Κριτική για την παράσταση Blink του Φιλ Πόρτερ, σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη, που παίζεται στο Faust.
Ένα χαλί κομμένο στη μέση. Μισό του Τζόνα, μισό της Σόφι. Τα διαμερίσματά τους στο σύγχρονο Λονδίνο. Τζόνα ο Θάνος Λέκκας, Σόφι η Παναγιώτα Βιτεζάκη, ο σκηνοθέτης Τάσος Πυργιέρης λύνει κατευθείαν το «οικιστικό», οι ήρωές του κατοικούν στο χαλί-σπίτι, κοντινά διαμερίσματα.
Η σκηνοθεσία είναι πανέξυπνη και λειτουργική. Το σκηνικό λιτό αλλά και πολυμορφικό: το χαλί είναι και κρεβάτι, εδώ ο Τζόνα και η Σόφι βιώνουν τα πάντα. Βλέπουν τηλεόραση ή απλώς κοιμούνται, κάνουν γιόγκα, τρώνε, κοιτούν από την οθόνη ενδοεπικοινωνίας ο ένας τον άλλο.
Ο έρωτας στα χρόνια της cyber reality: τόσο αληθινός αλλά και τόσο ψεύτικος, μια αίσθηση - ψευδαίσθηση πως μέσα από την κάμερα μπορεί να βιωθεί. Επαρχιωτάκια. Εκείνος δραπέτευσε από τη θλιβερή αγγλική επαρχία, εκείνη προσπαθεί να επουλώσει τα οικογενειακά της τραύματα. Μοναξιές. Δυο θάνατοι τους στοιχειώνουν: ο πατέρας της Σόφι, η μάνα του Τζόνα. Ψιλοκατάθλιψη: το Blink είναι η ιστορία τους.
Ο Φιλ Πόρτερ γράφει έργα που απευθύνονται στο νεανικό κοινό και το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Δυο παιδιά που η ανικανότητά τους να επικοινωνήσουν, η αναπηρία τους να εκφράσουν (πέραν των άλλων και) την ερωτική τους επιθυμία, τα ωθεί να «συνευρίσκονται» μόνο μέσα από το ηλεκτρονικό γκάτζετ. Κάτι είναι κι αυτό. Ή μήπως τίποτα, νομίζουν πώς.
Μέσω της τεχνολογίας ανακαλύπτουν και εξερευνούν ο ένας τον άλλο. Ανίκανοι να κάνουν το επόμενο βήμα, απαθείς, αποξενωμένοι, μέχρι που ένα ατύχημα στον δρόμο, έξω, στο πραγματικό Λονδίνο, θα τους φέρει κοντά -έστω κι έτσι- σωματικά: η Σόφι τραυματίζεται, ο Τζόνα κάθε μέρα στο νοσοκομείο της κρατά και της μαλάζει το χέρι, της μιλά, προσπαθώντας να την επαναφέρει πίσω πάλι στο χαλί - σπίτια. Κι αν επιστρέψει; Θα τα καταφέρουν να ζήσουν τον μεγάλο έρωτα; Τα δυο κομμάτια του χαλιού να ενωθούν και τα δύο μονά να γίνουν ένα κρεβάτι; Ένα διαμέρισμα; Σπόιλερ νοτ.
Ένταση, απίστευτη χορογραφία-κίνηση και συντονισμός, μιας και οι Λέκκας και Βιτετζάκη ερμηνεύουν άλλους δυο κόντρα ρόλους πάνω στους ρόλους της Σόφι και του Τζόνα. Το Blink καθηλώνει. Το κείμενο σε κόβει φέτες αλλά και με την ίδια ευκολία που σε βουρκώνει σε κάνει και να γελάς - το χιούμορ του Φιλ Πόρτερ είναι άλλοτε υποδόριο και άλλοτε ντιρέκτ. Για τον έρωτα, όπως τον νιώθει ο καθένας, τον έρωτα ως σύνολο συμπτωμάτων που δεν μπαίνουν σε καλούπι, δεν υπάρχει μάνιουαλ, οι ήρωες του Blink έχουν το δικό τους αρχείο πληγών που δεν μοιάζει με κανενός άλλου.
Εσώκλειστοι στα διαμερίσματά τους, έστω και στρεβλά, έρχονται σε επαφή με την κάμερα-big brother. Όταν τολμούν να ξεπεράσουν το φράγμα της hyper - cyber reality και να βγουν στον αληθινό κόσμο (εξαιρετική η αναπαράσταση της βόλτας τους στο London Eye), είναι θέμα χρόνου η αδεξιότητά τους να στραπατσάρει τον ρομαντισμό του «Strangers in the Night», που ονειρεύονται πως μπορεί και να το χορέψουν σαν εραστές του ονείρου. Μια αλεπού που κόβει βόλτες στον κήπο - ακάλυπτο της πολυκατοικίας, ένας καλλιτέχνης που κάνει έκθεση στο Σόχο, μια αδυσώπητη προσωπάρχης, ο Τζόνα ταΐζει την αλεπού, η Σόφι αδυνατεί να συλλάβει το πόσο σκληρός είναι ο κόσμος, όταν την απολύουν από την εταιρεία που δουλεύει: Στο Blink το Λονδίνο σκοτώνει. Μεταφορικά αλλά και καμιά φορά και στα αληθινά: στο παρά τρίχα δεν την πάτησε αυτοκίνητο.
Πόσο κοντά μου μπορείς να έρθεις; Πόσο μακριά μου θέλεις να φύγεις; Στον δεύτερο όροφο της θεατρικής σκηνής του «Faust» αυτό που είδα με άγγιξε και με συγκίνησε. Όπως κι όλη η ομάδα, ηθοποιοί, σκηνοθέτης, συντελεστές, νομίζω πως έστησαν μια παράσταση που θα σας ξεκοιλιάσει. Όχι με τακτικές Σάρα Κέιν και in your face, γιατί ο Φιλ Πόρτερ, ενώ δείχνει να σου τα «πετάει» όλα κατάμουτρα, εντούτοις διαφέρει: ο λυγμός του Τζόνα και της Σόφι δεν είναι ανθρώπινη κραυγή, αλλά τεχνολογικό τουίτ: βιοanalysis net. Να πάτε.
