Η ηθοποιός Ναταλία Μίγδου κάθεται σπίτι με τα τρία παιδιά της φτιάχνει ψωμί και στέλνει ημερολόγιο καραντίνας στην ATHENS VOICE
Γράφει η Ναταλία Μίγδου*
Ώρα 8:30. Τα παιδιά μου στο διπλανό δωμάτιο μιλούν ψιθυριστά. Με βροντερή φωνή εγώ: «δεν σηκώνεται κανείς». Είναι μόλις 8:30. Μα να σηκωθούν και να ξεκινήσουμε πρωινά και αιτήματα και τηλεόραση από αυτή την ώρα; Χαθήκαμε.
Ξανακοιτάζω το ρολόι. Η ώρα 11:10 πια. Μια ωραία ώρα για να ξεκινήσεις τη μέρα σου, η οποία θα συνεχίσει και θα τελειώσει στο σπίτι. Σκέπτομαι πως μου αρέσει να έχω τα παιδιά μου 24 ώρες προστατευμένα μαζί μου. Να τα έχω στο σπίτι αναγκαστικά πια χωρίς αυτές τις ένοχες ότι δεν τα πήγα εδώ ή εκεί. Να είμαστε μαζί σπίτι χωρίς να υπάρχει δεύτερη επιλογή. Πάντοτε οι πολλές επιλογές με στριμώχνανε. Αγαπώ το σπίτι. Τη συνοχή. Την οργάνωση. Την συγκέντρωση. Ίσως γιατί δεν αγαπώ πολύ τον κόσμο. Απογοητευτικός ο κόσμος.
Σηκωνόμαστε λοιπόν από το κρεβάτι κι εγώ ξεκινώ να φτιάχνω πρωινά. Απλά πράγματα. ψωμάκι με μαρμελάδα σπιτική και βούτυρο, γάλα και εγώ τον καθημερινό μου καφέ. (Δεν παρτάρουμε αυτό το διάστημα διατροφικά για πολλούς λόγους. Αρχικά γιατί δεν σπαταλούμε ενέργεια ώστε να την χρειαζόμαστε πίσω. Δεν κάνουμε ιδιαιτέρως κέφι το πολύ φαγητό με όσα συμβαίνουν... και τέλος αν είναι να καταναλώνουμε ασύστολα και να χρειάζεται να πηγαινοερχόμαστε για ψώνια τότε δεν έχει νόημα. Τρώμε λοιπόν κανονικά και προς τα κάτω. Αποφεύγοντας εντελώς τυποποιημένες τροφές, αναψυκτικά και γλυκά).
Η τηλεόραση ανοίγει δυστυχώς από το χέρι ενός από τα παιδιά μου. Αυτό αν μπορούσα να το αποτρέψω θα ήμουν πραγματικά ικανοποιημένη.
Η ώρα πήγε 12:00 μόλις τελειώσαμε το πρωινό μας και το χουζούρι στην ουσία και τώρα ξεκινά η επιχείρηση αερίζω, φρεσκάρω, ταχτοποιώ, συγυρίζω, κάνω το σπίτι όμορφο και εξαιρετικά βιώσιμο.
Πήγε 13.30 τα παραθυρόφυλλα ανοιχτά. Έχει έναν γόη ήλιο και να μη μπορείς να βγεις να σου χαϊδέψει τα μαγούλα. Κοτόπουλο φιλέτο με μουστάρδα βασιλικό και ρυζάκι μπασμάτι για μεσημεριανό και βγάζω κατσαρόλια και υλικά. Στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας τα παιδιά μου, μου κάνουν παρέα ενώ έχουν απλώσει χρώματα και καμβαδάκια να ζωγραφίσουν. Το συνηθίζουν έτσι κι αλλιώς. Δεν αναπτύξαμε κάτι νέο σαν ασχολία αυτές τις μέρες του εγκλεισμού. Ίσως πλειοδοτήσαμε στις ήδη αγαπημένες. Άλλωστε εντάξει, 10 μέρες μοναχά είναι αυτές. Με στεναχωρεί να χάσουμε την Άνοιξη. Αυτό. Όχι την Άνοιξη. Εγώ που μπορεί να είμαι και το πρόσωπο πίσω από τη λέξη καραντίνα στο λεξικό... αρνούμαι μέσα μου να χάσω την Άνοιξη. Είμαι μεγάλη πια για να χάσω μια Άνοιξη.
Ο βασιλικός μοσχομύρισε μαζί με το ξύσμα λεμονιού...το μπασμάτι έβρασε το φαγάκι έτοιμο. Έτοιμες και οι ζωγραφιές των παιδιών μου. Συντονισμένη ομάδα.
15:00 ώρα φαγητού. Τα μικρά στρώνουν και βάζουν τα πιρούνια. Τρώμε αργά σε ησυχία. Δεν γκρίνιαξαν ποτέ μέχρι σήμερα. Μοναχά ο μεγάλος μου... έτσι για να εκφορτώσει μου λέει καμία φορα: «μαμά εγώ θα βγω. Θα πάρω τη μπάλα μου και θα βγω». Και ανοίγει την τηλεόραση. Το αγόρι μου. Ο Έρως μου.
