Μια πόλη, που φιλοξενεί στις αρτηρίες της χιλιάδες εκδοχές κόσμου. Η Αθήνα, που ένα καθήκον της δεν ακύρωσε ποτέ: να αντιγυρίζει ένα σκληρό φως στα ξερά αίματα και το σακατεμένο μέλλον.
Μελαμψή μαμά, πολύ μικρό παιδί. Πλατεία Μεσολογγίου, Παγκράτι. Εμείς στο «Γιουκάλι». Μετά από λίγο, όλοι οι εμείς, με διάπλατα χέρια για το πολύ μικρό παιδί. Τα μάτια μας, η προσοχή μας. «Αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται». Τι ρήμα αυτό το «κομματιάζομαι». Τι πραγματικότητα σκουριάζει το συνοπτικό και εξακολουθητικό μας μέλλον.
«Παιδιά, κοιτάχτε τη μάνα». Μικρότερή μας. Με πρόσωπο, που πια έχει το σχήμα της απώλειας, χέρια που δεν πρόλαβαν ή δεν κατάφεραν να σώσουν, βλέμμα ανυποχώρητου. Θέλει να ζήσει και η ίδια και το πολύ μικρό παιδί. Τι βλακεία να περιγράφεις την κατακλείδα μιας καταστροφής από το απέναντι μαγαζί με όλη την καλή πρόθεση, αλλά τι βλακεία.
Δεν μας αντέχω. Πάμε δίπλα τους.
Ο Γιάννης παίρνει στην αγκαλιά του το μωρό, η Ξένη πιάνει κουβέντα στα αγγλικά, εγώ τίποτα. Σφίγγω μόνο το μικροσκοπικό χεράκι. Η Razan είναι γεμάτη ρυτίδες και σημάδια, στο μέτωπο και το λαιμό. Έχει σκοτωμένο άνδρα, χαμένους γονείς και καθόλου ελπίδες.
Το μωρό της είναι σχεδόν καχεκτικό, βήχει συχνά, ενώ έχει να κοιμηθεί ούτε αυτή ξέρει από πότε.
Μείναμε μαζί τους 34 λεπτά. Χαϊδέψαμε το μωρό για να ’χει ζέστη για όλο τον Μάρτη. Δώσαμε τη σακούλα με τα ψώνια από το φούρνο. Η Razan δεν μας είπε πού κοιμούνται τα βράδια, μας είπε όμως ότι συνήθως σ’ αυτή την πλατεία θα τη βρίσκουμε.
Μία εβδομάδα μετά στην πλατεία δεν υπήρχε κανένα μελαμψό μωρό που να βήχει, καμία μαμά με ρυτίδες στο μέτωπο. Ο Ιάσονας μας είπε ότι η Razan αυτοκτόνησε και το παιδί βρίσκεται κάπου στο Γαλάτσι.
Αυτοκτόνησε, ρε φίλε.
Κι ας έλεγε «Να ζήσω για το παιδί μου. Δεν παραιτείται ο άνθρωπος τόσο εύκολα».
15°
