Παράγοντας τέχνη μέσα από το σπίτι: «Η δημιουργία σε συνθήκες εγκλεισμού είναι για μένα σχεδόν η ιδανική ζωή. Η μεγαλύτερη έκσταση που έχω βιώσει δημιουργικά ήταν οι φάσεις της συγγραφής διηγημάτων και φέτος η διαδικασία της ζωγραφικής και της γλυπτικής, όπου επι ένα εξάμηνο κλείστηκα σε ένα ατελιέ δουλεύοντας εντατικά, χωρίς να με ενδιαφέρει τι μέρα και τι ώρα είναι. Πάντα αποζητούσα την απομόνωση και την αυτονομία και παρ’ όλο που ασχολούμαι με το θέατρο και τις πρόβες όλη μου τη ζωή, ήθελα πάντα να φεύγω, να έρθει η ώρα να μπω στο αυτοκίνητο μου και να εξαφανιστώ από τους ανθρώπους και τις πολλές συνεννοήσεις. Ο κορωνοϊος για μένα προσωπικά ήτανε δώρο.
Έφυγα εγκαίρως και ανέβηκα σε ένα απομονωμένο χωριο στα βουνά, πήρα μαζί μου το λάπτοπ και όλα τα σύνεργα της ζωγραφικής και μπήκα σε έναν τρόπο ζωής όπου ασχολούμαι με κυνήγια, με φυτέματα, ανακαλύπτω τη φύση, τους ήχους, τα πουλιά, αισθήσεις που είχα ξεχάσει η που δεν είχα γνωρίσει ποτέ. Αυτό τώρα για μένα είναι μια εμπειρία ζωής, η οποία δεν ξέρω με ποιον τρόπο θα επηρεάσει την τέχνη μου. Έφτιαξα ένα πρότζεκτ για την Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, μια δεκάλεπτη ταινία, όπου προσπαθώ να μιλήσω για όλο αυτό που βιώνω, ουσιαστικά για την ευκαιρία που μου έδωσε η ιστορία του κορονοϊού να ανακαλύψω ότι ήθελα πολύ στην παρούσα φάση να πυροβολήσω αυτή τη μηχανή που με ωθούσε μέχρι πριν λίγο καιρό να παράγω έργα, να τελειώνω με τον μέχρι τότε εαυτό μου και να προχωρήσω σε ένα εντελώς άγνωστο τοπίο, το οποίο βρίσκεται πολύ πιο κοντά στη φύση μου και δεν αποζητά την αποδοχή κανενός, ούτε την αυτοεπιβεβαίωση που προσφέρει η έκθεση στα φώτα. Αυτή τη στιγμή προτιμώ την έκθεση σε φώτα και σε σκοτάδια της φύσης. Δεν ξέρω πως θα βγω από δω που βρίσκομαι».
«Enter» στο έργο της «LALKA»: Μια μέρα έφυγα από την Αθήνα από την περιοχή του Βύρωνα σκεπτόμενη ότι δεν θα αντέξω τα μπαλκόνια των απέναντι τόσο κοντά μου. Σκεπτόμενη τον εγκλεισμό τον καναπέ μου και όλα αυτά που θα με περικυκλώνανε όλη μέρα. Έφυγα και πήγα σε ένα μέρος που ήξερα στο οποίο ένας άνθρωπος ζει εδώ και 25 χρόνια αυτόνομος μέσα στα βουνά χωρίς τηλεόραση χωρίς ειδήσεις χωρίς εικόνα του τι συμβαίνει στον κόσμο. Μόνο με την εικόνα της φύσης των ζώων των πουλιών και με τους ήχους τους. Αυτή η τρελή και μοναδική εμπειρία είναι τώρα για μένα ένας πλούτος για το πως μπορώ να συνεχίσω να κάνω θέατρο. Την ώρα που ο καπιταλισμός καταρρέει και ο άνθρωπος της πόλης τρέμει για το μέλλον του τρέμει μη χάσει αυτό που έχτισε στον μικρόκοσμο του εδώ συναντάω όπλα που σκοτώνουν αγαπώντας. Νομίζω ότι μας λείπει και στη ζωή αλλά και στην τέχνη το αίσθημα του να μην φοβόμαστε τη ζωή και τον θάνατο τα οποία κατά τη γνώμη ανήκουν στην ίδια μαγική και σκληρή πίστα.
Θα είναι αυτό το επόμενο βήμα στη δημιουργία Πολιτισμού; «Νομίζω ότι οι τραγωδίες, οι καταστροφές και οι ανατροπές είναι τροφή για κάποιον που ασχολείται με την τέχνη. Θέλω να ελπίζω ότι οι καλλιτέχνες θα εκμεταλλευτούν θετικά αυτό που έχει συμβεί. Αυτή η θεϊκή παύση που συνέβη παγκοσμίως, μας υπέδειξε την διάλυση της καπιταλιστικής μας ρουτίνας, η οποία ήτανε σίγουρα για τον πολύ κόσμο μια ασφάλεια, αλλά για έναν δημιουργό ένα είδος θανάτου, κάτι σαν αποτυχημένο μπότοξ, όποτε ελπίζω ότι οποίος είχε και πριν από αυτή την ιστορική στιγμή κάτι να πει, θα το πει καλυτέρα από δω και πέρα. Οι υπόλοιποι απλώς θα δυστυχήσουν περισσότερο».
17°
