Είναι Κυριακή, αργά το μεσημέρι, γράφω σε έναν δανεικό υπολογιστή. Κοιμήθηκα αργά, ξύπνησα νωρίς. Δεν έχω πιει καφέ. Στο μέσα δωμάτιο ακούγονται συνομιλίες. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ για να γράψω. Σε λίγες ώρες θα έχω επιβιβαστεί στο αεροπλάνο με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Όλα μοιάζουν να είναι λάθος. Το μοναδικό σωστό είναι ότι από τα μικροσκοπικά ηχεία του υπολογιστή ακούγονται οι Blur. Το μόνο που με παρηγορεί είναι η θάλασσα και η φωνή του Damon Albarn που μου λέει «ότι μάλλον τα καταφέραμε μέχρι το τέλος».
Το «τέλος», αυτή η λέξη με ενοχλεί, ίσως για σήμερα προτιμώ το «για πάντα», μόνο που και αυτό δεν υπάρχει. Ίσως πρέπει να βρεθεί μια λέξη που να εκφράζει μια ενδιάμεση κατάσταση του «για πάντα» και του «τέλους». Τόσο πλούσια είναι η ελληνική γλώσσα, δεν μπορεί, θα υπάρχει μια τέτοια λέξη. Στον ουρανό πετάνε καναντέρ, μοιάζουν να κάνουν εναέριες περιπολίες. Είναι πια αργά. Η τηλεόραση παραμιλάει. Αλλάζω κανάλια. Οι ειδήσεις παντού ίδιες. Τα θύματα αυξάνονται, όπως και οι αγνοούμενοι. Μόνο στο Mega παίζουν κάτι ξεχασμένες ελληνικές σειρές που μαρτυρούν τις εποχές της ευμάρειας, των καταναλωτικών δανείων και του χρηματιστηρίου. Πόσα χρόνια πριν; Όλα αυτά μοιάζουν τόσο μακρινά, λες και δεν τα ζήσαμε ποτέ.
Έχω έναν πόνο στο δεξί μου πόδι, που με χτυπάει στην καρδιά. Δεν ξέρω ποιος πόνος ξεκίνησε πρώτος. Είχα σκοπό να γράψω κάτι άλλο για σήμερα. Αλλά η επικαιρότητα βλέπεις πάντα σε προλαβαίνει. Μόνο που αυτή τη φορά νιώθω αποσβολωμένη. Δεν θέλω όμως να γράψω για τα αθώα θύματα, τις χαμένες περιουσίες, τους ευθυνόφοβους πολιτικούς, τις δασικές εκτάσεις που χάθηκαν, για τις selfie φωτογραφίες στο facebook με τους αιμοδότες και τα χανζαπλάστ τους, όχι δεν θέλω να γράψω για αυτά, γιατί θυμώνω. Θέλω όμως να γράψω για το μεγαλείο της αλληλεγγύης, για τους ταπεινούς ανθρώπους που έτρεξαν να βοηθήσουν με κάθε τρόπο, για τους συναδέλφους δημοσιογράφους που έκαναν με αξιοπρέπεια τη δουλειά τους, για τους ανθρώπους από όλον τον κόσμο που έδειξαν τη συμπαράστασή τους με όποιον τρόπο μπορούσαν, για τους αφανείς ήρωες που ήταν από την πρώτη στιγμή εκεί. Μακάρι να παραμείνουμε έτσι και μετά, όταν θα έχει τελειώσει όλο αυτό. «Πιστεύεις ακόμα σε ουτοπίες», με ρώτησε μια φίλη χθες το βράδυ; Πιστεύω ότι όσο είμαστε ικανοί για το χειρότερο, άλλο τόσο είμαστε ικανοί για το καλύτερο.
20°
