Συνέντευξη με τη Ναταλία Τσαλίκη, που συμπρωταγωνιστεί με την Όλια Λαζαρίδου στην παράσταση «Αέρας» του Β. Χατζηγιαννίδη στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης στις 18 Οκτωβρίου.
Στο Θέατρο Ιλίσια, εννέα μήνες περίπου πριν, είχαμε κλάματα. Ποτάμια δακρύων που προκαλούσαν το γέλιο από αυτή τους την απρόσμενη ροή έφτασαν μέχρι το επάνω μέρος της μπλούζας. Έχει περάσει ήδη το κρίσιμο δεκάλεπτο. Οι ηθοποιοί που βρίσκονται στη σκηνή υποκλίνονται με χορευτικές κινήσεις πιστοί στο πνεύμα της παράστασής τους μιας και αυτή λέγεται «έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες». Τα φώτα έχουν ανοίξει. Ο κόσμος δειλά δειλά ανταλλάσσοντας χαρτομάντηλα σηκώνεται κατευθυνόμενος προς την έξοδο. Όχι κινδύνου. Στην τρίτη σειρά, ένα κορίτσι συνεχίζει να κλαίει και να γελάει ταυτόχρονα. Να νιώθει ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που μόλις είχε παρακολουθήσει.
Η συνάντηση ήταν προγραμματισμένη για τις 7 σε ένα καφέ στα Εξάρχεια. Στις 7 παρά ένα, ήταν εκεί. Περίμενε ήσυχα μέσα στη λάμψη της. Ξεκινήσαμε να μιλάμε. Δεν ήθελα να σταματήσουμε ποτέ. Κάπου εκεί στα μέσα της συζήτησης κατάλαβα ότι αυτό το φως που εκπέμπει τόση ώρα, δεν ήταν η εξωτερική της ομορφιά.
Η ήττα της ημιμάθειας
«Βιαζόμαστε να μάθουμε τα βασικά μην τυχόν και μας πουν ότι δεν ξέρουμε και όποιος πάει να μας φέρει αντιμέτωπους με αυτήν την ημιμάθειά μας γίνεται εχθρός. Ο λόγος ο οποίος συγκρουόμαστε είναι αυτός: Φοβόμαστε μήπως βγει μπροστά η πνευματική μας ένδεια».
«Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια. Πιστεύω ότι σε αυτήν οφείλεται όλη αυτή η συγκρουσιακή ατμόσφαιρα που βιώνουμε και το τελευταίο διάστημα. Φοβόμαστε μήπως οι άλλοι ανακαλύψουν ότι είμαστε κενοί, ότι δεν έχουμε δουλέψει με τον εαυτό μας, ότι δεν ξέρουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και φοβόμαστε μην τυχόν και το ανακαλύψουν αυτοί».
«Τεμπελιάζουμε να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας. Δεν μας έχει μάθει κανείς να μην καθόμαστε στα κεκτημένα μας. Αλλά δεν πας μπροστά αν δεν ξεβολευτείς».
«Η ωρίμανση του ανθρώπου αρχίζει να έρχεται όταν λέει “δεν ξέρω”».
Η δράση της δραματικής
«Προσωπικά πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να περάσουν από μια δραματική σχολή. Η υποκριτική είναι μια διαδικασία που σε φέρνει αντιμέτωπο με τον πραγματικό σου εαυτό. Με τις σκοτεινιές, τις ρωγμές, τις αδυναμίες σου. Και αυτό που πραγματικά μαθαίνεις είναι το πώς να τις δείξεις. Να μην τις φοβηθείς. Να εκτεθείς, όπως είσαι. Αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό».
Όταν μπήκε στη σχολή δεν το έκανε για να γίνει ηθοποιός. «Είχα προβλήματα επικοινωνίας. Ντρεπόμουν να εκτεθώ, να μιλήσω σε μια παρέα μεγάλη, κοκκίνιζα. Είχα τέτοιες αναστολές. Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή είπα “θα πάω σε μια σχολή και θα αναγκαστώ να παίξω μπροστά σε δέκα άτομα, τι θα κάνω; Δεν θα το ξεπεράσω;”. Μπήκα για να το πολεμήσω. Ήθελα να βελτιώσω τον εαυτό μου. Το ένστικτό μου έλεγε ότι εκεί θα ανακαλύψω πράγματα για μένα και είχε δίκιο. Είναι βέβαια μια διεργασία η οποία δεν τελειώνει ποτέ».
