Ο πρόεδρος της ΕΡΤ Κωνσταντίνος Ζούλας θυμάται τη μέρα που έπαιξε κιθάρα με τον Πορτοκάλογλου και τον Σαββόπουλο!
Ο πρόεδρος της ΕΡΤ Κωνσταντίνος Ζούλας, με αφορμή την ψηφιοποίηση και αναβίωση της εκπομπής «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» θυμάται σε μια ανάρτηση στο Facebook τη βραδιά που έπαιξε κιθάρα με τον Πορτοκάλογλου και τον Σαββοπούλο, ενώ έπαιζε πιάνο ο Γιοκαρίνης και τραγουδούσαν οι Κατσιμιχαίοι.
Η ανάρτηση του προέδρου της ΕΡΤ:
Από την προηγούμενη εβδομάδα και κάθε Τρίτη και Τετάρτη στις 11 το βράδυ επαναπροβάλλεται στην ΕΡΤ2 μια από τις πιο σημαντικές, κατά τη γνώμη μου, μουσικές εκπομπές που έχουν γυριστεί στην ελληνική τηλεόραση. Το «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι» του μοναδικού Διονύση Σαββόπουλου που προβλήθηκε για πρώτη φορά στην ΕΡΤ το 1986 φιλοξενώντας κατά κυριολεξία όλο το ελληνικό τραγούδι της εποχής. Από την Αρβανιτάκη, τη Γαλάνη, τους Φατμέ, τον Παπαπακωνσταντίνου, τους Κατσιμιχαίους, τον Μηλιώκα, τον Κηλαηδόνη και τον Παπάζογλου μέχρι το Νταλάρα, τον Πάριο, τον Ζαμπέτα, τον Μπιθικώτση, τον Χατζηνάσιο, τη Καίτη Γκρέυ και τη Λίτσα Διαμάντη. Οι πάντες πέρασαν από την εκπομπή. Μέχρι η Αλίκη και ο Χάρρυ Κλυν.
Τηλεφώνησα στον Διονύση Σαββόπουλο να του πω ότι ψηφιοποιήσαμε και τα 18 επεισόδια για να βελτιώσουμε όσο μπορούσαμε την εικόνα και ότι θα τα ανεβάσουμε και στο ΕΡΤFLIX για να τα παρακολουθήσει κανείς όποτε θέλει. Και ειλικρινά θέλω να τον ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου που δέχθηκε όχι μόνον να μας δώσει την άδειά του, αλλά και να μας στείλει ένα βίντεο με λίγα δικά του λόγια για το πώς γυρίζονταν εκείνη την εποχή αυτές οι μοναδικές εκπομπές. Ενα βίντεο που μαζί με τις εκπομπές μπορεί κανείς να δει και στο EΡTFLIX (στο μενού αρχείο) αλλά και στη διαδικτυακή του μορφή πατώντας απλά εδώ
Για όσους έχουμε πατήσει τα… ήντα νομίζω ότι δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια για να περιγράψω τη νοσταλγία που νιώθουμε με αυτές τις εκπομπές.
Για μένα, ωστόσο, υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος που είπα να σας εκμυστηρευτώ καθώς –μεταξύ μας- μου έχει λείψει το γράψιμο.
Το 1986 ήμουν μόλις 17 ετών και περίμενα πώς και πώς να δω στην ΕΡΤ το Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι, γιατί εκτός από τους λεγόμενους “λαϊκούς” τραγουδιστές, προβάλλονταν και τα νέα σχήματα της εποχής. Της ελληνικής ροκ, όπως την ονομάζαμε τότε. Ένα από αυτά ήταν και οι Φατμέ των οποίων ήμουν τρελός φαν από το 1981 που ξεκίνησαν. Είχα όλους τους δίσκους τους και περίμενα πώς και πώς κάθε νέα τους δουλειά.
Το φθινόπωρο, λοιπόν, του ‘87, ο Σαββόπουλος αποφάσισε να ηχογραφήσει σε έναν διπλό άλμπουμ τραγούδια από την εκπομπή (οι μικρότεροι που τυχόν έχετε απορίες για το τι σημαίνει άλμπουμ είναι εκείνοι οι μεγάλοι μαύροι δίσκοι που παίζουν και από τις δύο πλευρές).
Ένα βράδυ -το Νοέμβριο του 1987- ο παιδικός και παντοτινός μου φίλος Μίνως Μάτσας που είχε αναλάβει την οργάνωση της παραγωγής με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «παράτα ό,τι κάνεις και έλα τώρα στο Sigma στο Νέο Ηράκλειο, ηχογραφούμε με τον Πορτοκάλογλου».
Εννοείται ότι διακτινίστηκα. Και η έκπληξή μου εξελίχθηκε σε προσωρινή αφωνία όταν μπήκα στο στούντιο. Δεν ήταν εκεί μόνον ο Σαββόπουλος και οι Φατμέ. Παρόντες ήταν ο Γιάννης Γιοκαρίνης, οι Δυνάμεις του Αιγαίου αλλά και ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, που επίσης άκουγα μετά μανίας τα τραγούδια τους.
Η πρόβα για το «Καλοκαιράκι», που θα ηχογραφούσαν μόλις είχε αρχίσει, οι δυο μας με το Μίνω στο κοντρόλ, εγώ με φάτσα εκστασιασμένη.
άποια στιγμή και ενώ έπαιζαν το πρώτο ρεφραίν, την πρόβα διέκοψε ο Σαββόπουλος: «Ρε παιδιά, νομίζω ότι μας λείπει μια κιθάρα να παίξει μαζί με το Νίκο πιο ψηλά. Μίνω αφού ξέρεις, δεν μπαίνεις στο στούντιο;» Και ο Μίνως, απάντησε κάτι που με αιφνιδίασε πλήρως. «Καλύτερα να μπει ο Κωνσταντίνος που είμαι σίγουρος ότι ξέρει απέξω το κομμάτι»...
Μην τα πολυλογώ δεν νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη βραδιά. Στα 17 μου, με τρεμάμενα χέρια, κρατούσα μια κιθάρα, έχοντας στα δεξιά μου τον Σαββόπουλο, αριστερά μου τον Πορτοκάλογλου, μπροστά μου στο πιάνο τον Γιοκαρίνη και στα αυτιά μου μέσα από τα ακουστικά που μου έδωσαν να ακούω και να βλέπω τους Κατσιμιχαίους να τραγουδούν live σε κάτι που μετείχα κι ο ίδιος.
Το θυμάμαι ακόμη σαν όνειρο φθινοπωρινής νυκτός, αλλά υπάρχει και πειστήριο. Λίγους μήνες αργότερα, και λίγο πριν τυπωθεί το εξώφυλλο, ο Μίνως, χωρίς να μου πει τίποτα, έβαλε ανάμεσα στους επαγγελματίες μουσικούς του δίσκου –Νταλάρα, Νικολόπουλο, Πορτοκάλογλου, Σαββόπουλο κλπ- και το όνομά ενός διαχρονικώς και παντοτινώς άγνωστου κιθαρίστα. Της αφεντιάς μου.
Με αφορμή, λοιπόν, την αναβίωση αυτής της εκπομπής, σκέφτηκα να του πω κάτι που –μεταξύ μας- ψιλοντρεπόμουν τόσα χρόνια. Ένα δημόσιο και νοσταλγικό ευχαριστώ για εκείνη την αξέχαστη βραδιά.
