Disney και Sony «βοήθησαν» το Netflix να φτιάξει τη δική του αυτοκρατορία στο χώρο του Streaming.
Όταν το 2007 το Netflix ξεκίνησε να μοιράζει τα πρώτα του φιλμ στο διαδίκτυο, η αγορά δεν είχε διανοηθεί ότι το μέλλον ήταν εκεί. Τα βιντεοκλαμπ ήταν παγκόσμια η Νο1 λύση για όσους έψαχναν να δουν ταινίες στο σπίτι, ίσως έχοντας από κοντά και μερικά πειρατικά σάιτ, που με τεράστια ώρα αναμονής σου επέτρεπαν να κατεβάσεις την ταινία σου. Αν πάλι ήθελες και υπότιτλους, το πράγμα δυσκόλευε επικίνδυνα. Όσον αφορά το κομμάτι του βίντεο, το YouTube εκείνη την περίοδο σήμαινε περισσότερο μια πλατφόρμα που θα χαζεύαμε bloopers και θα ανεβάζαμε βίντεο με τους σκύλους μας.
Οι μεγάλες μιντιακές εταιρίες έβλεπαν την κοινωνία να κοινονικοποιείται με ηλεκτρονικά μέσα και μια ολόκληρη γενιά να ενηλικιώνεται μέσα σε αυτήν την διαδικτυακή διάσταση και όμως δεν ασχολήθηκαν ώστε να δημιουργήσουν ένα μαζικό περιεχόμενο για τους λάτρεις των ταινιών και της τηλεόρασης. Και έτσι το άφησαν σε εκείνους που το έκαναν σε ημιεπαγγελματικούς ρυθμούς μια δεκαετία πριν.
Στο podcast Land of the Giants, του Vox, που μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο εδώ, οι «ειδικοί» ασχολούνται ακριβώς με αυτό. Τον τρόπο δηλαδή που το Netflix χώθηκε κάτω από την μύτη των κορυφαίων εταιριών παραγωγής του Χόλιγουντ, όπως η Sony ή η Disney. Ή μάλλον τον τρόπο που οι εταιρίες αυτές δεν έδωσαν τη σωστή στιγμή τον digital χώρο ακόμα και σε δικές τους παραγωγές με αποτέλεσμα να πουλήσουν «τζάμπα» στο Netflix λίγο πριν τη δεκαετία της κρίσης.
Για να φτάσει σήμερα το Netflix να αγοράσει τις διαφημιστικές επιφάνειες σχεδόν σε όλο το μήκος της φημισμένης Sunset Boulevard στην Καλιφόρνια, χρειάστηκε να κάνει ορισμένες επιλογές και επιχειρηματικές κινήσεις, που πριν μια δεκαετία έμοιαζαν ανούσιες και με μικρό ρίσκο. Η ιστορία ξεκινά το 2008 όταν το Netflix μπήκε στην αγορά από την «πίσω πόρτα». Αγόρασε τα digital δικαιώματα από ταινίες της Disney και της Sony και έκανε το πρώτο μπαμ με τον διαμοιρασμό των Πειρατών της Καραϊβικής. Δεν είχε δηλαδή μόνο «ψαγμένες» ταινίες, όπως θα φανταζόταν κανείς. Δεν ήταν μια σέχτα σινεφίλ που έβλεπε απλά μπροστά. Κοιτούσε από τότε τις πιο εμπορικές επιλογές. Κάτι που δεν έκανε για παράδειγμα το Starz με το Vongo και για αυτό πιθανώς κανείς δεν τα γνωρίζει σήμερα.
Τα πρώτα χρόνια η δημοφιλής πλατφόρμα αγόραζε τις εμπορικότερες ταινίες έναντι σχεδόν 30 εκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο, με την Disney να «ξυπνά» περίπου 4 χρόνια αργότερα, το 2012 ζητώντας συνολικά από το Netflix ένα ποσό κοντά στα 300 εκατομμύρια ανά χρονιά. Κάτι που φυσικά σήμερα, μοιάζει γελοίο μπροστά στη ραγδαία ανάπτυξη της πλατφόρμας και τα εκατομμύρια συνδρομητών.
Η ιστορία των αμέσως επόμενων χρόνων είναι γνωστή. Το Netflix έγινε ένας κολοσσός και όλοι έψαχναν να μοιράσουν το περιεχόμενό τους, ακόμα και παραγωγές δεκαετιών στην πλατφόρμα. Μια πλατφόρμα που έμοιαζε τότε να πληρώνει αδρά και εύκολα, όμως στην ουσία έφτιαχνε έναν γίγαντα από παραγωγές κάθε είδους και έβρισκε την δύναμη σιγά-σιγά να κάνει και τις δικές της παραγωγές.
Οι κορυφαίες μιντιακές εταιρίες της Silicon Valley την είχαν πατήσει για τα καλά. Μπήκαν στο χορό ως οι ηγέτιδες δυνάμεις και έμειναν απλά να κοιτάζουν. Άλλες (Amazon, Apple) πήραν το παράδειγμα του Netflix, διείσδυσαν σε έναν άγνωστο για εκείνους χώρο και άρχισαν να φτιάχνουν παρόμοιες πλατφόρμες, όμως και πάλι εκτός των ΗΠΑ, παραμένουν ασφαλώς σε δεύτερη μοίρα.
18°
