Μήπως ζούμε στη φανταστική δυστοπία του «Umbrella Academy»;

Δυστοπία. «Η λογοτεχνική ή εν γένει καλλιτεχνική παρουσίαση μιας μελλοντικής κοινωνίας ή ενός μελλοντικού κόσμου, όπου κυριαρχεί η δυστυχία και η απαισιοδοξία». 

Στον φανταστικό κόσμο του «The Umbrella Academy» στο Netflix μια ομάδα παιδιών- θαυμάτων με ξεχωριστές υπερδυνάμεις προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από το τέλος του. Το δυστοπικό του σεναρίου και χωρίς σπόιλερ είναι ότι αυτός ο κόσμος όσο πίσω ή μπροστά και αν ταξιδέψεις στο χρονολόγιό του, θα βρεις μια διαφορετικής φύσεως βόμβα ικανή να τον εξαφανίσει. 

Δύο κύκλοι μαχών με τη φύση και τους ανθρώπους της. Είκοσι επεισόδια δύσκολων, αγχωτικών καταστάσεων που δεν ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις και ποιον να πρωτοσώσεις. Ένας κόσμος που ακόμα, υπάρχει.

Fast rewind στους τελευταίους μήνες. Μια πανδημία. Πολλές φωτιές, πολλές κακοκαιρίες, ένας θανατηφόρος ανεμοστρόβιλος, ένας πόλεμος που δημιουργεί πολέμους κοντά του αλλά και αρκετά χιλιόμετρα μακριά του.

Τα αδέρφια του «The Umbrella Academy» προσπαθούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια σε ένα προγραμματισμένο τέλος του κόσμου γνωρίζοντας τη χρονική στιγμή, το σημείο αλλά και τον τρόπο που αυτό θα συμβεί. Τα αδέρφια του «The Umbrella Academy» έχουν ζήσει δίπλα σε έναν πατέρα που αδιαφορεί για τα συναισθήματά τους και μια μητέρα που είναι (και συμπεριφέρεται ως) ρομπότ. Ένα ρομπότ που έφτιαξε ο πατέρας τους. Τα αδέρφια του «The Umbrella Academy» δεν έχουν πραγματική συγγένεια μεταξύ τους. Όμως μεγάλωσαν όλα μαζί. Σε ένα μεγάλο σπίτι. Σαν κοινόβιο. 

Τα αδέρφια του «The Umbrella Academy» δεν ερωτήθηκαν ποτέ και από κανέναν τι θέλουν πραγματικά να κάνουν στη ζωή τους, αν θέλουν να γίνουν ελεύθεροι επαγγελματίες, καλλιτέχνες ή να απασχοληθούν στον ιδιωτικό τομέα. Για τα αδέρφια του «The Umbrella Academy» σύμφωνα με τον πατέρα τους ή μάλλον τον άνθρωπο που προκάλεσε τη γέννησή τους (όχι δεν είναι βιολογικός πατέρας τους, να κρατήσουμε και κάτι υπερφυσικό σε όλο αυτό) πρέπει να ασχοληθούν με τη σωτηρία του κόσμου. Από το τέλος του.

Μέχρι εδώ, όλα τα παραπάνω κάτι μας θυμίζουν. Κάτι πολύ οικείο. Κάτι που μπορεί να συμβαίνει στο σπίτι μας ή το σπίτι της απέναντι γωνίας. Κάτι που μπορεί κάπου στο κοντινό μας περιβάλλον να έχουμε δει να γίνεται. Και να μην έχουμε κάνει τίποτα για να το αποτρέψουμε γιατί «εντάξει, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου». Ωστόσο, ακόμη δεν έχουμε μιλήσει για τις υπερδυνάμεις των εν λόγω παιδιών - θαυμάτων, που αντί για όνομα είχαν αριθμό. 

