Σε ηλικία 63 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο γνωστός δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος, ο οποίος έπασχε από καρκίνο.
Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016 στις 15:00 το απόγευμα στο Α΄ νεκροταφείο της Αθήνας και θα ψαλεί νεκρώσιμη ακολουθία στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων.
O Αλέξανδρος Βέλιος είχε γνωστοποιήσει την πρόθεσή του να κάνει ευθανασία στη Ζυρίχη σε δημόσιες τοποθετήσεις του.
«Με ποιο δικαίωμα η θρησκεία, ο νόμος, η ιατρική, επιλέγουν πριν από μένα για μένα πότε και πώς επιτρέπεται να πεθάνω; Με ποιο δικαίωμα οι εξουσίες που θέλουν να οριοθετούν τη ζωή μας μας αφαιρούν και την ελευθερία επιλογής στο θάνατό μας;» διερωτώταν στο συγκλονιστικό βιβλίο του «Εγώ κι ο θάνατός μου: Το δικαίωμα στην ευθανασία», ένα πρωτότυπο μανιφέστο που υπερασπίζεται το θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου στο θάνατο, καταρρίπτοντας κι ερμηνεύοντας όλα τα ταμπού-θρησκευτικά, ιατρικά, κοινωνικά-τα οποία περιβάλλουν ακόμη το ζήτημα της ευθανασίας.
Τελικά κατέφυγε στη λύση της «μη υποβοηθούμενης ευθανασίας», στο σπίτι του στο Γέρακα.
Λίγο πριν φύγει από τη ζωή συνέταξε το δικό του ιδιόχειρο σημείωμα, το τελευταίο του αντίο, βρίσκοντας το σθένος να διαβάσει ο ίδιος και να το αναρτήσει στο διαδίκτυο.
Το «αντίο» του Αλέξανδρου Βέλιου
«Η τελευταία μου νοσηλεία στο νοσοκομείο πιστοποίησε τη ραγδαία επιδείνωση της υγείας μου. Είναι, πλέον, θέμα λίγων εβδομάδων.
Αναστοχαζόμενος την εμπειρία των πρόσφατων μηνών και μπροστά στο φάσμα της περαιτέρω σωματικής και πνευματικής φθοράς μου, αποφάσισα απόψε να δώσω μόνος μου, ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό μου, το τέλος που μου ταιριάζει. Να προσφύγω στη μη υποβοηθούμενη ευθανασία. Να φύγω εν ειρήνη και εν συνειδήσει.
Έζησα με αξιοπρέπεια. Με αξιοπρέπεια επέλεξα να πεθάνω.
Αποχαιρετώ με αγάπη όλους εκείνους που δεν πρόλαβαν να με αποχαιρετίσουν, και ζητώ κατανόηση από τους δικούς μου ανθρώπους, στους οποίους δεν έδωσα την ευκαιρία να μου κλείσουν τα μάτια.
Έζησα δημιουργικά και, εν πολλοίς, ασυμβίβαστα. Φεύγω πλήρης».
«Θέλω το φέρετρό μου να είναι λιτό, από φυσικό ξύλο. Η αίσθηση της πολυτέλειας στον θάνατο μου φαίνεται άκρως κακόγουστη. Η βασική μου επιθυμία είναι να μην υπάρχει σταυρός στον τάφο μου. Μια απλή στήλη, στην οποία θα αναγράφεται το όνομα και οι χρονολογίες γέννησης και θανάτου μου. Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα, να χαραχθεί η εξής φράση: Ευ ζην, ευ θνήσκειν Αν υπάρχει μια φωτογραφία μου σε λιτή κορνίζα. Όχι καντηλάκια και άλλα παρόμοια. Λίγα φρέσκα λουλούδια κάπου-κάπου, για να φαίνεται πως δεν έχω λησμονηθεί» αναφέρει στις οδηγίες για την κηδεία που είχε αφήσει σε φιλικό του πρόσωπο.
