Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, η Σμαράγδα Καρύδη, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και ο Μίνως Μάτσας μας συστήνουν τη νέα παράσταση που κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Παλλάς
«Το σώσε» στο Παλλάς: Οι συντελεστές μιλούν για την παράσταση που θα ανεβάσουν στο θέατρο.
Μια θιασάρχης που χρηματοδοτεί από την τσέπη της το ανέβασμα μιας σεξοκωμωδίας με τον τίτλο «Σέξι πρόσωπα αναζητούν συγγραφέα» προσπαθώντας επί σκηνής, χωρίς να προλαβαίνει ποτέ, να φάει μια μερίδα σαρδέλες· ένας πρωταγωνιστής που υποδύεται τον ζεν πρεμιέ αλλά στην καθημερινότητά του δυσκολεύεται και με τα πιο απλά· ένας «άτακτος» σκηνοθέτης ο οποίος συνδέεται ερωτικά με δυο γυναίκες του θιάσου· μια πρόσχαρη ηθοποιός που βγάζει όλη της την καλά κρυμμένη υστερία όταν η συμπρωταγωνίστριά της φλερτάρει με τον σύντροφό της· ένας ερμηνευτής περασμένης ηλικίας που έχει θέμα με το αλκοόλ και με τα χάσματά του προκαλεί κομφούζιο στην ομάδα· ένας φροντιστής που τρέχει και δεν φτάνει. Είναι οι χαρακτήρες της περίφημης κωμωδίας «Noises off» του Μάικλ Φρέιν, το γνωστό μας «Το σώσε!»δηλαδή, που συναντιούνται από το ερχόμενο Σάββατο 19 Μαρτίου στο Παλλάςχάρη στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης συμπρωταγωνιστώντας με έναν θίασο λαμπερών πρωταγωνιστών (Σμαράγδα Καρύδη, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Στεφανία Γουλιώτη, Γιώργος Χρυσοστόμου, Λένα Παπαληγούρα, Γιώργος Ψυχογιός, Δάφνη Δαυίδ, Γιώργος Ζυγούρης).
Εμπνευσμένη από τον κόσμο του θεάτρου, η αριστοτεχνικά δομημένη μετα-φάρσα που ο Βρετανός συγγραφέας αποφάσισε να γράψει αφού παρακολούθησε μια κωμωδία από τα παρασκήνια («ήταν πιο αστείο να την βλέπεις από την κουίντα, παρά από την πλατεία του θεάτρου» είχε πει), κλείνει φέτος σαράντα χρόνια ζωής.
Στα μέρη μας τη σκηνοθέτησε για πρώτη φορά το 1983 ο Ανδρέας Βουτσινάς, το 1995 ήρθε το ανέβασμα από τον Σταμάτη Φασουλή (στον οποίο, όπως και στις Ξένια Καλογεροπούλου και Άννα Παναγιωτοπούλου, οφείλουμε τον πετυχημένο ελληνικό τίτλο), ενώ το 2018 ήταν η σειρά του Έκτορα Λυγίζου να αναμετρηθεί μαζί της στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
«Ο βασικός σκοπός που μπήκαμε στην περιπέτεια του “Σώσε!” είναι “ιδιοτελής”. Θέλαμε να χαρούμε δίνοντας γέλιο και παίρνοντας την ισχύ που αυτό έχει όταν συμβαίνει στην σκηνή. Μετά από τη δύσκολη περσινή χρονιά με τα θέατρα κλειστά, αισθάνθηκα την ανάγκη να δημιουργήσουμε μια παράσταση που θα μου επέτρεπε επιπλέον να ξαναβρεθώ στην σκηνή με τους φίλους μου και με ανθρώπους που ένιωθα ότι έπρεπε να συναντηθούμε» ανάφερε στη σημερινή συνέντευξη τύπου στο θέατρο της οδού Βουκουρεστίου ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
Ο γνωστός σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής την χαρακτηρίζει ως «αθλητικό γεγονός για τους ηθοποιούς» και ως «μία από τις δυσκολότερες κατασκευαστικά παραστάσεις» με τις οποίες έχει ασχοληθεί. Ο σύνθετος μηχανισμός της απαιτεί ένα καλοκουρδισμένο ερμηνευτικό σύνολο καθώς «στις φάρσες τα αστεία δεν κρύβονται τόσο στις ατάκες αλλά στους συγχρονισμούς, στους λάθος συγχρονισμούς, στις πόρτες που ανοίγουν, που κλείνουν».
