Με το τέλος του, ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος άφησε πίσω του περίπου 20.000 ανθρώπους με σοβαρούς τραυματισμούς στο πρόσωπο. Ωστόσο, η τότε πλαστική χειρουργική δεν διέθετε τα μέσα για να διορθώσει τις σοβαρές παραμορφώσεις τις οποίες είχαν υποστεί πληθώρα ανθρώπων.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να δυσκολεύονται να επιστρέψουν στην κανονική τους ζωή, είτε γιατί οι άλλοι άνθρωποι τους απέρριπταν, είτε γιατί οι ίδιοι ένιωθαν ντροπή για την εμφάνισή τους. Αυτό, όμως, άλλαξε το 1917, όταν η γλύπτρια Άννα Κόλμαν Λαντ μετακόμισε με τον άντρα της από τις ΗΠΑ στη Γαλλία και ανέλαβε, με τη στήριξη του Ερυθρού Σταυρού, τη δημιουργία μασκών, οι οποίες λειτουργούσαν ως προσθετικά μέλη που «εξαφάνιζαν» τις δυσμορφίες, που σφαίρες, σράπνελ και φλογοβόλα είχαν προκαλέσει.
Μέσα σε δύο χρόνια, η Λαντ μαζί με τους βοηθούς της δημιούργησαν 185 τέτοιες μάσκες, δίνοντας στον αντίστοιχο αριθμό στρατιωτών πίσω την κανονικότητά τους, το μόνο ίσως που επιθυμούσαν εκείνη τη στιγμή. Η αξία της δουλειάς τους μπορεί να κατανοηθεί μέσα από μία αναφορά που βρέθηκε στο στούντιο της Λαντ: «Ένας άντρας, που ήρθε σήμερα, έχει τραυματιστεί εδώ και χρόνια και δεν επέστρεψε ποτέ στο σπίτι του. Δεν ήθελε η μητέρα του να δει πόσο άσχημη ήταν η κατάστασή του», αλλά και σε ένα γράμμα ενός στρατιώτη προς τη γλύπτρια: «Χάρη σε εσάς μπορώ να έχω ένα σπίτι. Η γυναίκα που αγαπώ δεν με βρίσκει αποκρουστικό, όπως θα είχε κάθε δικαίωμα να με βλέπει».
Η Λαντ επέστρεψε το 1919, μετά το τέλος του πολέμου, στις ΗΠΑ και επικεντρώθηκε πλέον μόνο στην καλλιτεχνική υπόσταση της γλυπτικής. Ωστόσο, το έργο της συνέχισε να ζει για χρόνια, μέσα από τους 185 άντρες των οποίων τη ζωή βελτίωσε, ενώ το 1932, όταν ήταν 54 ετών, η τότε γαλλική κυβέρνηση την ανακήρυξε για τη συνεισφορά της Ιππότη του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής.
12°
