Βρεθήκαμε στο θέατρο Κάππα, απόγευμα Δευτέρας. Ήρθε αργοπορημένος στο ραντεβού. Με είχε κρεμάσει και στο προηγούμενο ραντεβού μας στο Εθνικό ‒ αφορμή για τη συνάντηση η παράσταση «Φιλουμένα Μαρτουράνο», στην οποία πρωταγωνιστεί. Τελικά έχουν δίκιο όσοι λένε πως δεν μπορείς να τσατιστείς μαζί του γιατί είναι παιδί-σπαθί, άσε που αμαρτία εξομολογούμενη παύει να είναι αμαρτία («Είναι η αρρώστια μου. Δεν μπορώ με τίποτα να είμαι συνεπής σε ραντεβού» θα πει). Υπολογίστε πως στο τραπέζι έπεσε και θέμα κρίσης ηλικίας, οπότε αυτομάτως έγινε άνθρωπος να βγεις μαζί του και να τα πιεις.
Είμαστε κλεισμένοι στο γραφείο του θεάτρου. Αν εξαιρέσεις κάποιες οικογενειακές φωτογραφίες δεν έχει κανένα άλλο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. «Το θέατρο είναι ιδιόκτητο – εννοώ το ντουβάρι, μην παρεξηγηθούμε. Ο πατέρας μου το είχε πάρει το ’74. Όλοι τού έλεγαν “μα στην Κυψέλη θα πας;” κι αυτός απαντούσε “αν θέλει να έρθει ο κόσμος θα έρθει”. Βρέθηκα, λοιπόν, κληρονόμος, μαζί με την αδελφή μου, στα σαράντα μου και έπρεπε να πάρω την απόφαση να γίνω θεατρικός επιχειρηματίας ‒ πριν δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου. Άρχισα να ονειρεύομαι τι θα ήθελα να κάνω εδώ ως παραγωγός και όχι ως ηθοποιός. Όταν έπαιξα μια χρονιά ήταν γιατί προέκυψε ένα κενό στον προγραμματισμό» θα πει.
Δεν γουστάρεις να βρίσκεσαι συνέχεια στη σκηνή;
Σήμερα, περισσότερο. Τότε, όχι. Την δουλειά του ηθοποιού την αγάπησα, δεν την αγαπούσα από την αρχή. Θυμάμαι μια φράση του Γιώργου Μιχαηλίδη, δάσκαλός μου στη σχολή. «Και αν δεν αγαπάτε το θέατρο αγαπήστε το». Τότε την είχα παρεξηγήσει, αργότερα την κατάλαβα. Είχα ένα περίεργο αγαπόμισος με το θέατρο.
Κλασική αντίδραση νέου, αλλά και γιου ενός ηθοποιού προς ένα κατεστημένο θέατρο;
Όχι, καθόλου. Πιστεύω στους πειραματισμούς και στην πρωτοπορία, αλλά αρνούμαι τους αφορισμούς, και κυρίως τους αφορισμούς για πράγματα που δεν γνωρίζεις. Έχω μεγαλώσει μέσα στο θέατρο, σε αυτό το θέατρο, κι έχω μάθει να σέβομαι την ιστορία. Όπως σέβομαι την πορεία που διαγράφει κάποιος στη ζωή του και ξέρω καλά πως κανένας δεν γίνεται τυχαία κάτι…
Ρεαλιστής;
Ένας ρεαλιστής που κάνει συνέχεια λάθη. Λάθη, λάθη, λάθη… Ήρθε τώρα και η κρίση ηλικίας που πρέπει να διαχειριστώ…. (γελάει)
Ωχ, την ξέρω! Φόβος για το υπόλοιπο που μένει; Γιατί φτάσαμε στο μέσο της ζωής;
Μέσο; Γιατί πόσο σκοπεύεις να ζήσεις; Έτσι πάω να σκεφτώ κι εγώ και με βρίζω «τι λες, βρε μαλάκα; Θες να φτάσεις στα εκατό με άνοια;» Δεν ξέρω… νομίζω πως θέλω τα υπόλοιπα χρόνια να τα ζήσω για μένα, να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου. Αλλά είναι τόσο δύσκολο αυτό με τον τόσο ενοχικό χαρακτήρα που έχω…
Τι ζώδιο είσαι;
Αιγόκερως με Κριό.
