ο Ντιαλό όντως το ακολούθησε, μαζί με τη σκληρή δουλειά η καθημερινότητα του περιελάμβανε πάρα πολύ διάβασμα.
Δεν μεγάλωσε με το όνειρο να φύγει από την πατρίδα του, τη Γουινέα. Όταν ο πατέρας του πέθανε, η καταπιεστική, όπως λέει, μητριά του τον πούλησε στον ιδιοκτήτη ενός χρυσωρυχείου. Την πρώτη φορά που προσπάθησε να δραπετεύσει, τον έπιασαν και τιμωρήθηκε με ξύλο.
Τελικά τα κατάφερε. Μετά από μια μεγάλη περιπέτεια, όπως και άλλοι πρόσφυγες και μετανάστες, έφθασε τελικά στη Λέσβο μέσω Τουρκίας. Ως ασυνόδευτος ανήλικος έτυχε καθεστώτος προσωρινής προστασίας και μέσω της οργάνωσης Home Project γνώρισε την Άννα Μαρία Κουντούρη, δικηγόρο ειδικευμένη σε θέματα μετανάστευσης. Η Κουντούρη αναφέρει στον Guardian πως οι ανήλικοι που έρχονται στην Ευρώπη έχουν έναν αγώνα ταχύτητας μπροστά τους για να αποκτήσουν νόμιμο καθεστώς παραμονής. Όταν γίνουν 18 χρονών τα πράγματα δυσκολεύουν.
Για να εξασφαλίσει το μέλλον του στην Ευρώπη η αίτηση ασύλου του έπρεπε να γίνει αποδεκτή από τις ελληνικές αρχές. Όμως στην Ελλάδα, λέει ο Guardian, το ποσοστό των ασυνόδευτων ανήλικων των οποίων οι αιτήσεις γίνονται δεκτές, όλο και μικραίνει τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της αλλαγής της νομοθεσίας. Ναι μεν οι ανήλικοι που απορρίπτεται η αίτηση τους προστατεύονται από την απέλαση, όμως αυτό δεν ισχύει πια όταν κλείσουν τα 18.
Από τον Ιούνιο του 2013 έως τον Ιανουαριού του 2020 απερρίφθησαν 7.558 αιτήσεις ασύλου από ασυνόδευτους ανήλικους, ποσοστό 63% στο σύνολο.
Φιλοξενούμενος στο κέντρο της οργάνωσης στη Λέσβο ο Ντιαλό έμαθε αγγλικά, μιλούσε ήδη γαλλικά ως μητρική γλώσσα. Το προσωπικό της οργάνωσης αναγνώρισε πως πρόκειται για έναν χαρισματικό έφηβο και κανόνισε να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις για ένα ιδιωτικό γαλλικό σχολείο στην Αθήνα. Πέρασε τις εξετάσεις.
Αν και η σχολική είχε ξεκινήσει ο Ντιαλό εντυπωσίασε και εκεί. Από ένα ήσυχο παιδί στο κέντρο της Λέσβου εξελίχθηκε σε ένα δημοφιλή μαθητή, εξελέγη και πρόεδρος των μαθητών του σχολείου.
Την τελευταία μέρα του Ιανουαρίου του 2020 ήταν η μεγάλη μέρα για τον Ντιαλό. Ήλπιζε να του δοθεί άσυλο, θα εξεταζόταν η αίτηση του. Η Κουντούρη είχε περάσει εβδομάδες συλλέγοντας στοιχεία για την προηγούμενη ζωή του, για τους τραυματισμούς και τους ξυλοδαρμούς που δέχθηκε όταν εργαζόταν ως παιδί στο χρυσωρυχείο. Όμως οι δύο πρώτες του αιτήσεις απορρίφθηκαν. Αν απορριπτόταν και η τρίτη αντιμετώπιζε το φάσμα της απέλασης.
«Είναι σαν να είσαι εγκληματίας, να μην έχεις ταυτότητα. Αλλά έμαθα να προσπαθώ και να μην τα παρατάω και σε καμιά περίπτωση να μη σταματήσω το σχολείο»
Όπως ειπώθηκε νωρίτερα, η τρίτη αίτηση ασύλου έγινε δεκτή στις 21 Ιουνίου. Είπαμε, η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το να είσαι εξαίρεση έχει το δικό του βάρος. Πρέπει πάντα να αποδεικνύεις πως την άξιζες. Όταν ήταν ακόμα μετέωρος ο Ντιαλό εκπαίδευσε τον εαυτό του να βλέπει τη θετική πλευρά των πραγμάτων. «Ήθελα πάντα να θυμάμαι τα καλά πράγματα που μου συνέβησαν, έχω πρόσβαση στη μόρφωση, κάτι που πάντα ήθελα».
Τώρα πλέον νιώθει και μία ευθύνη. «Πριν ήθελα απλά να είμαι ασφαλής, τώρα νιώθω πως μπορώ να κάνω κάτι στη ζωή μου. Απλά πρέπει να δουλέψω πιο πολύ και να θυμάμαι πως ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάς».
15°