«Είμαι ακόμα μαθήτρια. Έτσι νιώθω».
Κάπου εδώ μια ειλικρινής και καθόλου ειρωνική απορία ήρθε να καθίσει στο τραπέζι μας: Αλήθεια πιστεύει ότι όλοι οι ηθοποιοί έχουν βρει τον εαυτό τους; Στο άκουσμά της, γέλασε και άφησε τα μάτια της λαμπυρίσουν. «Σε αυτήν τη χώρα είμαστε όλοι πια ηθοποιοί, τραγουδιστές και ποιητές» είπε και συνέχισε σοβαρή: «Οι πραγματικοί ηθοποιοί, οι δραματικοί καλλιτέχνες δηλαδή, δεν νομίζω ότι έχουν άλλη διέξοδο. Η ανακάλυψη του εαυτού πάει μαζί με την υποκριτική εξέλιξη. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Το εργαλείο σου είναι ο εαυτός σου».
Μαζί με το «άριστα» του απολυτήριου της Σχολής του Εθνικού ήρθε και μια υποτροφία για το Παρίσι. «Το σκέφτηκα πάρα πολύ αλλά δεν πήγα. Κατόπιν εορτής το έχω μετανιώσει πάρα πολύ γιατί πιστεύω ότι θα άνοιγαν οι ορίζοντές μου. Θα ήθελα να έχω φύγει».
Και τώρα ίσως θέλει να το κάνει. «Θα ήθελα πολύ να πάω τώρα στην Αγγλία και να παίξω σε ένα σήριαλ ή μια ταινία εποχής. Και στο θέατρο, εννοείται».
«Θεωρώ ότι οι ηθοποιοί δεν παίρνουμε αυτά που μας αναλογούν στην Ελλάδα. Κάνουμε τον ατζέντη, τον σκηνοθέτη, τον παραγωγό, οργανώνουμε πράγματα που είναι έξω από το αντικείμενό μας. Έξω οι ηθοποιοί είναι πιο προστατευμένοι. Είναι αφοσιωμένοι στη δουλειά τους».
Η ερώτηση που έχει βαρεθεί να της κάνουν «Η σχέση μου με τον άντρα μου. (σ.σ.: με τον Γιάννη Μπέζο είναι παντρεμένοι τα τελευταία 30 χρόνια) Πώς είναι να ζεις στο ίδιο σπίτι με έναν άλλο ηθοποιό. Χρόνια τρέχει αυτή η ερώτηση. Λες και είμαστε από άλλο πλανήτη».
Το ήθος του ηθοποιού
Κάποτε, το να γίνει κάποιος ηθοποιός περίμενε μια συγκατάθεση γονέων και κοινωνίας που δεν ερχόταν ποτέ. Σήμερα, είναι 180 μοίρες στραμμένοι προς το πιο επιθυμητό ίσως επάγγελμα. Περίμενε ότι κάποτε θα συνέβαινε αυτό; «Ήταν αναπόφευκτο να γίνει κάποια στιγμή. Εδώ παρατηρούμε ότι όλος ο κόσμος θέλει να εκτεθεί μέσω του διαδικτύου οπότε γιατί να μη θέλει να ανέβει και σε μια σκηνή ή να βγει στην τηλεόραση».
«Πολλά παιδιά ξεκινούσαν κάποτε για να βγουν στην τηλεόραση. Τώρα πια ίσως έχει σταματήσει λίγο αυτό. Είναι ένα επάγγελμα που δεν χωράει ημίμετρα. Σε δοκιμάζει άμεσα και αν δεν έχεις κάνει όλη τη διαδικασία θα σε αποβάλει από μόνο του».
«Είναι πολύ δύσκολο το να σε εμπιστευτεί το κοινό και το να έχεις διάρκεια».
«Σε ένα ψυχαγωγικό σίριαλ, εύπεπτο, ίσως αρκούν λιγότερα πράγματα: Μια καλή παρουσία, μια ωραία άρθρωση. Το θέατρο είναι άλλη υπόθεση, τελείως διαφορετική. Είναι μεγάλη η διαφορά ανάμεσα σε ένα σήριαλ και σε κάτι που ονομάζουμε τέχνη».
«Είναι πρωταθλητισμός, απαιτεί το 100% των κυττάρων σου».
