Όταν ένα 24χρονο κορίτσι μίλησε με τον Μανώλη Γλέζο κι έγινε παντοτινή θαυμάστριά του.
Λίγους μήνες μετρούσα στη δημοσιογραφία. Πρώτη μου δουλειά σε μια τοπική εφημερίδα των νοτίων προαστίων. Ακόμα δεν είχαμε κρίση. Επίσημα τουλάχιστον. Ένα σαββατιάτικο μεσημέρι, η εφημερίδα με στέλνει στο δημαρχείο της Βούλας. Η Τοπική Οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ, ή ο Τομέας Παιδείας -τόσα χρόνια μετά δεν μπορώ να θυμηθώ- διοργάνωνε μια εκδήλωση. Προσκεκλημένος ο Μανώλης Γλέζος.
Συνήθως, σε τέτοιο τοπικού χαρακτήρα εκδηλώσεις, οι παρευρισκόμενοι είναι συγκεκριμένοι και δεν ξεπερνούν έναν «χ» αριθμό. Αυτή τη φορά, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η αίθουσα εκδηλώσεων «Ιωνία» ήταν κατάμεστη. Όλοι περίμεναν να ακούσουν έναν συγκεκριμένο ομιλητή, τον Μανώλη Γλέζο. Μαζί με αυτούς και εγώ.
Δυσκολεύομαι να θυμηθώ ακριβώς το θέμα της εκδήλωσης που στο γενικότερο πλαίσιο της ήταν σχετικό με την Παιδεία. Αυτό όμως που δεν μπορώ να ξεχάσω ήταν τα μάτια στα οποία διαγραφόταν το πάθος με το οποίο μιλούσε ο Μανώλης Γλέζος για τα παιδιά, τον ρόλο της Παιδείας στην Κοινωνία, την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, τη ζωντανή συζήτηση που προκάλεσε με το κοινό, και τους παρευρισκόμενους να «σκοτώνονται» ποιος θα πρωτοπάρει τον λόγο. Μια συζήτηση ζωντανή που κράτησε περί τη μιάμιση ώρα και που αναγκάστηκε να διακοπεί ελέω προγραμματισμού άλλης εκδήλωσης στην ίδια αίθουσα.
Αν και τον Μανώλη Γλέζο λόγω κοινής καταγωγής τον είχα δει αρκετά καλοκαίρια στη Νάξο, ωστόσο ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να του μιλήσω. Μετά το τέλος της εκδήλωσης πλησίασα και σαν θαυμάστρια κάποιου ροκ σταρ, του έκανα δυο – τρεις ερωτήσεις για το άρθρο μου. Τότε μου λέει, ενώ εγώ μετρούσα μόλις 24 έτη ζωής: «Μίλα μου στον ενικό, οι Έλληνες δεν είχαμε ποτέ πληθυντικό ευγενείας, οι Βαυαροί μας τον επέβαλαν». Επανέλαβα τις ερωτήσεις μου, αποκαλώντας τον «Μανώλη» και μετά, του ζήτησα να βγούμε φωτογραφία.
Μέσα σε κάτι κούτες στο πατρικό μου υπάρχει ακόμα αυτή η φωτογραφία, όπως και το τεύχος με το άρθρο από το συγκεκριμένο θέμα. Σήμερα, μου λείπει πολύ αυτή η κούτα. Σήμερα, με ενοχλεί πολύ αυτή η καραντίνα που δεν μπορώ να χωθώ μέσα στο αρχείο μου στο πατρικό και να αρχίσω να ψάχνω με μανία μέχρι να τη βρω. Ίσως, την άφησα στο παλιό μου σπίτι, γιατί μέσα μου νόμιζα ότι ο Μανώλης Γλέζος όπως νίκησε τον ναζισμό, τον φασισμό, το παράλογο, θα νικούσε και τον θάνατο. Αυτό όμως, θα ήταν παράλογο. Και ο Μανώλης Γλέζος δεν ήταν παράλογος. Ήταν αγωνιστής, ήταν πρότυπο, ήταν παθιασμένος για τη ζωή.
20°
