Αυτή η Κυριακή ξημέρωσε για να ενώσει τους Έλληνες, όχι για να τους σκλαβώσει το ωράριο λειτουργίας των πολυεθνικών. Στο κέντρο της πόλης οι έλικες των ελικοπτέρων ακούγονται από νωρίς μαζί με τις μικροφωνικές στο Σύνταγμα που παίζουν σε db παραλιακής εμβατήρια, άνθρωποι που συμπεριφέρονται σαν χρήστες ανανεώνουν το μικρό προφίλ τους με την αρχαία προτομή του μεγάλου στρατηλάτη. Η Αθήνα, η Ελλάδα όλη, είναι έτοιμη να στείλει μήνυμα σε όλο τον κόσμο για να το καταλάβουν όλοι.
Στην πατριωτική αντίσταση των προηγούμενων ημερών πήραν σχεδόν όλοι μέρος: αρθρογράφοι, συνταγματάρχες εν αποστρατεία, γεωστρατηγικοί αναλυτές, καθημερινοί άνθρωποι έγραψαν και είπαν δημόσια αλήθειες που δεν θα ακούσετε πουθενά, οι εφημερίδες που σέβονται τους πελάτες τους ανταποκρίθηκαν στο αίτημα της επικαιρότητας μοιράζοντας τυλιγμένη σε νάιλον την ιστορία της Μακεδονίας, που με ψέματα κάποιοι θέλουν να την ξεπουλήσουν. Τι θα πει Γκορνομακεδόνας; Η ιστορία γράφεται με αίμα. Καμιά φορά και με σπρέι έξω από τα σπίτια.
O Αρκάς μου υπενθυμίζει στην οθόνη με το σκίτσο του «Η Ελλάδα ποτέ δεν μαθαίνει» πόσο πηγαίο, άμεσο και εύστοχο είναι το χιούμορ του, στην τηλεόραση ο δημοσιογράφος-προστάτης των συνταξιούχων από τα στούντιο-επάλξεις της ενημέρωσης μεταφέρει το σφυγμό από τις γαλαρίες των πούλμαν. Το πιο σημαντικό στην επικοινωνία είναι να ακούς αυτό που δεν λέγεται, που θα έλεγε και ο Πίτερ Ντράκερ.
Ο ήλιος διαδέχεται τη συννεφιά, τυχαίο δεν νομίζω να είναι, στο Σύνταγμα όσο ο χρόνος περνά γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να μετακινηθείς, τα μεγάφωνα παίζουν «Ένα το χελιδόνι» από Γρηγόρη Μπιθικώτση και Μίκη Θεοδωράκη, ο κόσμος περιμένει την άνοιξη και τους ομιλητές να ανέβουν στο βήμα, μητροπολίτες διασχίζουν παρέα τη Φιλελλήνων και απολαμβάνουν το χλιαρό χειροκρότημα των συγκεντρωμένων και μερικές επευφημίες, αν υπάρχει DJ έχει κάνει αλλαγή γιατί ακούγεται το «Μέγας Αλέξανδρος-Αλέ Ισκαντάρ», battle rap, Σπανουδάκης σε βερσιόν Αρτέμη και ελληνόψυχες ρίμες, σκέφτομαι πού είναι ο Έλληνας που δεν έχεις συνηθίσει που κάποτε έφτυναν από το μικρόφωνο οι Terror X Crew. «Στη Μακεδονία του παλιού καιρού» τραγουδά ο Γιώργος Νταλάρας, τσίκνα από τις καντίνες και τα καλαμάκια ποτίζει τον αττικό ουρανό στον οποίο ορθώνεται η γιγάντια γαλανόλευκη που κρατά ένας γερανός. Κοντεύει μία, μικροπωλητές μοσχοπουλάνε για την Ελάντα ρε γκαμώτο πλαστικές σημαίες, μία με το σταυρό, μια με τον βυζαντινό αετό, μία παραποιημένη της FYROM, το πλήθος για λίγο παίρνει στάση προσοχής για να ψάλει μαζί με την Ελληνίδα σοπράνο τον εθνικό ύμνο, η γυναικεία φωνή αντηχεί από τα μεγάφωνα και προειδοποιεί πως δεν θέλουν μόνο το όνομα. Θέλουν τη Μακεδονία μας, θέλουν τα εδάφη μας, θέλουν μέχρι και τον Όλυμπο. Μα το Δία.