Δεν ξέρω τι σημαίνει, αλλά έπρεπε να το ρωτήσω.
(γελάει) Κοίτα. Έχω κάνει τεράστια προσπάθεια να πολεμήσω τις ενοχές. Τουλάχιστον έφτασα σ’ ένα σημείο που αν ακούσω ένα τρακάρισμα έξω από το θέατρο δεν θα σκεφτώ πως είμαι υπεύθυνος εγώ. Πριν από δεκαπέντε χρόνια αντιδρούσα μονολογώντας «τι έγινε; Τι ξέχασα έξω και τράκαραν;»
Βαριά περίπτωση. Μεγαλύτερη ενοχή;
Ωχ κι εσύ! Τι θες να πω; Οκ, να μιλήσω σε σχέση με τη δουλειά, γιατί με τη ζωή…
Ωραία. Θεωρείς πως είσαι καλός ηθοποιός;
Στο μόνο που έχω παραδεχτεί τον εαυτό μου ως ηθοποιό είναι πως έχω κάνει πρόοδο αυτά τα χρόνια∙ τη νιώθω τη διαφορά και λέω τουλάχιστον άξιζε αυτή η διαδρομή. Φυσικά θέλω να γίνω και καλύτερος και τσαντίζομαι όταν δεν τα καταφέρνω.
Αυτό συνήθως προϋποθέτει πολλή δουλειά. Είσαι workaholic;
Όχι, και δεν πιστεύω στην εργασιοθεραπεία. Γιατί καταλήγεις θύμα της δουλειάς κι έρχεται μια στιγμή που θα σου χτυπήσει τον ώμο ο εαυτός σου και θα σου πει «ε, με ξέχασες!». Δουλεύω και δουλεύω πολύ, αλλά θέλω να έχω χρόνο όχι για να κάνω κάτι πολύ ουσιαστικό, αλλά για να αδειάζω το μυαλό μου. Να με περιποιηθώ… Πόσο θα ήθελα να ήμουν αμέριμνος, αλλά δεν μπορώ. Δεν έχω γαλουχηθεί και με αυτόν τον τρόπο.
Είναι και η φήμη του αυτοβασανιζόμενου…
Ωχ, με αυτές τις φήμες και αυτά τα σκοτάδια που συνήθως δημιουργούν ατμόσφαιρα, προσφέρουν αίγλη για να καταλήξουν στον εγωκεντρικό αυνανισμό. Ε, λοιπόν, τα πέρασα κι εγώ, αλλά όχι περισσότερο απ’ ότι όλοι μας. Σε βεβαιώνω πως συνάντησα πολλούς που ήταν πολύυυ χειρότεροι από εμένα και θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου «αγόρι μου, μια χαρά είσαι και κακώς νομίζεις πως έχεις πρόβλημα». (γέλια) Κουβαλάω τα βάσανα που κουβαλάμε όλοι μας. Έχω τις ευαισθησίες που λίγο πολύ έχουμε όλοι και το μόνο που με σοκάρει είναι πως τίποτα πια δεν με σοκάρει σε αυτή τη χώρα.
Παρακολουθείς ειδήσεις; Είσαι πολιτικό ον;
Δεν έχω τηλεόραση παρά ένα προτζέκτορα για να βλέπω ταινίες και Formula. Ενημερώνομαι από το ίντερνετ, που εντάξει θέλει μια προσοχή να διακρίνεις την αλήθεια από το ψέμα, και ενδιαφέρομαι για τα κοινά χωρίς να είμαι κομματικοποιημένος. Άσε που δεν μπορείς να εκφράσεις τη γνώμη σου γιατί αμέσως θα χαρακτηρισθείς, ενώ «βρε μαλάκα ,τίποτα δεν είμαι, παρά οπαδός της κοινής λογικής». Νιώθω χαμένος για το πού πάμε και πώς θα προχωρήσουμε. Ας αφήσουμε στην άκρη τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα θέματα που αφορούν όλη τη χώρα. Είναι δείγμα σωστής πολιτικής γραφής αυτό που έγινε με τον Χατζάκη; Δεν πρόκειται για μια προειλημμένη απόφαση, γιατί είναι ζήτημα αν ο υπουργός Πολιτισμού κοίταξε έστω στο ελάχιστο το έργο του διευθυντή.
