Οδηγός τηλεοπτικής επιβίωσης στην καραντίνα: Ο δημοσιογράφος Τέλης Σαμαντάς επιλέγει και προτείνει σειρές του Netflix.
Επειδή απ' ό,τι φαίνεται πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν τηλεοπτικές σειρές -στα διαλείμματα των αναγνωσμάτων- με αποτέλεσμα να υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για αντίστοιχες προτάσεις, ιδού κάποιες, πρόχειρα και φύρδην μίγδην, από το Netflix. Για να δει κάποιος περί τίνος πρόκειται και αν του ταιριάζει, το καλύτερο είναι να βάλει τον τίτλο της σειράς στο Google και να πάει στο αποτέλεσμα που θα του βγάλει από το Rotten Tomatoes, τη Wikipedia ή το IMDB και να τα διασταυρώσει.
Καλός τρόπος αναζήτησης επίσης είναι να βάλει, στο Google πάντα, εξειδικευμένη αναζήτηση, π.χ.: Best British police drama, Best Nordic drama, best mob movies κλπ, προσθέτοντας και Netflix αν θέλει μόνο από τη συγκεκριμένη πλατφόρμα, και σε συνέχεια τους τίτλους στα προαναφερθέντα sites για λεπτομέρειες. Υπάρχει και η δυνατότητα αναζήτησης και μέσα στο μενού του Netflix, π,χ.: politically incorrect stand up comedy, Jewish series, Islam, Democracy, Power of money, κλπ. Πρόχειρα πάντως και φύρδην μίγδην ιδού ένα «πακέτο»:
Breaking Bad
Peaky Blinders
Homeland
Ozark
Bloodline
Narcos και Narcos Mexico
Mindhunter
Manhunt Unabomber
Broadchurch
Hinterland
Line of Duty
Sherlock
The Ballad of Buster Scruggs
Fargo –the series
Better Call Saul
The People vs O. J. Simpson
Five Came Back
Fauda
Top Boy –Summerhouse και μετά το Top Boy σκέτο
Borderliner
You
Secret City
The Fall
Retribution
Warmwood
Occupied
Deadwind
The Kominsky Method
The Alienist
Mad Men
When they See Us
Dogs of Berlin
The English Game
The Sinner
Shtisel
Unorthodox
One of Us
Marcella
Wanted
The Affair
Godless
The Code
Louis C.K. Hilarious
Ricky Gervais ‘Humanity’
Dave Chapelle
How to get away with murder
13 Commandments
Seven Seconds
The Mire
The Alienist
Undercover
Stranger Things
The Paper
Same sky
1983
La Mante
Καλή θέαση –ανάμεσα στα διαβάσματα…
Για να μη γίνει πάντως και καμία παρεξήγηση, την άποψή μου για τη σχέση κινηματογράφου και τηλεοπτικών σειρών την έχω καταθέσει εδώ και πολύ καιρό. Επακολούθησε δε και ένας πολύ ενδιαφέρων διάλογος. Την επαναλαμβάνω: «Τηλεοπτικές Σειρές: Καταναλώστε υπεύθυνα».
Μια που απ’ ότι φαίνεται –ακόμη κι από εδώ μέσα– πως εδώ και καιρό αυξάνονται ραγδαία οι οπαδοί των τηλεοπτικών σειρών ενώ παραλλήλως αναπτύσσεται και ένας διάλογος «σύγκρισης» με τις κινηματογραφικές ταινίες, καλό ίσως είναι να κατατεθούν κάποιες παρατηρήσεις ειδικά όσον αφορά τη σχέση της κινηματογραφικής ταινίας με την τηλεοπτική σειρά –από κάποιον που και σινεφίλ είναι και οπαδός των τηλεοπτικών σειρών. Οι παρατηρήσεις αφορούν αποκλειστικά τρεις -καίριες όμως- διαφορές που σχετίζονται με τις δημιουργικές τεχνικές των δύο ειδών και όχι με τις κοινωνικές διαστάσεις τους, που είναι σαφείς και χιλιοειπωμένες. (Η «μοναχική», πχ, θέαση της τηλεόρασης σε σχέση με την έξοδο και την κοινωνική διάσταση του κινηματογράφου). Πρώτη διαφορά: το κάδρο. Όπως είναι εύκολο να παρατηρήσει κάποιος στις τηλεοπτικές σειρές το κάδρο είναι πολλές φορές κοντινότερο με πολύ συχνή χρήση του γκρο πλαν –κυρίως εξαιτίας του μικρού μεγέθους της τηλεοπτικής οθόνης και της ανάγκης να επικεντρωθεί σ’ αυτή το βλέμμα του θεατή. (Πράγμα πάντως που όσο το μέγεθος των τηλεοπτικών οθονών μεγαλώνει τόσο και αυξάνονται τα γενικά πλάνα). Δεύτερη διαφορά: το μοντάζ. Που συνήθως είναι πολύ γρηγορότερο και «δυναμικότερο» στις δημιουργίες που προορίζονται για τη μικρή οθόνη (για τους ίδιους πάνω κάτω λόγους προσκόλλησης του βλέμματος του θεατή στα δρώμενα). Και τρίτη –και ίσως σημαντικότερη- η ίδια η δραματουργία των δύο ειδών. Πέρα από το ότι η αφήγηση για μια τηλεοπτική σειρά εκτείνεται σε πολύ μεγαλύτερο χρόνο απ’ ότι σε μια ταινία, ο δημιουργός της είναι υποχρεωμένος να δημιουργεί δραματικές κορυφώσεις όχι μόνο στο τέλος του κάθε επεισοδίου (για τον προφανή λόγο να θελήσει ο θεατής να παρακολουθήσει και το επόμενο) αλλά και μέσα στο ίδιο το επεισόδιο με συχνότητα περίπου 15λέπτου, όπου συνήθως πέφτουν οι διαφημίσεις (ώστε ο θεατής να μη χρησιμοποιήσει το τηλεκοντρόλ του για να κάνει ζάπινγκ). (Μια διαφορά ωστόσο που μειώνεται όσο αυξάνονται οι υπηρεσίες διαδικτυακής μετάδοσης, που δεν περιλαμβάνουν διαφημίσεις). Αυτός ωστόσο ο απανωτός βομβαρδισμός με δραματικές κορυφώσεις δημιουργεί μια τεχνητή ψευδαίσθηση έντασης στην οποία εθίζεται ο θεατής με αποτέλεσμα, πολύ συχνά, αφού έχει παρακολουθήσει πολλές σειρές η κινηματογραφική ταινία να του φαίνεται πολύ «αργότερη» απ’ όσο θέλησε ο δημιουργός της και με λιγότερη «δράση». Πράγμα που μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά για την παρακολούθηση των κινηματογραφικών δημιουργιών.
Υπάρχουν και άλλες, αρκετές, διαφορές. Ωστόσο και μόνο αυτές τις τρεις να πάρουμε υπόψη μας μπορούμε να μιλήσουμε για δύο, αδελφές μεν, διαφορετικές δε τέχνες. Που μπορεί να συγκλίνουν όσο περνάει ο χρόνος καλό είναι όμως ακόμη να μην αφήνουμε τη μία –τις τηλεοπτικές σειρές- να λειτουργεί ως απόλαυση σε βάρος της άλλης –της κινηματογραφικής ταινίας. Με λίγα λόγια: Τηλεοπτικές σειρές: ασφαλώς ναι, καταναλώνουμε όμως «υπεύθυνα».
21°
