Μας μιλάει ο Γιώργος Καλογερόπουλος, ο άνθρωπος που είχε την ιδέα, σκηνοθέτησε και έγραψε τη μουσική και τους στίχους της παράστασης «Λουλούδια» που παίζεται για 6 μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Κνωσός.
Ο υπότιτλος, θα μπορούσαμε να πούμε της παράστασης «Λουλούδια», είναι "Η ζωή ξεκινάει όταν σου κόβουν τα δέντρα".
Πρόκειται για ένα μουσικό καλειδοσκόπιο όπου μπλέκονται τρεις γυναίκες, τρεις μάγοι με τα δώρα, τρεις σοφοί πίθηκοι ,η αγία τριάδα, haiku και η Frida Kahlo.
Γυναίκες με παραδοσιακές μεξικανικές στολές και λουλούδια πλεγμένα στα μαλλιά. Λουλούδια που γεννιούνται, ανθίζουν, μαραίνονται, χωρίς κανείς να μάθει το όνομά τους. Θεωρούνται ασήμαντα αλλά αξιώνονται ως σημαντικά, ζουν τη ζωή τους σε τέσσερις στάσεις, όπως οι εποχές του χρόνου. Γυναίκες-Λουλούδια. Το καλοκαίρι τις βρίσκει άνυδρες, το φθινόπωρο με τις βροχές τις ζωντανεύει, ο χειμώνας είναι θάνατος, και γεννιούνται ξανά διαφορετικές την άνοιξη…
Ο Γιώργος Καλογερόπουλος μας εξηγεί:
Θα μπορούσατε να μας πείτε μερικά λόγια για εσάς και την μέχρι τώρα πορεία σας;
Μ’ άρεσε πάντα να γράφω μουσική, στίχους και να τραγουδάω. Το 2010 είχα την πρώτη μου επαφή με τη δισκογραφία, γράφοντας τη μουσική και τους στίχους στο τραγούδι “Έχω ένα σπίτι”, για τον δίσκο της Δήμητρας Παπίου “Έμαθε η Καρδιά” (“Λυχνία”). Το 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο μου digital single με τίτλο “Αύριο αντί για χθες” από την Hidden Track Records σε καλλιτεχνική επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου και ενορχηστρώσεις του Γιώργου Ζαχαρίου. Το 2014 έκανα την πρώτη μου θεατρική απόπειρα, γράφοντας ένα μουσικό έργο για έναν περιοδεύοντα θίασο φρικιών, με τίτλο “Δικαίωμα”, που παρουσιάστηκε σε διάφορα θεατρικά φεστιβάλ της Αθήνας. Η διαδικασία δημιουργίας της μουσικής είναι κάτι μοναχικό και ίσως αυτό της το γνώρισμα μου δημιουργεί την έλλειψη της επαφής, της σύνδεσης, της ομαδικότητας. Αυτός ήταν ένας απ’ τους μεγάλους λόγους που με έκαναν να ασχοληθώ και με το θέατρο. Για μένα το θέατρο είναι η ύψιστη μορφή της πνευματικής σύνδεσης των ανθρώπων. Είναι σχεδόν μια βαθιά θρησκευτική πράξη. Άλλωστε, η τέχνη είναι μία, τα εκφραστικά μέσα είναι αυτά που διαφέρουν.
Τι σας οδήγησε στη δημιουργία των «Λουλουδιών»;
Η μουσική ήρθε πρώτη, τα γνώριμα τραγούδια που ακούγονται στην παράσταση, τα τέσσερα πρωτότυπα που έχω γράψει. Μετά ήρθαν τα κείμενα, τραβηγμένα από προσωπικές μου εμπειρίες. Στη συνέχεια τα χαϊκού και μετά ήρθαν τα κορίτσια, που ως γυναίκες, έδωσαν ζωή, προστάτευσαν και μεγάλωσαν το παιδί μας και είμαστε όλοι χαρούμενοι και καμαρώνουμε που το βλέπουμε να πετάει με τα δικά του φτερά.
Για μένα, είναι όλα καινούργια αλλά ταυτόχρονα έχω μια έντονη αίσθηση ότι κάπου έχουν ξανασυμβεί. Δουλεύουμε ενστικτωδώς και όλη μας η προσπάθεια μοιάζει σαν ανασκαφή μιας παλιότερης μνήμης. Όλα ξεκινούν απ’ την αγάπη και την ανάγκη που έχουμε να ανακαλύψουμε το κρυφό νόημα σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν.
