Πρίβιουσλι: Συμμορία μηχανόβιων με όνομα «Γιοι Της Αναρχίας» διαφεντεύει εδώ και δεκαετίες την επαρχιακή πόλη του Charming στη Βόρεια Καλιφόρνια (ενώ έχει παρατήματα σε όλον τον κόσμο, μέχρι και στην Ιρλανδία). Συνεργάζεται αρμονικά (δηλαδή λαδώνει/εκφοβίζει) με την τοπική αστυνομία που κάνει τα στραβά μάτια στις «εμπορικές» της δραστηριότητές (εμπόριο όπλων, διαφόρων ειδών προστασία κτλ.). Σε αντάλλαγμα φροντίζει ώστε η πόλη να παραμένει ήσυχη και αμόλυντη από «εξωσχολικούς» εγκληματίες. Κάτι σαν ‘Hells Angels’, δηλαδή, χωρίς Hunter S. Thompson και δολοφονίες στο Altamont. O Jax, γιος ενός από τους βασικούς ιδρυτές της οργάνωσης, είναι το νέο αστέρι μέχρι που βρίσκει ένα «μετανιωμένο» χειρόγραφο του μακαρίτη πατέρα του, παθαίνει epiphany, βαράει υπαρξιακό κι αρχίζει να αμφιβάλλει για τον σκοπό και τον τρόπο λειτουργίας της οργάνωσης. Γύρω του γίνεται χαμός καθώς σπάει συνεχώς η ανακωχή των διαφόρων συμμοριών (Μεξικάνοι, μαύροι κτλ.). Σημειωτέον έχει επιστρέψει και το παλιό του κορίτσι, κάτι που σημαίνει πρόβλημα…
Σημείο εθισμού: Αρχικά είναι το machismo που περισσεύει. Σίγουρα, η μηχανόβια κουλτούρα και οι σκηνές του αυτοκινητόδρομου. Ίσως ένα κάποιο σασπένς, το «τι θα γίνει στο επόμενο επεισόδιο» αρχίζει και λειτουργεί προς το τέλος του α’ κύκλου. Προσωπικά, με κράτησε και το πόσο τραβηγμένο από τα μαλλιά είναι σε μερικές στιγμές - το «τι άλλο θα σκεφτούν;» βγαίνει αβίαστα σε ορισμένα επεισόδια. Ακόμα, αυτό το επαναλαμβανόμενο θέμα της προσωπικής αναζήτησης του Jax καλλιεργεί την υπόνοια ότι υπάρχει κάποιο μεγάλο μυστικό, αμλετικών παραπομπών, στα θεμέλια της οργάνωσης. Να μην ξεχάσω και το β’ ρόλο που παίζει ο Henry Rollins στον β’ κύκλο. Συμπερασματικά, μην περιμένεις κάποιο ιδιαίτερο βάθος, αλλά 40λεπτα επεισόδια οικιακής ποπ κορν κατανάλωσης …
The character: Σου θυμίζει κάτι η Gemma (η μαμά του Jax); Ναι, καλά κατάλαβες, είναι η θρυλική Πέγκι, σύζυγος του Αλ Μπάντι στο «Παντρεμένοι Με Παιδιά». Μόνο που εδώ δεν κάνει τη χαζοβιόλα σύζυγο, αλλά προσωποποιεί τη μητριαρχική φιγούρα - αφεντικό, στην οποία στέκονται σούζα άπαντες οι μηχανόβιοι. Άσε που πια ζει με τον Ray (τον υποδύεται ένας ψιλοανεκδιήγητος Ron Perlman), κάποτε καλύτερο φίλο του άντρα της. Ο ρόλος σήμανε την μεγάλη επιστροφή της Katey Sagal, χαρίζοντάς της μια «Χρυσή Σφαίρα» και πολλές υποψηφιότητες…
Καλτ: Τα δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, άπειρα ‘Jesus Christ’ που εκστομίζουν οι πρωταγωνιστές (συχνά προσθέτοντας και την f word) όταν συμβαίνει κάποια αναποδιά. Δηλαδή, σχεδόν κάθε 78 δευτερόλεπτα. Επίσης, τόσες πολλές σκηνές σε νοσοκομείο δεν είχε ούτε το ‘ER’…
Low point: Στην αρχή η σχεδόν φασιστική λειτουργία/ συμπεριφορά των «Γιων» μπορεί να σε εκνευρίσει. Αργότερα αυτό φτιάχνει, οι «δικοί» μας γίνονται αναμφισβήτητα οι «καλοί» και ότι «κακό» πράττουν εμπίπτει στο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Εκείνος ο machismo που λέγαμε, ώρες ώρες είναι πιο γραφικός και από την Λίμνη Πλαστήρα – μοιραία η υπερβολή γίνεται κανόνας (ας είναι καλά το ιρλανδικό twist του τρίτου κύκλου που ανανεώνει το ενδιαφέρον). Πολύ «αμερικανιά» και δεν το κρύβει ….
20°
