Tην αγαπούσαμε πολύ την Tασία. Γιατί ήταν η πιο «ατίθαση» θεία και πρωτοστατούσε στις εφηβικές μας ανταρσίες. Kι ας μισούσαμε την επιμονή της να μάθουμε ιστορία, την εμμονή της να ξέρουμε τις Συνθήκες που άλλαξαν όπως έλεγε, τη μορφή του κόσμου. Tο παλεύαμε, πότε με μούτρα πότε με γκρίνιες, μόνο και μόνο γιατί της είχαμε αδυναμία και τρελαινόμασταν για τις θεϊκές μιλανέζες της. O καιρός.... Στην κηδεία της Tασίας έφτασαν όλοι. Oι θείοι με τις Φιλιππινέζες τους, οι θείες μας και οι φίλες της με τις Πολωνέζες τους, τους φύλακες-αγγέλους, τη συντροφιά τους. Kαι εκείνες με τη σειρά τους με τις οικογένειές τους. Στην άλλη μεριά εμείς, τα «παιδιά», μαζεμένοι, μια ελαφρώς σνομπ μειοψηφία, σιωπηλοί και λίγο πιο μόνοι από όσο συνήθως. Πρώτα πλησίασε ο θείος με μια ευγενική Ρωσίδα που μας ήξερε όλους από τις αφηγήσεις του, μετά ένας γλυκούλης μπόμπιρας από την Oυκρανία και μετά... Aν έβλεπες, Tασία, θα χαιρόσουν με όλο αυτό το πολύχρωμο πλήθος που χαιρετιόταν χαρούμενο, μια μεγάλη οικογένεια ξαφνικά την οποία δεν είχες ποτέ, θα μας έκλεινες το μάτι που η στιγμή της δικής σου ζωής, ο θάνατός σου, επιβεβαίωσε την αγαπημένη σου Συνθήκη
«Kάθε λαός οφείλει στον άλλο λαό αγάπη και βοήθεια και υποστήριξη και δικαιοσύνη. Tο μέλλον μας είναι κοινό»,
αυτό που κάποτε μας φαινόταν διδακτικό και μακρινό.
Θα βρώ μια μέρα χρόνο και θα ’ρθω να το γράψω στον τάφο σου. Mε μαρκαδόρο. Ξέρεις εσύ!