Θα μπορούσατε να μας περιγράψετε την παράσταση σαν εμπειρία; Τι συμβαίνει επάνω (και κάτω) από τη σκηνή;
Στα “Λουλούδια” παρουσιάζονται αποσπασματικά στιγμές από πολλές ζωές, πολλών γυναικών. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η τυπική ροή μιας παράστασης δεν είναι ευδιάκριτη και πράγματι, ένιωσα την ανάγκη να αφαιρέσω τη σιγουριά του πλαισίου αρχής-μέσης-τέλους, για να δοθεί ίσως χώρος στον θεατή να βρει το δικό του κρυφό νόημα.
Στις ηρωίδες σας μοιάζει να υπάρχει πάντα κάτι το μοιραίο, που συνδέεται με κλασικές κινηματογραφικές φιγούρες. Θέλετε να μας μιλήσετε γι’αυτό;
Φυσικά. Το αποτύπωμα που άφησαν στα μάτια μου οι αυτοκαταστροφικές, ενοχικές, σχεδόν “ηλίθιες”, μα τελικά πολύ δυνατές και γεμάτες αγάπη, ηρωίδες του Lars Von Trier, οι υστερικές, έντονες, σπινθηροβόλες, χρωματιστές ηρωίδες του Almodovar, οι παθιασμένες, χυμώδεις και μυστηριώδεις γυναίκες του David Lynch, οι ηρωίδες που ενσάρκωσαν η Τασσώ Καββαδία, η Έλενα Ναθαναήλ, η Isabelle Huppert, η Catherine Deneuve, η Isabella Rossellini και πολλές άλλες, είναι ανεξίτηλο.
Οι ελληνίδες γυναίκες πού συναντιούνται με την Φρίντα Κάλο;
Αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι τελικά είναι παντού οι ίδιοι. Αλλάζουν οι εικόνες, τα χρώματα και οι τρόποι… Η Φρίντα Κάλο είχε έναν μοναδικό τρόπο να βγάζει ζωή μέσα απ’ τον θάνατο. Είχε πίστη. Προστάτευε και τάϊζε τα παιδιά του πόνου της (τις ζωγραφιές της) σαν μια άλλη, τυπική, καθημερινή Ελληνίδα (μάνα).
Πώς συνδυάσατε το χαϊκού με τα δικά σας κείμενα;
Αυτά τα μικρά, τρίστιχα αριστουργήματα/αποστάγματα της Ιαπωνικής κουλτούρας με συγκινούσαν πάντα. Είναι μαγικό πώς συμπυκνώνουν σε 3 γραμμές την ουσία της ζωής. Σε σχέση με τη ροή και το κείμενο της παράστασης, λειτουργούν σαν ανάσες, σαν αναγκαίες παύσεις, κάτι για να γυρίζουμε τις σελίδες…
Από τι έχετε επηρεαστεί; Ποια πράγματα σας εμπνέουν καλλιτεχνικά;
Οι ζωές των ανθρώπων. Και η δική μου. Εντάξει, ίσως λειτουργούν εντονότερα οι θλιβερές στιγμές αλλά σιγά σιγά μαθαίνω να παίρνω και τη χαρά στα σοβαρά.
Οι γυναίκες της Αθήνας τι λουλούδια είναι;
Οι γυναίκες της Αθήνας είναι οι χιλιοπατημένοι πανσέδες στην είσοδο του Ζαππείου, είναι οι μοδάτες ορχιδέες σε συνθέσεις Ikebana στα ανθοπωλεία του Κολωνακίου, είναι μια ανθοδέσμη στα χέρια μιας νύφης στα σκαλιά της Αγίας Αικατερίνης, είναι τα μικρά λουλουδάκια που βρίσκουν τον δρόμο τους και φυτρώνουν πάντα στις ρωγμές απ’ τα, καμιά φορά κακοβαλμένα, πλακίδια της Αιόλου.
Η αντίστοιχη παράσταση με θέμα τους άντρες τι τίτλο θα είχε;
Αν οι γυναίκες είναι “Λουλούδια”, τότε οι άντρες θα μπορούσαν να είναι “Άγκυρες” που συμβολίζουν την τετριμμένη θεωρία που θέλει τους άντρες να είναι σιδερένιοι, σταθεροί και ικανοί να κουβαλήσουν πολλά βάρη στην πλάτη τους. Ένα old-school tattoo που δείχνει μια άγκυρα, μια καρδούλα και από κάτω, σε vintage λεζάντα “I love my mom”. Βέβαια, δε συμφωνώ με την ισοπέδωση και τον διαχωρισμό. Μερικές φορές, είναι καλό να κοροϊδεύεις τα κοινωνικά κλισέ.
14°