Το τέρας της τηλεόρασης
«Το επάγγελμά μου θα μπορούσε να περιλαμβάνει ένα σίριαλ εάν αυτό είναι μιας άλφα ποιότητας, αλλά το να μπω σε ένα τηλεπαιχνίδι να κάνω την κριτή δεν θα το έκανα. Θα προτιμούσα να κάνω κάτι άλλο ακόμη και αν είχα ανάγκη οικονομική».
«Οι “τηλεοπτικοί ηθοποιοί” είναι μια εύκολη κατηγοριοποίηση που επέλεξαν πρώτοι από όλους οι δημοσιογράφοι. Θα μας ξεβόλευε αν γνωρίζαμε ότι δεν υπάρχουν περιορισμοί και άρα θα έπρεπε μόνοι μας να ασχοληθούμε και να αναλύσουμε τι είναι ο καθένας».
«Δεν έχω κάνει και πολλά σίριαλ. Μην κοιτάς που επαναλαμβάνονται και ο κόσμος νομίζει ότι τελείωσαν χθες. Δηλαδή το “Άκρως οικογενειακόν” έχει τελειώσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Αν δεν θέλεις να στιγματιστείς δεν θα το κάνεις».
«Το να στιγματιστείς είναι ο εύκολος δρόμος. Βρίσκεις μια ταμπέλα, νιώθεις ασφαλής μέσα εκεί και την κουβαλάς».
«Ο θεατρικός δρόμος επιλέγει τα δύσκολα μονοπάτια. Η δουλειά του ηθοποιού είναι να μην έχει κάποια χαρακτηριστικά συγκεκριμένα, κάτι που να μπορείς να αναγνωρίσεις πάνω του».
Ένα στίγμα. «Αν ήθελα να στιγματιστώ από κάτι, αυτό θα ήταν ότι είμαι μια καλή ηθοποιός». Και ξεσπάει σε γέλια.
«Μακάρι να μπορούσα να έχω μια μανιέρα και να λένε πίσω από τη μάσκα βρίσκεται η Τσαλίκη. Δεν είναι κακό. Το επιλήψιμο είναι όταν έχεις ανακαλύψει κάτι και έχεις κάτσει πάνω σε αυτό και από ανασφάλεια το κουβαλάς και το αναπαράγεις. Έχεις βρει κάποια τερτίπια και βαριέσαι να ψάξεις για άλλα».
Ο «Αέρας» της
Η παράσταση «Αέρας» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια ανεβαίνει στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης με την ίδια και την Όλια Λαζαρίδου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους στις 18 Οκτωβρίου. «Είναι ένα πολύ γοητευτικό έργο και κάτι το οποίο ήθελα πολύ να παίξω τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Μου το σύστησε η Όλια (σ.σ.: Λαζαρίδου), δεν το ήξερα. Είναι ένα παραμύθι για μεγάλους. Μπορείς να πατήσεις στον καμβά του και να κάνεις πράγματα πολλά χωρίς να σε περιορίζει σε ύφος. Σε αυτήν την παράσταση δεν θα κλαίτε. Ήθελα να το αποφύγω αυτήν τη φορά. Είναι μια κωμωδία που δεν ακουμπάει στη γη, είναι πολύ κοντά στον τίτλο το έργο».
Το ανθρώπινο του απωθημένου
Απωθημένα δεν έχει. «Η επιθυμία μου είναι να μπορώ να κάνω αυτό που νιώθω την κάθε στιγμή, να επιλέγω το έργο που ταιριάζει χρονικά στην ιδιοσυγκρασία μου και οι υγιείς συνεργασίες σε ένα ωραίο καλλιτεχνικό γόνιμο περιβάλλον».
Τώρα με την πρέπουσα ειρωνεία η ερώτηση ήρθε: «Πόσο εύκολο είναι στο χώρο σας να το πετύχει κάποιος αυτό;» Έφερε το στέρνο της προς το τραπέζι και το ακούμπησε με τα δυο της χέρια. «Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είναι εύκολο να επιλέξεις έναν ωραίο ρόλο και ένα έργο. Το δύσκολο είναι να φτιάξεις ένα περιβάλλον με ανθρώπους υγιείς, ακομπλεξάριστους που να είναι ανοιχτοί».
