Πρίβιουσλι: Συζητούσαμε για τον εκπληκτικό “Sherlock”, την πιο έξυπνη τηλεοπτική σειρά των τελευταίων χρόνων, χωρίς να σταθώ ιδιαίτερα στις διαφορές τη βρετανικής τηλεόρασης με την αμερικάνικη. Όμως όλο και περισσότεροι πλέον υποστηρίζουν UK > USA ή τουλάχιστον δίνουν μια ευκαιρία παραπάνω στις παραγωγές που βγαίνουν από το Νησί. Οι Βρετανοί, λοιπόν, δεν έχουν το budget για να ξεχειλώνουν τις σειρές σε μακροσκελείς σεζόν και συχνά τις κρατάνε στα 4 ή 6 επεισόδια. Ιδανικό μέγεθος δηλαδή για να τις καταναλώσεις μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο και να παρακολουθήσεις κάτι χωρίς την άδεια αίσθηση του επεισοδίου filler. Σε αυτήν κατηγορία παίζει και το Mad Dogs που μόλις ολοκλήρωσε τη δεύτερη του σεζόν….
It’s A Man Man’s World: Η σειρά είναι ανδρική υπόθεση, βασίζεται στο κλασικό μοτίβο του ανδρικού reunion. O Baxter, ο Rick, ο Woody και ο Quinn γνωρίζονται από την έκτη δημοτικού (sic). Ναι, σωστά μαντεύεις, κάπου χάθηκαν, έχουν διαγράψει εντελώς διαφορετικές πορείες, έχουν τα δικά τους προσωπικά προβλήματα και ναι πάλι, ως δια μαγείας εμφανίζεται ο Alvo, ο πέμπτος κολλητός τους, εξαφανισμένος από το Λονδίνο για χρόνια. Τους καλεί στην πολυτελή βίλα του στη Μαγιόρκα - ο τύπος έχει πιάσει την καλή - για να περάσουν ολιγοήμερες διακοπές. Φυσικά, το reunion είναι επεισοδιακό, όχι μόνο γιατί βγαίνουν τα πάθη του παρελθόντος, αλλά και γιατί ο μυστηριώδης μαυρισμένος Alvo τους βάζει σε ένα «λαβύρινθο ψεμάτων, εξαπάτησης και θανάτου» όπως λέει και το επίσημο press release. Να μην πω περισσότερα…
Σημεία εθισμού:
- Το κόνσεπτ της ανδρικής φιλίας. Στην αρχή της πέμπτης δεκαετίας της ζωής τους, οι 4 ήρωες χρησιμοποιούν το reunion ως αφορμή για να προβάλλουν ο ένας στον άλλον τις προσωπικές τους αποτυχίες/ανασφάλειες. Και όπως όλοι ξέρουμε, στις ανδρικές παρέες, ο εγωισμός είναι πάντα στο τραπέζι.
- Οι εξαιρετικές ερμηνείες. Γνωστές και μη εξαιρετέες φάτσες, όπως π.χ. το δίδυμο John Simm – Phlip Glenister που πρωταγωνίστησε και στο Life On Mars, αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας το σκοτεινό βάθος των χαρακτήρων. Και τα καταφέρνουν μια χαρά, επικρατώντας κάποιων εμφανών σεναριακών αδυναμιών.
- Το οικείο σκηνικό. Αν είσαι και συ λίγο sucker για τα βρετανικά crime flicks (από τις ταινίες του Guy Ritchie μέχρι το Sexy Beast, το οποίο κοπιάρουν ασύστολα) θα περάσεις καλά. Γκροτέσκοι κακοί, club culture, Μεσόγειος, ήλιος – θάλασσα – σεξ …εντάξει τηλεόραση είναι, πόσο παραπάνω θες;
- Οι ήρωές μας παίρνουν στ’ αλήθεια πολύ κακές αποφάσεις. Ανόητες αποφάσεις. Εντάξει, σε κάποιες στιγμές δέχεσαι τη σύμβαση ότι πρέπει να γίνουν «λάθη» για να προχωρήσει η πλοκή, αλλά σε κάποιες άλλες εκνευρίζεσαι (ξέρεις τότε που γίνεσαι ο γραφικός που συνομιλεί με την οθόνη του…)
- Λείπει ένας ωραίος «κακός». Ή μάλλον αποκαλύπτεται πολύ αργά…
- Το τέλος της δεύτερης σεζόν (στις 9 του περασμένου Φλεβάρη) ναι μεν ανανεώνει το σασπένς για του χρόνου, αλλά παραπαίζει το χαρτί της αφηγηματικής ευκολίας
23°