Ιερωμένοι που συμπεριφέρονται σαν πολιτικοί χαιρετούν το ποίμνιο και πολιτικοί που συμπεριφέρονται σαν ιερωμένοι κάνουν δηλώσεις περισυλλογής στα μικρόφωνα που κρατούν τα στοιβαγμένα ανθρώπινα χέρια, αυτοσχέδια πλακάτ «Χριστόδουλε, μας λείπεις». Τα συλλαλητήρια του 1992 ανέδειξαν στην πολιτική σκηνή φτερωτούς γιατρούς και παιδιά του λαού, τοπικούς άρχοντες με τα μικρά ονόματα, όπως στις λαϊκές πίστες, τον Βασίλη, τον Πανίκα, αυτούς που χρειάστηκαν μερικές θητείες διοίκησης για να έχουν παρατράγουδα στις φυλακές και να πουν τζαμποτράγουδα σε διαφημίσεις. Οι ιερές λαοσυνάξεις του 2000 για τις ταυτότητες απέδειξαν πως παρά τους εκατοντάδες χιλιάδες διεγερμένους πιστούς, Ελλάδα δεν σημαίνει απαραίτητα ορθοδοξία, όταν υπάρχουν ηγέτες που είναι αποφασισμένοι να μην ακολουθήσουν τον όχλο. Εδώ σήμερα τι θα συμβεί; Ψάχνω γύρω μου να βρω το θηρίο του εθνολαϊκισμού, να δω σημεία και τέρατα.
Βλέπω βαριεστημένους ανθρώπους που κρατούν καφέδες-πακέτο να ακολουθούν την προτροπή των εκφωνητών «Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Μηχανόβια δερμάτινα μπουφάν με ξυρισμένα κεφάλια, τατουάζ με τον ήλιο της Βεργίνας στο σβέρκο, για να ακτινοβολεί ο πατριωτισμός κάθε στιγμή, οικογενειάρχες με τα τσολιαδάκια τους, πιτσιρικάδες που κατέβηκαν για τη φάση, επαρχιώτες που βρήκαν καλή την ιδέα για τριήμερο στην πρωτεύουσα με πληρωμένα εισιτήρια, αποκαμωμένους συνταξιούχους, μουσάτους λεβέντες που δεν έχουν μάθει να κάθονται στον καναπέ, γυρολόγους χαβαλεδιάρηδες, νορμάλ ανθρώπους με περιέργεια, γραφικούς μακεδονομάχους-ατραξιόν για κάθε φωτορεπόρτερ, που θα υπηρετήσει με τις εικόνες του τη μετάφραση πως μια τέτοια συγκέντρωση είναι εκ προοιμίου συνάθροιση ακροδεξιών και ψεκασμένων, με τους οποίους αυτή η κυβέρνηση δεν είχε πρόβλημα να διεκδικήσει από κοινού την εξουσία, να συγκυβερνήσει και να νομιμοποιεί με την παρουσία των στελεχών της σε δημόσιες συγκεντρώσεις. Οι περιφερειακές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, τα κόμματα του 3%, αφού έγιναν πλειοψηφικό ρεύμα με ακραία ρητορική συνιστούν μετριοπάθεια και σωφροσύνη. Ποιος είπε πως στην πολιτική χρειάζεται να πιστεύεις ό,τι λες;
Στο δρόμο διάσπαρτα φυλλάδια λένε «ΟΧΙ» στον ψευδο-μακεδονισμό των Σκοπίων, καμία συζήτηση, καμία διαπραγμάτευση, κανένας συμβιβασμός με τους γυφτοσκοπιανούς, ούτε βήμα πίσω για τη Μακεδονία μας, όλα όσα πρέπει να γνωρίζει ο κάθε Έλληνας για το «μακεδονικό» ζήτημα. Διαβάζω, απορώ, χαμογελώ, λαθάκια, αποσιωπητικά και θαυμαστικά διατρέχουν κάθε δυο γραμμές των φλογερών κειμένων. «Ελλάς, Ελλάς, Παύλος Μελάς», «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς», είναι προφανές πως ο πρώην πρωθυπουργός έχει καταφθάσει στο συλλαλητήριο, κόρνες, ένας τύπος με μπλουζάκι Ramones κάνει το σήμα της νίκης, i wanna be sedated, κοιτά την κάμερα και φέρνει το δάχτυλό του στον κρόταφό του, κλείνει το μάτι νομίζοντας πως θα είναι πρωταγωνιστής στα απογευματινά δελτία. Είναι ο κόσμος γεμάτος ανόητους που πιστεύουν πως είναι ιδιοφυίες;
