Στην Υβόννη, πριγκίπισσα της Βουργουνδίας», τη δεκαετία του ’70, δεν ήταν λίγοι αυτοί που άκουσαν για πρώτη φορά την άγνωστη λέξη πέρκα – βλέπετε, τα μόνα κατεψυγμένα που κυκλοφορούσαν ήταν τα φαγκριά Ευριδίκης.
Στην Υβόννη, πριγκίπισσα της Βουργουνδίας», τη δεκαετία του ’70, δεν ήταν λίγοι αυτοί που άκουσαν για πρώτη φορά την άγνωστη λέξη πέρκα – βλέπετε, τα μόνα κατεψυγμένα που κυκλοφορούσαν ήταν τα φαγκριά Ευριδίκης. Από την εποχή του άγνωστου ψαριού μέχρι σήμερα, η γαστρονομία και οι γεύσεις με πολλούς τρόπους καταλάμβαναν σιγά-σιγά όλο και μεγαλύτερη θέση στα θεατρικά έργα. Από τα εορταστικά φαγοπότια των φινάλε των κλασικών έργων με τα περίφημα γουρουνόπουλα από φελιζόλ μέχρι σήμερα, οι θεατρόφιλοι δοκίμασαν πολλές γεύσεις σε αρκετές περιπτώσεις «ύποπτες», που κατέληγαν σε δηλητηριάσεις και φόνους. Η πρώτη φορά που κοινό και ηθοποιοί κάθισαν γύρω από ένα τραπέζι ήταν στον «Εθνικό Ύμνο» του Μαρμαρινού με την περίφημη ρεβυθάδα, συνταγής Δημήτρη Ποταμιάνου.
Από τότε τα τραταρίσματα των θεατών σε πολλές παραστάσεις έγιναν δημοφιλή. Τσικουδιές, λουκάνικα, κουλουράκια... Μέσα στα αρώματα μιας κατσαρόλας αναδύθηκαν έργα με τίτλους εξαιρετικά μαγειρικούς, όπως οι «Επικίνδυνες μαγειρικές» του Στάικου, η «Πεντανόστιμη» της Διβάνη, το «Λιωμένο βούτυρο» και το «Μαμ» του Σερέφα, το «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» του Δήμου, «Ένα άδειο πιάτο στο μπιστρό Το Μεγάλο Βόδι» του Hollinger, «Μαγειρικοί μονόλογοι» της Δημητρούκα. Άρχισε και να καταγράφεται η τάση που θέλει τον άρτο και τα θεάματα να συνενώνονται κάτω από την ίδια στέγη. Έτσι κάθε χρονιά (14 φέτος) όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες καταλαμβάνουν μπαρ, ρεστοράν και μπιραρίες και μέσα σε ατμόσφαιρα χαλαρή με φαγητό και ποτό ανεβαίνουν οι παραστάσεις. Σημείο των καιρών αξιοσημείωτο και συνδυαστικό, που δείχνει και μια άνεση να φύγουμε από το τυποποιημένο στο παιγνιώδες και το ευφάνταστο. Άλλωστε και οι ηθοποιοί αποδεικνύονται καλοί μάγειροι επί σκηνής, όσο και οι μάγειροι με την άνεση της προβολής εξαιρετικοί ηθοποιοί.