Ξεστρώσαμε το τραπέζι, φορέσαμε κάτι πρόχειρο και αθλητικά παπούτσια και κατεβήκαμε στο δρόμο. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο όπως κάθε μέρα τέτοια ώρα και ανηφορίσαμε στο βουνό. Εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο και περπατήσαμε για μισή ώρα σε ένα μονοπάτι όπου δεν συναντήσαμε ψυχή και πήραμε το δρόμο για το σπίτι.
Είναι πια 17:00. Τα παιδιά κάνουν ένα μπανάκι, διαβάζουν διάφορα εξωσχολικά και μη κι εγώ ασχολούμαι με ό,τι απόμεινε από δουλειές. Κάνω κι εγώ ένα απολαυστικό μπάνιο χωρίς χρονοπεριορισμό. Στεγνώνω τα μαλλιά μου.
Βάζω το ξύλο στο τραπέζι. Ζυμώνω ψωμί. Ο γιος μου με φωτογραφίζει. (Δεν αγοράζω ψωμί αυτόν τον καιρό).
Το αφήνω 3 ώρες να ξεκουραστεί μέχρι να το φουρνίσω. Τα παιδιά μου άνοιξαν την τηλεόραση με την συμφωνία πως θα αλλάξουν κανάλι όταν θα βάλει ειδήσεις. Άλλωστε τις παρακολουθούμε όλοι μαζί. Αυτό το δίωρο μέχρι τις ειδήσεις περνά σα νερό σε απολυτή ηρεμία. Έξω αρχίζει να σκοτεινιάζει. Δεν κυκλοφορεί ψυχή. Κατεβάζω τα παντζούρια. Δεν βγαίνω έξω πλην του μισάωρου στο βουνό. Δεν ψωνίζω. Την ημέρα που έκλεισαν τα σχολεία ψώνισα και από τότε δεν ξαναπήγα στο σουπερ μάρκετ. Θα ξαναπάω γιατί θα χρειαστεί αλλά θα το καθυστερήσω όσο μπορέσω. Δεν μπορώ τον συγχρωτισμό. Όχι λόγω του ιού. Λόγω της βλακείας των ανθρώπων.
19:00. Βλέπουμε ειδήσεις χωρίς να ακούγεται κιχ. Ο καθένας μας τις εισπράττει χωρίς σχόλια. Φουρνίζω το ψωμί.
Η ώρα 20:00 Στο μεταξυ ετοιμάζω βραδινό. Σούπα βρώμης, τοστ με τυρί, φαγητό απ το μεσημέρι. Καθόμαστε παρατεταγμένοι στον μεγάλο καναπέ κάτω από μια μεγάλη κουβέρτα. Την ώρα που τρώμε πετιέται ο καθένας και λέει κάτι σε σχέση με αυτά που άκουσε στις ειδήσεις. Όλα τα φέρουμε μέσα μας. Τα παιδιά μου αντιλαμβάνονται πλήρως και έχουν συντονιστεί. Τα ευχαριστώ γι αυτό.
Αρχίζει και μυρίζει το σπίτι ψωμί. Μυρίζει ζωή. Το καρβέλι έχει φουσκώσει... το βλέπω από μακριά στον φωτισμένο φούρνο και ζεσταίνεται η καρδιά μου. Τα παιδιά μου είναι δίπλα. Νύχτωσε.
Μαζεύω πιάτα, πιατάκια, ταχτοποιώ, πλένουμε δόντια, λέμε κάποιες τελευταίες κουβεντες. Το ψωμί έγινε. Το ξεφουρνίζω. Το καμαρώνουμε. Μόνο αγκαλιά που δεν το παίρνουμε. Στο δικό μας σπίτι δεν κάνουμε πάρτι αυτό τον καιρό της απολυτής αργίας αλλά ούτε και μνημόσυνο. Πειθαρχούμε. Αυτό κάνουμε. Κι αυτό μπορείς να το κάνεις όταν δεν διαθέτεις άγνοια κινδύνου ενώ διαθέτεις συναίσθηση και ατομική ευθύνη. Τα παιδιά μπορούν εύκολα να εισπράξουν από το γονέα την κατάσταση και να μιμηθούν τη στάση που θα κρατήσει.
Ώρα για ύπνο.
Υπάρχουν δίπλα στο κρεβάτι μου βιβλία που θέλω να διαβάσω όμως προς το παρόν δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Κάποια στιγμή θα τα πιάσω κι αυτά στα χεριά μου. Ανοίγω και πάλι το κινητό μου... διαβάζω διάφορα. Σηκώνομαι φιλιέμαι με τα παιδιά μου παθιασμένα για καληνύχτα.
14°