Ένας άλλος τύπος διαβάζει βλοσυρά την εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», ποιος θα σώσει την πατρίδα μας; Κοιτάζω ψηλά, είναι πολλοί αυτοί που διάλεξαν να δουν το σόου διαμαρτυρίας από τα ρετιρέ της πλατείας με έναν καφέ, σημασία έχει από ποια οπτική γωνία βλέπεις πολλές φορές τα πράγματα. Πολλά μίντια έβαλαν τη λέξη «έκπληξη» τις προηγούμενες ώρες μπροστά από τη δημοσκόπηση που θέλει το 61% των πολιτών στη γειτονική χώρα να μην είναι αρνητικοί στο ενδεχόμενο αλλαγής ονομασίας. Έκπληξη; Είναι η νέα γενιά ανθρώπων που ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή από τα μεροκάματα στις φάμπρικες της συνθετικής ηρωίνης, κατάλαβε πως τα ευρώ είναι καλύτερα από τα δηνάρια, ζηλεύει τα stories που βλέπει από τους βαλκάνιους φίλους της στο Instagram, θέλει να δει κι αυτή το καλοκαίρι στην πατρίδα της τον Alex Turner να φλερτάρει στο μικρόφωνο με τους Arctic Monkeys. Ίσως πλέον προτιμούν να είναι Ευρωπαίοι και πολίτες του κόσμου αντί οργισμένοι Βαλκάνιοι. Να μην ψάχνουν άκρες με βουλγάρικα διαβατήρια για να ταξιδέψουν ευκολότερα σε χώρες με ονόματα που δυσκολεύονται να προφέρουν και θέλουν να δουν από κοντά. Αυτές τις μέρες η δημοσιογραφία του τεχνητού σοκ και του άγχους της διάδρασης αντικατέστησε τα επιχειρήματα με τη λογοτεχνία, την ερμηνεία των γεγονότων με τις ιδεολογικές εμμονές, τα συμπεράσματα με τους αφορισμούς. Η κυβέρνηση προτιμά την αφήγηση των περιθωριακών Ελληναράδων, η αξιωματική αντιπολίτευση αμήχανη αρνείται να συνδράμει σε μια ρεαλιστική λύση, η χώρα έχοντας επιστρέψει οικονομικά σε προηγούμενες δεκαετίες γοητεύεται και πάλι από το λόγο της περιχαράκωσης, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να κρατήσουν σακούλες με ψώνια κρατούν πιο εύκολα σημαίες;
Όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Ο Μίκης Θεοδωράκης απευθύνεται στο πλήθος και τα αδέρφια του με «λόγια σταράτα, πατριωτικά και ασυμβίβαστα», οι άνθρωποι ξελαρυγγιάζονται όπως στις αρένες των μεγάλων συναυλιών, ένας 92χρονος είναι ο άνθρωπος που επέλεξαν οι διοργανωτές για να μιλήσει στους νέους ανθρώπους, που η αλήθεια είναι πως μόνο λίγοι δεν είναι. Διαβάζω τους πρώτους τίτλους ειδήσεων στο κινητό, ανταποκρίσεις περιγράφουν πόσο πολύ συγκλονίζει ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης με την ομιλία του ενώ γύρω μου ακούω κραυγές.
Αν θέλεις να φύγεις, είναι η λάθος στιγμή, είναι αδύνατο να μετακινηθείς, στο Messenger έρχεται μήνυμα «τέτοιο πράγμα δεν έχω δει από κόσμο όσο ζω στην Αθήνα», ρωτώ «περισσότερο από την εποχή των Αγανακτισμένων;», λαμβάνω απάντηση «δεν ήμουν εκεί τότε, αλλά νομίζω, ναι». Ο ήλιος έχει κρυφτεί και πάλι πίσω από τα σύννεφα, στην καρδιά του μεσημεριού ρασοφόροι κάνουν κήρυγμα από την καρδιά της χώρας και όχι από τον άμβωνα της ενορίας τους, στο τέλος κάθε φράσης υψώνουν τον τόνο της φωνής για να ξεσηκωθεί το πλήθος, κάθε λεπτό ακούγεται και από μια φορά η λέξη Μακεδονία, στολές ΕΠΟΠ χειροκροτούν τη νέα εποποιία. Έχω ξεγλιστρήσει αρκετά, οι δρόμοι της πόλης λίγα τετράγωνα παραπάνω είναι άδειοι, κλούβες με εσπρέσο φρουρούν τον παλλαϊκό ξεσηκωμό, τα καφέ στα πέριξ είναι γεμάτα, Ελλάδα-Σκόπια 2-0, με στημένη διαιτησία, σε λίγες ώρες κάπου αλλού ένα άλλο ντέρμπι θα συμβεί, το έθνος αυτό ακόμα προσκυνά σύμβολα και φανέλες;
Η μπέμπα στο καροτσάκι έχει αποκοιμηθεί, είναι αδύνατο να την ξυπνήσουν τα συνθήματα, οι γονείς της τυλιγμένοι με κασκόλ της επίσημης αγαπημένης επιστρέφουν αφού έκαναν το χρέος τους και για το δικό της μέλλον. Ποιο να είναι άραγε; Κάποιοι βρήκαν τη λύση. Να κάνουμε ξανά δημοψήφισμα.
12°