Ο Νούμερο Ένα (ή αλλιώς Λούθερ) λοιπόν, έχει την υπερδύναμη της υπερβολικής μυϊκής δύναμης και είναι ο άνθρωπος που πήγε στο διάστημα. Και κατάφερε να μείνει εκεί και να επιβιώσει. Ο Νούμερο Δύο (ή αλλιώς Ντιέγκο) έχει την ικανότητα να ελέγχει την πορεία των μαχαιριών σε οποιοδήποτε σημείο και αν βρίσκονται. Η Νούμερο Τρία (ή αλλιώς Άλισον) έχει την υπερδύναμη να μπορεί να μπαίνει στο μυαλό των άλλων και ψιθυρίζοντάς τους «Άκουσα μια φήμη» να τους λέει τι να κάνουν. Ο Νούμερο Τέσσερα (ή αλλιώς Κλάους) μπορεί να βλέπει, να μιλά και να δίνει δύναμη στους νεκρούς. Ο Νούμερο Πέντε (ή αλλιώς Νούμερο Πέντε) μπορεί να ταξιδεύει στο χρόνο. Ο Νούμερο Έξι (ή αλλιώς Μπεν) μπορεί να μεταμορφώνεται σε μεγάλα τέρατα. Η Βάνια (ή αλλιώς Νούμερο Επτά) είναι το πιο δυνατό μέλος της «The Umbrella Academy» και εκείνη που πρακτικά, μπορεί αν δεν ελέγξει τις δυνάμεις της να φέρει το τέλος του κόσμου. Η Βάνια είναι ένα παιδί που από μικρό έπαιρνε χάπια για να βρίσκεται σε κατατονία το «ταλέντο» της.

Σε αυτό το σημείο, μια ερώτηση: Μήπως και οι παραπάνω υπερδυνάμεις φέρνουν κάτι οικείο στο μυαλό; Ή δεν έχει συναντήσει ποτέ κανείς μας ανθρώπους με υπερβολικά μεγάλη μυϊκή δύναμη; Να οργώνουν χωράφια, να κάνουν χειρωνακτικές εργασίες, να κουβαλάνε δίχως αύριο υπερβολικά βαριά αντικείμενα (ναι, προφανώς δεν αναφερόμουν σε αυτούς με τα αναβολικά). Ή άλλους που με τη δύναμη της πειθούς τους καταφέρνουν να πείσουν μέχρι και Εσκιμώο να αγοράσει πάγο που λέει και η σοφή παροιμία. Ή αυτούς που επειδή τα παιδιά τους είναι διαφορετικά, σπεύδουν να «κοιμήσουν» οτιδήποτε υπάρχει μέσα τους που δεν είναι «φυσιολογικό».   

Παρακολουθώντας τους δύο κύκλους του «The Umbrella Academy» ομολογώ ότι δεν σκέφτηκα τίποτα από τα παραπάνω. Δεν έκανα τη σύνδεση, απλά περνούσα καλά με τις μάχες σε μορφή βίντεο κλιπ και τα fun τραγούδια της σειράς. Όμως κοιτώντας λίγο έξω από την οθόνη, ο κόσμος που με προσπερνάει με απόσταση στο δρόμο φορώντας μάσκα, έχει τα μάτια ανοιχτά αλλά σχεδόν κλειστά, βουτηγμένα σε έναν τρόμο που δεν ξέρει από πού θα του έρθει. Ο κόσμος έξω τους τελευταίους μήνες μοιάζει να πλησιάζει στο τέλος του. Ή πιο σωστά: Εμείς τον αντιμετωπίζουμε για τέτοιο. Όμως για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς με τους εαυτούς μας δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα εάν πραγματικά έρχεται το τέλος και το σημαντικοτερο: Τι τέλος θα είναι αυτό. Πρακτικά, μπορώ να δεχτώ ότι δεν ανήκουμε στο top billed cast του «The Umbrella Academy». Όμως, μήπως ήρθε η ώρα να αναπτύξουμε ο καθένας το παιδί - θαύμα που κρύβει μέσα του; Μήπως ήρθε εκείνη η στιγμή που οι υπερδυνάμεις μας πρέπει να βρουν το χώρο τους;