Θεωρείς πως είναι θέμα πολιτικής και όχι αισθητικής διαμάχης; Ο υπουργός μίλησε για διαφορετικά οράματα.
Ας μας το έλεγε το όραμα. Όσο για την αισθητική; Προσωπικά καθόλου δεν ήθελα την αισθητική της προηγούμενης διεύθυνσης την οποία εκπροσωπούσαν μόνο 40 ηθοποιοί, οι οποίοι είχαν αναλάβει να καλύψουν όλο το ρεπερτόριο. Δεν είμαι χατζακικός, αλλά μου άρεσε που το άνοιξε, που πρόσθεσε χώρους… Το Εθνικό Θέατρο πρέπει να είναι ανοιχτό σε όλα τα είδη, τα στιλ και τον κόσμο. Στο Εθνικό Θέατρο είχα να παίξω από το 2001. Θέλω να σχολιάσω ένα επεισόδιο με μια καλή φίλη, εξαιρετική ηθοποιό. Όταν έμαθε πως ανέλαβε ο Χατζάκης η αντίδρασή της ήταν «ωχ, δεν πρόκειται να παίξω ξανά στο Εθνικό επί των ημερών του». «Αλήθεια» της είχα απαντήσει. «Θα παίξω όμως εγώ. Και στο εγώ δεν εννοώ εμένα, αλλά μια σειρά αποκλεισμένων ηθοποιών». Με κοίταζε. Σε πληροφορώ πως η συγκεκριμένη παίζει τελικά επί ημερών Χατζάκη.
Πάντως δεν μπορώ να καταλάβω τις επιλογές σου στο θέατρο. Σα να μην έχεις ένα συγκεκριμένο άξονα…
Δεν ήμουν ποτέ καριερίστας, ίσως γι’ αυτό. Μπορεί να ήταν και το λάθος μου τελικά. Μπορεί να μην το ήθελα από φόβο ή γιατί δεν ήμουν διατεθειμένος να κάνω τα «πρέπει». Πάντως τίποτα δεν μου δόθηκε εύκολα. Επίσης μπορώ να περηφανευτώ πως ήμουν πάντα έντιμος στις δουλειές μου ‒ εκτός, από μία, που εν γνώση μου την έκανα για τα φράγκα. Δεν λέω καλός, λέω έντιμος! Είμαι από τα παιδιά που μπήκαν στη σχολή πριν την εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης και κανένας μας δεν είχε όνειρο να παίξει για να γίνει μάλιστα και διάσημος. Μην ξεχνάς πως εγώ βρέθηκα, λόγω πατέρα, δίπλα σε ανθρώπους μύθους. Και ξέρω πως διάσημος στη μέρα μας μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε και χωρίς να το αξίζει καθόλου. Όπως κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με το πόσο καλός ηθοποιός είσαι. Τελικά ενέδωσα στην τηλεόραση, παρά τις αρχικές ενστάσεις μου, και το οφείλω στη Μιρέλλα Παπαοικονόμου. Αυτή με έπεισε γιατί φαίνεται κάτι είχε δει.
Τη ζωή σου πώς τη βλέπεις από εδώ και πέρα;
Δεν τη βλέπω. Είναι αστείο αλλά νομίζω πως τώρα ξεκινάω και πως μέχρι τώρα έκανα πρόβα ζωής. Μπορεί και να συνεχίσω έτσι ‒ εύχομαι να μη συμβεί. Είμαι κλειστός χαρακτήρας και το πρόβλημα είναι πως, όταν με γνωρίζουν, ειδικά οι γυναίκες, με περνούν για σνομπ. Μετά από καιρό το γυρνάνε, «νομίζαμε πως ήσουν σνομπ». Ακούω πως είμαι «δήθεν»… πως κυκλοφορώ με σηκωμένο το φρύδι… Όμως δεν ισχύει.