Το τιράζ της τέχνης
«Είμαστε περίκλειστοι. Δεν θέλουμε να αγγίξουμε αυτά τα δύσκολα θέματα. Και εκεί ακριβώς κουμπώνει η τέχνη η οποία αναλαμβάνει να προσπεράσει τα προβλήματα που κουβαλάει το μυαλό μας και φτάνει κατευθείαν στην καρδιά. Γι αυτό και την αγαπάει τόσο ο κόσμος ακόμη και αν δεν μπορεί να το εξηγήσει. Γι’ αυτό όμως προστρέχει στην τέχνη γιατί του μιλάει με μια γλώσσα πιο βαθιά που δεν μπορεί να μπει σε λέξεις».
Η κάπα του κοινού
«Το κοινό δεν χρειάζεται καμία εκπαίδευση, να είναι ανοιχτό πρέπει. Είναι απλά τα πράγματα. Η τέχνη απευθύνεται στην καρδιά και όχι στο μυαλό μας».
«Υπάρχει κόσμος που έρχεται πολύ καλοπροαίρετα στο θέατρο και έχει μια παιδικότητα. Λίγοι είναι αυτοί που έρχονται μέσα σε πολλά εισαγωγικά “υποψιασμένοι” ότι ξέρουν, ότι έχουν διαβάσει και κατ’επέκταση δεν αφήνονται».
«Η παιδικότητα μας εγκαταλείπει μεγαλώνοντας και μπαίνει εμπόδιο ανάμεσα σε εμάς και το έργο τέχνης».
«Δεν μου αρέσει να κατηγοριοποιώ οπότε θεωρώ ότι δεν υπάρχει το κοινό “μου”. Ευελπιστώ ότι όποιος είναι ανοιχτός και με παρακολουθήσει θα επικοινωνήσει. Η τέχνη απευθύνεται σε όλους γι αυτό και έχουμε το καθήκον αν θέλεις να πάμε χωρίς αρματωσιά πνευματικότητας στο θέατρο».
«Οι περισσότεροι πια θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ διανοούμενους, πολύ ψαγμένους και είναι κρίμα γιατί χάνουμε. Τη ζωή όχι μόνο την τέχνη».
Το παλιακό του πτυχίου
«Μεγάλωσα σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον οπότε ένιωσα πολύ οικεία σε αυτόν τον χώρο (σ.σ.: της υποκριτικής) όταν μπήκα. Θα μπορούσα να έχω γίνει μουσικός. Έκανα και πιάνο και βιολί. Θα μπορούσα να είμαι χορεύτρια. Όταν ήμουν πολύ μικρή ήθελα να γίνω πατινέζ. Δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου ποτέ σε κάποιον κλάδο εκτός τέχνης. Γι’ αυτό και όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο επειδή ήταν ζητούμενο οικογενειακό αισθάνθηκα έξω από τα νερά μου και το παράτησα».
«Δυστυχώς στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω σε αυτόν τον τομέα. Υπάρχει πολύ μεγάλη ευθύνη στους γονείς. Άμα δεν δείξεις εμπιστοσύνη στο παιδί, δεν αφουγκραστείς τις ανάγκες του, δεν έχεις ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά σου για να καταλάβεις περίπου προς τα πού πάει δεν μπορεί να το βοηθήσεις και αυτό να βρει τι θέλει. Δυστυχώς τα παιδιά στρέφονται σε αυτό που λέμε “να πάρουμε ένα χαρτί” το οποίο μετά από λίγο καιρό τους είναι άχρηστο. Ως αποτέλεσμα αυτού είναι ότι αργούν να βρουν τον εαυτό τους και τη βαθιά τους επιθυμία».
«Αυτή η πίεση του να πάρεις σώνει και ντε πτυχίο δείχνει έναν αρχοντοχωριατισμό».
Η υπερδύναμη που θα ήθελε είναι: Απάντηση πρώτη: «Είμαστε από μόνοι μας υπερδύναμη». Απάντηση δεύτερη: «Α, το εννοείς στο πιο παιδικό, τότε θα ήθελα να πετάω».
Η μέθη της μάνας
«Το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω ως μητέρα ήταν να μην επαναλάβω τα λάθη των γονιών μου. Σίγουρα έκανα λάθη ως γονέας, αλλά όχι αυτά. Όταν μου έδειχνε το παιδί προς τα πού πάει, εγώ να το στείλω σε κάτι άλλο; Είναι και φασισμός όλο αυτό, αν το σκεφτείς».
