Η προβολή της νέας παραγωγής της Λυρικής μέσα από τον τύπο και την τηλεόραση, σε συνδυασμό με την 7ήμερη αναβολή της πρεμιέρας, είχαν εξάψει την περιέργειά μου για το νέο σκηνοθετικό εγχείρημα του Αλέξανδρου Ευκλείδη. Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η λαμπερή ατμόσφαιρα των βιενέζικων σαλονιών του 19ου αιώνα με τα αθηναϊκά 60s; Εκ πρώτης όψεως, τίποτα. Κι όμως, ο δαιμόνιος Ευκλείδης, βρήκε. Όπως διαβάζω στο –πάντα καλαίσθητο και με εξαιρετικά κείμενα– πρόγραμμα, η «Νυχτερίδα» γράφτηκε από τον Γιόχαν Στράους υιό, το 1874, ένα μόλις χρόνο μετά το οικονομικό κραχ της Βιέννης, με εμφανή νοσταλγία αλλά και διάθεση σχολιασμού για μια εποχή ανεμελιάς, ηδονισμού, ξέφρενης διασκέδασης, με βαλς και άφθονη σαμπάνια, που χάθηκε ξαφνικά εκείνη τη «μαύρη Παρασκευή» του 1873.
Ο Αλέξανδρος Ευκλείδης μεταφέρει λοιπόν τη δράση στην αστική Αθήνα της 20ης Απριλίου 1967, παραμονή μιας άλλης «μαύρης Παρασκευής», εκείνης του πραξικοπήματος! Η κατοικία του Γκάμπριελ φον Άιζενστάιν και της Ροζαλίντα είναι μια καμπάνα στον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης, ενώ η περίφημη δεξίωση λαμβάνει χώρα στο σπίτι του σοβιετικού πρέσβη-πρίγκιπα Ορλόφσκι. Τα κρατητήρια της Γ΄ πράξης παραμένουν, όπως παντού και πάντα, κρατητήρια...
Με τις πρώτες νότες της πασίγνωστης εισαγωγής από την Ορχήστρα της ΕΛΣ υπό τη διεύθυνση του Μιχάλη Οικονόμου, η αυλαία ανοίγει για να αποκαλύψει ένα«μοντέρνο» 60s σκηνικό (του Σωτήρη Στέλιου), βγαλμένο, όπως και τα κοστούμια (της Αλεξίας Θεοδωράκη), σαν από έγχρωμο μιούζικαλ του Δαλιανίδη, με μια γερή όμως δόση σουρεαλισμού. Μπροστά στην «καμπάνα» του πρωταγωνιστικού ζεύγους, λουόμενες με μπικίνι, χρωματιστές μπάλες, ψάθινα καπέλα και περιοδικά της εποχής, χορεύουν σέικ και φλερτάρουν με τεντιμπόηδες και γιεγιέδες, ενώ ανάμεσά τους περνούν κοσμοναύτες, μπαλαρίνες, χίπις ,μια νυχτερίδα και ο… απαραίτητος χαφιές… Μια χορταστική πρόγευση του τι πρόκειται να επακολουθήσει.
Το γαϊτανάκι των παρεξηγήσεων ξεκινά: Η Ροζαλίντα με vintage νεγκλιζέ και ύφος μεγαλοκυρίας, ο μπερμπάντης σύζυγος Γκάμπριελ, ο εγκέφαλος της φάρσας «η εκδίκηση της νυχτερίδας» Δρ.Φάλκε, ο ερωτιάρης δάσκαλος τραγουδιού Άλφρεντ και η ωραία Αντέλα, η φιλόδοξη καμαριέρα, καταστρώνουν σχέδια, ερωτοτροπούν και ψεύδονται, με απώτερο σκοπό να παρευρεθούν όλοι –εκτός του δύστυχου Άλφρεντ που οδηγείται στη φυλακή από υπερβολική …αβρότητα– στη δεξίωση της Σοβιετικής Πρεσβείας. Μια πρώτη πράξη, καλοκουρδισμένη και αστεία – σ’ αυτό συνέβαλε η έξυπνη απόδοση του λιμπρέτου στα Ελληνικά από τον Δημήτρη Δημόπουλο. Η σοπράνο Βασιλική Καραγιάννη στο ρόλο της Αντέλας έλαμψε για μια ακόμα φορά ενώ η έξοχη κωμική ερμηνεία της Μαρίας Μητσοπούλου-Ροζαλίντα υπερκάλυψε την όποια αδυναμία της φωνής της. Ο Διονύσης Σούρμπης-Γκάμπριελ, ο Άκης Λαλούσης- Δρ. Φρανκ και κυρίως ο Αντώνης Κορωναίος-Άλφρεντ αποδείχθηκαν απόλυτα ταιριαστοί στο… 60s κοστούμι του ρόλου τους, τόσο φωνητικά όσο και υποκριτικά.
Στη β΄ πράξη όμως, με τη μεγάλη δεξίωση του πρίγκιπα Ορλόφσκι, όπου όλοι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας δίνουν το παρών κάτω από μάσκες και ψεύτικες ταυτότητες, κατά τη γνώμη μου κάτι δεν έδεσε σωστά. Ο πρίγκιπας-πρέσβης της Ελένης Βουδουράκη ήταν ελάχιστα πειστικός και φωνητικά άχρωμος, οι καλεσμένοι –στατικοί και αμήχανοι την περισσότερη ώρα– έδειχναν να διασκεδάζουν μόνο στα λόγια και όχι στην πράξη. Με εξαίρεση την χαριτωμένη «ψυχροπολεμική διαμάχη» ανάμεσα στο σοβιετικό και το γαλλικό μπαλέτο και το γιάνκα-βαλς που χορεύουν τρενάκι όλοι οι καλεσμένοι, για κάποιο λόγο, στην πιο σπινθηροβόλα σκηνή της «Νυχτερίδας», οι κωμικοί μηχανισμοί του Ευκλείδη μου φάνηκαν ξεκούρδιστοι και η σαμπάνια κάπως ξεθυμασμένη...
Ευτυχώς, όλα ξαναβρήκαν το ρυθμό τους στην τελευταία πράξη. Το πραξικόπημα-οπερέτα έχει πλέον συντελεστεί και στο κρατητήριο, όπου έχει διανυκτερεύσει ο δυστυχής Άλφρεντ, «συρρέουν» με τη βοήθεια της… ΕΣΑ, αντιφρονούντες, χίπηδες, κοσμοναύτες αλλά και όλοι σχεδόν οι καλεσμένοι του σοβιετικού πρέσβη. Εκεί, εν μέσω ενός μεθυσμένου δεσμοφύλακα (απολαυστικός ο Παύλος Μαρόπουλος) και ενός ξενυχτισμένου διευθυντή (απόλυτα ταιριαστός στο ρόλο του Φρανκ ο Βαγγέλης Χατζησίμος), δίνεται τέλος στις παρεξηγήσεις. Οι μάσκες πέφτουν, η αληθινή ταυτότητα των ηρώων αποκαλύπτεται, το κοινωνικό status quo αποκαθίσταται και όλοι μαζί δείχνουν τον ένα και μοναδικό ένοχο για τα σκάνδαλα της προηγούμενης νύχτας: τη σαμπάνια που έρεε άφθονη….
Με μια κουβέντα. Παρά τις μικρές ενστάσεις μου, η μελωδικότατη «Νυχτερίδα» είναι μια έξυπνη, αστεία, δροσερή μουσική παράσταση που θα τη χαρείτε 100%
24°
