Φεστιβάλ Θεάτρου της Αβινιόν: Το 74ο φεστιβάλ εκτυλίσσεται φέτος κανονικά στο Παπικό Παλάτι και θα διαρκέσει μέχρι 25 Ιουλίου, με διευθυντή τον Olivier Py.
Το Φεστιβάλ Θεάτρου της Αβινιόν είναι η μεγαλύτερη εκδήλωση «ζωντανού θεάματος» στον κόσμο − τόσο λόγω του αριθμού και της ποικιλίας των παραστάσεων όσο και των θεατών. Το φεστιβάλ ξεκίνησε στην «πόλη των παπών» ο Jean Vilar μαζί με τον Jean Rouvet, μετά από πρόταση του εμπόρου και κριτικού τέχνης Christian Zervos: την πρώτη χρονιά, το 1947, διήρκεσε μια εβδομάδα, όπου παίχτηκε, μεταξύ άλλων, ο «Ριχάρδος ΙΙ» του Σαίξπηρ και η «Ιστορία του Τομπί και της Σάρας» του Paul Claudel. Στη συνέχεια το φεστιβάλ απογειώθηκε: Το 1952, στους δρόμους της πόλης της Νότιας Γαλλίας περπατούσαν μεγάλες βεντέτες, όπως η Jeanne Moreau, ο Gérard Philipe και ο Charles Denner. Στο πέρασμα του χρόνου, παρουσιάστηκαν σε διαφορετικές αίθουσες −θέατρα, πολιτιστικούς χώρους, εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, μοναστήρια− έργα καταξιωμένων συγγραφέων και σκηνοθετών μαζί με καινούργια ταλέντα. Στο φεστιβάλ της Αβινιόν αναδείχτηκαν περίφημοι θίασοι όπως εκείνος του Jean-Louis Barrault και έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό χορευτές και χορογράφοι όπως ο Maurice Béjart.
Το φεστιβάλ ακολούθησε τη μεταμόρφωση του θεάτρου και έγινε η αντανάκλασή του. Από το 1966 θεσπίστηκε και ένα ανεπίσημο πρόγραμμα «Off» με πρωτοποριακές παραστάσεις, ενώ προστέθηκαν διεθνείς συναντήσεις και φιλοξενίες αμερικανικών θεατρικών ομάδων όπως το Living Theatre το 1968. Στην Αβινιόν έχουν συμμετάσχει περίφημα θεατρικά σχήματα −για παράδειγμα το Théâtre du Soleil− και στο περιθώριο του θεατρικού προγράμματος έχουν κάνει πρεμιέρες κινηματογραφικές ταινίες: ο Jean-Luc Godard πρόβαλε την «Κινέζα» το 1967 και ο François Truffaut τα «Κλεμμένα φιλιά» το 1968 − μια ταραγμένη χρονιά και την Αβινιόν εξαιτίας των επιπτώσεων του Μαΐου.
Ανάμεσα στις μεγάλες επιτυχίες του φεστιβάλ ήταν «Ο Αϊνστάιν στην παραλία» του Bob Wilson, το «Mahabharata» του Peter Brook και όλες οι εμφανίσεις του Thomas Ostermeier, του Jan Fabre και του Romeo Castellucci. Οι επικρίσεις δεν έλειψαν, κυρίως διότι ενισχύθηκε υπερβολικά η τάση της αβανγκάρντ που έκανε τα θεάματα υπερβολικά εξεζητημένα, ανιαρά και «αναθεωρητικά» υπό την έννοια ότι αγνοούνταν τα κλασικά κείμενα και οι κλασικές παραστάσεις (Μολιέρος, Ρακίνας, Κορνέιγ, Σαίξπηρ). Μια άλλη κατηγορία που ακούστηκε και συνεχίζει να ακούγεται ήταν ότι το φεστιβάλ απευθύνεται στις ελίτ κι ότι αποτελεί διεθνές ραντεβού πλούσιων και κακομαθημένων.
Από το 2013 διευθυντής του φεστιβάλ είναι ο Olivier Py, ο οποίος θεωρείται ικανός στο πόστο του αλλά έχει συσσωρεύσει κατηγορίες για τις πολιτικές του παρεμβάσεις. Καθώς ο Py πρόσκειται στην άκρα αριστερά, έχει καλέσει στο φεστιβάλ ομοϊδεάτες του όπως τον Alain Badiou, πράγμα που σχολιάστηκε αρνητικά στον Τύπο. Τον Py θα διαδεχθεί από του χρόνου ο Πορτογάλος Tiago Rodrigues, θεατρικός διευθυντής στη Λισαβόνα.
Το 74ο φεστιβάλ δεν έγινε πέρυσι λόγω της πανδημίας, αλλά φέτος εκτυλίσσεται κανονικά και θα διαρκέσει μέχρι 25 Ιουλίου. Μεταξύ των συμμετοχών είναι μια εκδοχή του Άμλετ σε σκηνοθεσία του Olivier Py, μια εκδοχή του Πινόκιο σε σκηνοθεσία Alice Laloy, ο «Βυσσινόκηπος» με την Isabelle Huppert σε σκηνοθεσία του Tiago Rodrigues, ένα θέαμα της Maguy Marin γύρω από τον Θοκυδίδη (όπου συμμετέχει η Δάφνη Κουτσαφτή), η νέα δημιουργία του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Ink», το «Girl» της Edna O’Brien.
Κάθε χρόνο η μεσαιωνική πόλη της Αβινιόν δέχεται κατά την περίοδο του φεστιβάλ 500.000-600.000 επισκέπτες. Ανάμεσα στις παραστάσεις που προσέλκυσαν πολυπληθές κοινό στο παρελθόν ήταν «Ο γάμος των μικροαστών» του Brecht το 1980 η «Ανδρομάχη» του Ρακίνα σε σκηνοθεσία του Βέλγου Luk Perceval το 2004 και «Η επανάληψη» του Ελβετού Milo Rau το 2018.
25°