Μια υπέροχη ιστορία για την Ηρώ. «Είχαμε κάνει μια παράσταση στο θέατρο που παίζαμε τότε με ένα έργο που είχε γράψει η επτάχρονη τότε Ηρώ. Ήταν έργο για επτά χρονών, βέβαια, αλλά ήταν θεατρικό. Παίξαμε σε αυτό όλοι μαζί. Υπάρχει και βίντεο».
Το πάλκο της πολιτικής
Η πολιτική λίγο την απωθεί. Θεωρεί ότι είναι κόντρα σε αυτό που κάνει. «Είναι κάτι τόσο επιτηδευμένο ως αντικείμενο, χτισμένο πάνω σε μια βάση λαϊκισμού και αυτήν τη λανθασμένη νοοτροπία του “τι θέλει ο κόσμος”».
Την παρακολουθεί τόσο όσο, «σαν ένας ευσυνείδητος πολίτης που του αρέσει να πολιτεύεται και θεωρεί υποχρέωσή του το να ψηφίζει». Με τα χέρια της φτιάχνει τη γραμμή που φτιάχνουν οι λέξεις «ως» και «εκεί».
Το πιο βαθύ ελληνικό στερεότυπο είναι...
«Ο συντηρητισμός. Όπως συντηρούμε ένα τρόφιμο στο ψυγείο έτσι, συντηρούμε και τις ιδεολογίες, τις ιδέες, τη συμπεριφορά μας. Δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτα. Αυτό για μένα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της κοινωνίας μας. Ο βαθιά εννοούμενος συντηρητισμός ο οποίος ακουμπάει σε όλες τις ιδεολογίες από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Αυτός είναι που δεν μας επιτρέπει να προοδεύσουμε. Δεν μας ακουμπάει καμιά αλλαγή, καμιά κρίση, καμιά ανατάραξη πολιτική ή κοινωνική, τίποτα. Είναι σαν όλα αυτά να αφορούν σε κάποιους άλλους και δεν πάνε να σκοτώνονται όλοι γύρω μας, εμείς να σωθούμε».
«Αυτό ως επακόλουθο έχει τη μισαλλοδοξία», θα συμπληρώσει. «Σύμφωνα με αυτήν εκ προοιμίου μισούμε τη γνώμη του άλλου, εφόσον δεν συμφωνεί με τη δική μας. Σκέψου πόσο σκοταδισμό εμπεριέχει αυτή η σκέψη».
Το κλάμα του κλίματος
«Οι επιστήμονες χρόνια τώρα μας το εξηγούν και τα έχουμε βάλει με ένα κοριτσάκι επειδή δεν μας αρέσει ο τρόπος που επικοινωνεί αυτό που θέλει να πει. Μας ενοχλεί ότι είναι λίγο πιο ευσυγκίνητη, έχουμε κολλήσει στο αν φέρει κάποιο σύνδρομο ή όχι. Πάλι δηλαδή βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος, πόσο αναχρονιστικό μπορεί να είναι αυτό;»
Πιστεύει ότι τα επόμενα χρόνια η θεματική του κλίματος θα περάσει και στο θέατρο; «Δεν είμαι πολύ υπέρ των κοινωνικών μηνυμάτων στο θέατρο» θα απαντήσει κάπως ξενερωμένη. «Θεωρώ ότι ο ρόλος και η αποστολή της τέχνης είναι να μιλήσει για πράγματα πολύ πιο βαθιά και ουσιαστικά από τα οποία πρέπει να ξεκινήσουμε για να λύσουμε με ευκολία και ωριμότητα τα γύρω μας θέματα. Όλοι ξέρουμε πώς λειτουργεί το σύμπαν αλλά δεν έχουμε ιδέα για το πώς λειτουργεί το δικό μας σύμπαν».
Ο ηθοποιός που θα ήθελε να δει στο θέατρο... «Ο Άντονι Χόπκινς. Και η Έμα Τόμσον μου αρέσει πολύ. Γενικά έχω μια αγάπη στους Άγγλους ηθοποιούς, έχουν μια λιτότητα και μια αλήθεια που τη θαυμάζω και τη ζηλεύω πολύ».
Το ψάρωμα της ψυχολογίας
Κάπου εκεί είναι που δεν άντεξα. Τη ρώτησα. «Είστε ο άνθρωπος που θα πάρουν όλη στην παρέα, όταν έχουν κάποιο πρόβλημα, έτσι δεν είναι;» Χαμογέλασε και έριξε το κεφάλι της στην κατάφαση. «Και με τους μαθητές μου πιο πολύ σε αυτό το σημείο ακουμπάω. Θέλω να ανοιχτούν και σε προσωπικά ζητήματα γιατί μόνο έτσι θα καταλάβουν πόσο σημαντικός είναι ο εαυτός τους».