Τι να περιμένουμε επί σκηνής; Ουσιαστικά μια παράσταση μέσα στην παράσταση ξεκινώντας από τη γενική δοκιμή του έργου από έναν θίασο, παρακολουθώντας το από τα παρασκήνια και παράλληλα τις σύνθετες σχέσεις και συγκρούσεις των συντελεστών, αλλά και στο τέλος μιας μακράς περιοδείας όταν πλέον όλο το οικοδόμημα έχει αποσυντεθεί. «Είναι ένα σπουδαίο έργο και μάλιστα με ένα τρόπο αποκαλυπτικό, με την έννοια ότι ενώ δεν φανερώνει πουθενά τη σπουδαιότητά του όταν το βλέπεις, ταυτόχρονα ο μηχανισμός του είναι αδιανόητα ακέραιος, όλα τα γρανάζια είναι στη θέση τους» σχολιάζει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο οποίος στη δεύτερη συνάντησή του με το εν λόγω κείμενο του Φρέιν υποδύεται έναν σκηνοθέτη. «Ενώ μοιάζει να μιλά για το θέατρο, τους θεατρίνους και την τρέλα τους, νιώθω ότι κάτω από αυτό το πρόσχημα ασχολείται με την αδιανόητη απόπειρα των ανθρώπων να συνυπάρξουν. Και ενώ μοιάζει να αποτυγχάνουν, κατά τη γνώμη μου το γεγονός ότι παραμένουν μέχρι το τέλος, παρά τις δυσκολίες, και δεν εγκαταλείπουν, είναι τόσο συγκινητικό».
Μιλούν από την σκηνή του Παλλάς, καθισμένοι στο αναπαυτικό σαλόνι μιας μεζονέτας σε βεραμάν απόχρωση. Στο περιβάλλον που σχεδίασε ο Πάρις Μέξις σαν μια σκηνή θεάτρου μέσα σε μια άλλη σκηνή, είναι εμφανής και η μπούκα με τη δική της αυλαία. Στη δεύτερη πράξη το σκηνικό περιστρέφεται για να παρακολουθήσουμε πλέον τη δράση από τα παρασκήνια.
Ο συνθέτης Μίνως Μάτσας μας προϊδεάζει ότι «όλο το έργο είναι δομημένο πάνω στη μουσική, πέρα από το λόγο», μια επιλογή απαραίτητη για τον σκηνοθέτη ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει και να αποκτήσει κομψότητα η παράσταση την οποία αντιλαμβάνεται ως χορογραφία.
Την ιδέα για το ανέβασμα, πάντως, έριξε στο τραπέζι η Σμαράγδα Καρύδη πιστεύοντας στη δύναμη ενός έργου στο οποίο όλοι είναι πρωταγωνιστές και στην ανάγκη όλων μας για χαρά και γέλιο μέσα στο φορτισμένο από την πολεμική επικαιρότητα και την πανδημία κλίμα της εποχής. «Αν, όμως, αφήνει ένα πνευματικό αποτύπωμα αυτό που προσπαθούμε να φτιάξουμε είναι ότι ενώ η ζωή μας είναι μια χαοτική, άτακτη κατάσταση την οποία πρέπει ο καθένας να νοηματοδοτήσει για τον εαυτό του αποκλειστικά, ένας τρόπος να μπει σε τάξη είναι το έργο τέχνης. Και ενώ το έργο τέχνης το φτιάχνουμε με ένα τρόπο με τον οποίο να μπορεί να λειτουργήσει, ο ανθρώπινος παράγοντας, η πραγματική ζωή που εισβάλει από κάθε ρωγμή το παίρνει και το ισοπεδώνει. Αλλά εμείς θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε» καταλήγει ο σκηνοθέτης.
