Πέρασα χθες μετά από πολλά χρόνια, ίσως απο τα φοιτητικά, όλη την ημέρα μου πάνω απο την οδό Εγνατία, στη Θεσσαλονίκη. Όπως τότε που μετά απο το Πανεπιστήμιο κανένα κίνητρο δε μας οδηγούσε κάτω απο την Εγνατία, εκτός ίσως από την ασυναίσθητη γοητεία της θάλασσας.
Άνω Πόλη, Φιλίππου, πλατεία Δικαστηρίων. Ξανασκέφτηκα σε πόσο σκληρό και αδιαπέραστο φυσικό σύνορο, εντός της πόλης, μπορεί να μεταβληθεί ενας δρόμος. Ζούμε την πόλη με εμμονές, σαν εγκλωβισμένοι στην κλίμακα της μικρογειτονιάς μας. Όντως η Εγνατία κόβει σαν ξυράφι οριζόντια την Θεσσαλονίκη και χωρίζει και σήμερα όπως πάντα την κοινωνική στρωματογραφία. Γεωμετρικός τόπος ιστορικής συνέχειας και σύγχρονων αισθητικών αντιθέσεων. Άξονας χωρικής συμμετρίας και κοινωνικής αντισυμμετρίας ταυτόχρονα.
Η Εγνατία χωνεύει την επαλληλία της ιστορίας και διασταυρώνει τις πολυποίκιλες εποχές της πόλης. Κάθε εκατό μέτρα μπαίνεις σε άλλες χιλιετίες. Απο τα Ρωμαϊκά ανάκτορα, στο Βυζάντιο και μετά στα τούρκικα λουτρά. Ο κόσμος εκατέρωθεν του δρόμου εξακολουθεί να είναι άλλος. Οι πάνω αδιαφορούν για τον κοσμοπολιτισμό των κάτω, και αντίστροφα οι κάτω μένουν ανυποψίαστοι για την λαϊκή αυθεντικότητα των πάνω.
Μετά την διανυκτέρευση στην πλατεία Αντιγονιδών, της νοσταλγικής εικονογραφίας του 60, περπάτησα με ιεροτελεστία πάνω στο γραμμικό σύνορο αλλάζοντας πεζοδρόμια και μελαγχολώντας λίγο με τα ακαλαίσθητα και παρατημένα εργοτάξια του Μετρό, μέχρι ωσότου έστριψα στην Αγίας Σοφίας δεξιά και χάθηκα στα καθημερινά και τετριμένα. Πιο γεμάτος όμως και πιο αισιόδοξος. Η οδός Εγνατία είναι η αιώνια ψυχή της Θεσσαλονίκης
14°
