«Καλό ταξίδι αγαπημένε μας Χρήστο. Αναρτώ ένα από τα ποιήματα και τρία από τα ζωγραφικά σου έργα, χωρίς την άδεια σου. Ο πατέρας σου» αναφέρει στην ανάρτησή του ο κ. Δημαράς.
Το ανέκδοτο ποιήμα:
Πόσο μακριά είναι το φως.
Μία απόσταση που φαντάζει απέραντη και μια χαρά που όμως εμφανίζεται ως ένα ψεγάδι στην αιωνιότητα…
Σκέψεις που ταξιδεύουν ανάμεσα σε μηχανές και αντιδράσεις όπου μόνο ο αυθορμητισμός τους δίνει ζωή.
Και αν όμως όλα μοιάζουν ιδανικά, η απορία πάντα παραμένει.
Πόσο;
Πόσο μπορώ να δεχτώ το όνειρο;
Πόσο μπορώ να ελπίσω πως δεν θα προσγειωθώ ανώμαλα στο έδαφος;
Ένα φως που δείχνει το δρόμο και ένα καράβι που παλεύει να παραμείνει στην σωστή κατεύθυνση.
Μία πυξίδα που σημαδεύει τον ουρανό αλλά και πάλι καμία ανησυχία στο κατάστρωμα.
Μακριά;
Μπα εδώ δίπλα είναι, δεν την νιώθεις;
Μία ακτή που περιμένει τους κουρασμένους ταξιδιώτες και ένα φως έτοιμο να τους γεμίσει την καρδιά…Ένα φως που τα σώματα τους θα διαπεράσει και αυτοί εξαντλημένοι θα προσγειωθούν στην ακτή…
Ένας ύπνος υπό τον ήχο των κυμάτων και μία αγκαλιά.
Ένας λαβύρινθος και μία έξοδος.
Μία σειρά από αναμνήσεις που θα χαθεί στην αλμύρα των κυμάτων.
Ένα γλυκό φιλί και μία λάμψη.
Μια ηρεμία και μία σιωπή.
Ένας αποχαιρετισμός και μια αισιοδοξία.
Ένα κλείσιμο των ματιών και ένα φως.
Ένα μαγευτικό τοπίο και ένα κοινό.
25°