Αν είναι κοινή αντίδραση κάτι γίνεται. Μήπως καλλιεργείς με κάποιον τρόπο τη φήμη;
Όσο και να ακουστεί εγωκεντρικό ζω συνεχώς το «δεν είμαι αυτό που έχεις φανταστεί». Αμυντικές λειτουργίες είναι. Δεν θέλω να βάλλομαι συνέχεια, μου φτάνει η έκθεση που έχω στη σκηνή. Το ότι κρίνομαι συνέχεια.
Πάντως ήταν σοκαριστικό που ψάχνοντας σελίδες επί σελίδων στο ίντερνετ συνέχεια έπεφτα σε θέματα που αφορούσαν έρωτές σου. Πρέπει να περνάς πολύ καλά. (γέλια)
Μαλακίες. Κι εγώ τις σχέσεις μου τις μαθαίνω από εκεί, αλλά ευτυχώς είμαι συνηθισμένος από τον πατέρα μου και δεν με πολυνοιάζει. Πριν από λίγους μήνες μια νέα ηθοποιός, συμπρωταγωνίστριά μου μου είπε: «Άλκη, το ξέρεις πως τα έχουμε;» «Κι εσύ από πού το έμαθες;» «Μου το είπε ο γκόμενός μου που κάπου το διάβασε». Στο στρατό έζησα σκηνικό, όπου ένα περιοδικό με είχε φωτογραφία δίπλα σε μια πολύ ωραία ηθοποιό και δεν υπήρχε κανένας που να με πίστεψε όταν επέμενα πως δεν είχα κάνει ποτέ τίποτα μαζί της. Με το ζόρι μεγάλος γαμίκουλας! (Σηκώνεται και παριστάνει κάποιον που περπατάει προκρίνοντας τα γεννητικά του όργανα ή ένα βαρύμαγκα. Έξαλλος!) Έχω δήθεν πλακώσει ξύλο, έχω, έχω, έχω…
Ζηλεύεις;
Όχι, ποτέ. Θαυμάζω και τα ρίχνω στον εαυτό μου για ό,τι δεν κατόρθωσα να κάνω. Να ζηλέψω την παιδεία που έχεις; Μα δεν έκατσα ποτέ να διαβάσω για να το πετύχω. Ή να ζηλέψω κάποιον που είναι οδηγάρα; Έγινε φοβερός οδηγός γιατί δούλεψε το ταλέντο του. Χωρίς δουλειά μένεις ένας εν δυνάμει…
Μήπως φοβόσουν πως ποτέ δεν θα είσαι πάντα πολύ καλός γι’ αυτό και δεν επέμενες;
Μου έχει συμβεί στο θέατρο. Ήμουν μικρός και θυμάμαι πως έλεγα στον εαυτό μου, καλά αν τα δώσεις όλα θα γίνει της πουτάνας. Και κρατιόμουν, κρατιόμουν, μέχρι που μια μέρα αφέθηκα. Ένιωσα μαγευτικά, γιατί ξεπέρασα τον εαυτό μου, αλλά συνειδητοποίησα και πως δυστυχώς τα όριά μου δεν ήταν τόσο μεγάλα όσο θα ήθελα ή νόμιζα πως ήταν. Εξαιτίας αυτού έπαθα κρίση πανικού. Όλο αυτό έχει να κάνει με τη μέθεξη… που είναι κάτι άλλο από τον επαγγελματισμό. Είμαι επαγγελματίας είτε από τη θέση του ηθοποιού είτε από τη θέση του παραγωγού.