«Μου είναι οικείο όλο αυτό γιατί και εγώ έχω κάνει αυτό το εσωτερικό ταξίδι».
Μήπως να γίνει life coach; Ρώτησα με κάθε σοβαρότητα. «Μου το έχουν ξαναπεί αλλά ξέρεις κάτι; Είναι ένα τόσο γοητευτικό ταξίδι που θεωρώ ότι όλοι πρέπει και όλοι μπορούμε να το κάνουμε. Δεν έχω εγώ κάτι περισσότερο από σένα ή τον άλλον που δεν το κάνει απλά δεν μας το έχει μάθει κανείς και θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι μέρος της εκπαίδευσής μας. Γιατί αυτό έχει μεγαλύτερη χρησιμότητα από τους αριθμούς και τα γεγονότα που μαθαίνουμε».
«Και από το σπίτι φυσικά ξεκινάει όλο αυτό» συμπληρώνει. «Γι αυτό και οι άνθρωποι που πάνε να γίνουν γονείς πρέπει να ξέρουν τι μεγάλη αποστολή πάνε να φέρουν εις πέρας. Και το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να συμπεριλάβει κάτι που συμβαίνει παγκόσμια: τα μαθήματα αυτογνωσίας. Το πώς θα γίνουμε βαθύτεροι άνθρωποι. Ξέρουμε τα πάντα και δεν ξέρουμε τον εαυτό μας».
«Η μεγάλη γνώση και τα πολλά βιβλία έρχονται πολλές φορές και για να καλύψουν ελλειμματα».
Η Ναταλία στα SocialMedia
«Έχω τόση σχέση όση χρειάζεται για να επικοινωνώ τη δουλειά μου. Είναι λίγο μια αρένα αυτό το πράγμα. Δεν μπαίνω κάθε μέρα γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος της εξάρτησης τον οποίο έχω εντοπίσει. Εάν δηλαδή παρατηρήσω ότι είμαι περισσότερο διάστημα στο διαδίκτυο από όσο συνήθως, λέω “ωπ κίνδυνος εδώ” και κάνω πίσω».
Η παύση των παραστάσεων (της)
«Είμαι πολύ χαρούμενη όταν ο κόσμος δεν ξέρει τι να πει μετά από μια παράσταση. Αυτός είναι ο στόχος της τέχνης και όχι η ανάλυση και η θεωρητικοποίηση των νοημάτων. Εγώ είμαι λίγο καχύποπτη απέναντι σε αυτά. Όταν ο άλλος έρχεται και σου κρατάει το χέρι είναι το πιο σημαντικό».
«Λίγο σνομπάρουμε το καθαρό και το ειλικρινές, αυτό που πάει σε βάθος. Μας εντυπωσιάζουν οι φανφάρες».
Η Ναταλία, όταν δεν είναι η Τσαλίκη
«Προσπαθώ να γυμνάζομαι όσο το δυνατόν πιο συχνά. Γιόγκα κάνω τα τελευταία πέντε χρόνια».
«Κάνω μαθήματα φωνητικής. Προσπαθώ γενικότερα το όργανό μου, δηλαδή η φωνή και το σώμα μου, να είναι σε καλή κατάσταση».
«Ακούω μουσική, με ενδιαφέρει πάρα πολύ να διαβάζω, να μην αφήνω το μυαλό μου. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Τώρα θα ήθελα πολύ να πάω στη Νέα Ζηλανδία».
Μια ατάκα. «Παραλλάσσοντας αυτό που είπε ο Νίτσε, θεωρώ ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να παίζεται με σοβαρότητα. Δηλαδή, με πειθαρχία και κανόνες».
Υ.Γ. 1 Μία ώρα και κάποια χαζεμένα λεπτά αργότερα, σηκωθήκαμε από το τραπέζι και πήραμε το δρόμο της επιστροφής στην κανονικότητα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο περπατώντας προς τα πίσω ένιωθα ένα «πιάσιμο» λες και τόσην ώρα αντί για καρέκλα να καθόμουν σε ντιβάνι.
Υ.Γ. 2 Το κορίτσι της παράστασης είπε το «ευχαριστώ» που τόσους μήνες κρατούσε σε αναμονή.
20°