Εφιάλτες;
Ευτυχώς τώρα τελευταία δεν βλέπω. Ο κλασικός που έχουν όλοι ηθοποιοί, πως βγαίνω στη σκηνή και ξεχνάω τα λόγια. Ένας πολύ συνηθισμένος διαδραματιζόταν στην Επίδαυρο ‒ δεν έχω παίξει στην Επίδαυρο, λόγω φόβου, αν και είχα προτάσεις. Στον εφιάλτη έβλεπα πως ενώ πλησίαζε η στιγμή να πω την ατάκα μου, βρισκόμουν στα καμαρίνια που είναι πολύ μακριά από το θέατρο και μετά από το τρεχαλητό με το που έμπαινα στη σκηνή σκόνταφτα στη θυμέλη κι έπεφτα κάτω.
Ψυχανάλυση;
Έχω κάνει ψυχοθεραπεία. Νομίζω με βοήθησε. Πόσο χρόνο πάντως χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις πως αυτό που νόμιζες και επέμενες πως ήταν η αλήθεια σου είναι ένα ψέμα!
Σε εκπλήσσει ο εαυτός σου;
Ναι. Δυστυχώς όταν θυμώνω. Με φοβάμαι τότε μήπως ξεφύγω από τον έλεγχο. Και μετά αρχίζουν οι ενοχές…
Απωθημένα;
Δεν έχω, μωρέ. Εκκρεμότητες έχω. Υπάρχουν πράγματα που δεν έχω κάνει και ίσως θα ήθελα να κάνω…
Μια εκκρεμότητα σαν αυτή του ήρωα που υποδύεσαι στη «Φιλουμένα Μαρτουράνο» κι έχει να κάνει με παιδιά, ίσως;
Ναι, κάτι τέτοια ψήγματα υπάρχουν, αλλά νομίζω σβήνουν κι αυτά. Φοβόμουν, φοβήθηκα και δεν έκατσε και ποτέ. Τώρα νομίζω είμαι μεγάλος πια. Τι; Θα έχει το παιδί έναν πατέρα με πρεσβυωπία;
Σε είδα χωρίς γυαλιά να διαβάζεις το κινητό.
Νομίζεις. Δεν έχεις δει τι μέγεθος γραμμάτων έχω βάλει γι’ αυτό. (γέλια) Βρήκα και τα γυαλιά του πατέρα μου και τα κουβαλάω, που εγώ δεν τα έχω αυτά «αχ, αυτό είναι του πατέρα κ.λπ».
Πάντως δικαιολογίες είναι οι πρεσβυωπίες… Αφού όταν είσαι σε κρίση ηλικίας κάνεις ένα σωρό μαλακίες προκειμένου να νιώθεις νέος.
Μόνο αυτές κάνω. Αφού είπαμε, τώρα σκέφτομαι να ξεκινήσω να ζω. (γέλια)
Η εικόνα σου στον καθρέφτη;
Δεν μπορώ να με βλέπω. Δεν είμαι εγώ, λέω, κι ας μου λένε το άσπρο είναι γοητευτικό. Βλέπω ανθρώπους στην ηλικία μας με κατάμαυρο μαλλί και θέλω να τους πω «άντε και γαμήσου». Από την άλλη θα μου πεις, είναι ωραίο όταν ανακαλύπτεις πως κρατιέσαι μια χαρά σε σχέση με άλλους.
Κάνεις και τσεκάπ;
(γέλια) Αναγκαστικά γιατί έχω διάφορα ψυχοσωματικά…
Της μόδας είναι η αγχοδερματίτιδα. Έχω από αυτή…
Αγόρι μου, πας να μου βγεις; (γελώντας, ψάχνει στο κινητό του φωτογραφίες των ποδιών του γεμάτα πληγές). Από το ξύσιμο είναι. Μου βγαίνουν μια φορά το χρόνο πριν το καλοκαίρι. Δεν θα μας περάσεις που λες εσύ εμάς! Εμένα μου πέφτουν και τα γένια βρε, σημεία-σημεία, αλλά όχι τόσο συχνά. Σε νικάω και στην κρίση ηλικίας και εδώ. Αυτή η καρέκλα του παραγωγού με έχει κάνει και στομαχικό, που δεν ήμουν! Αλλά, μια χαρά μωρέ θα τα πάμε! Πώς τα καταφέραμε τόσο καιρό; (γέλια)
