Ένας μονόλογος πολύ καίριος, πολύ συναφής με τα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία μας, παρουσιάζεται στο «Λύχνος Τέχνης και Πολιτισμού» στο Γκάζι (είχε παρουσιαστεί και στο Θέατρο Βικτώρια την περσινή σεζόν). Τίτλος του «Όταν συνάντησα τον Στέλιο»: ο ήρωας του έργου,ο Στάμος είναι ένας Έλληνας μετανάστης στη Γερμανία ο οποίος έχει πλέον ως μόνο σημείο αναφοράς με την πατρίδα μία φωτογραφία του Στέλιου Καζαντζίδη και, φυσικά, τα τραγούδια του τελευταίου.
Το έργο είναι του Θανάση Σκρουμπέλου, ενός από τους επιδραστικότερους συγγραφείς των τελευταίων ετών, που τον έχει απασχολήσει ξανά στο παρελθόν το ζήτημα της μετανάστευσης και της ελληνικότητας (άφησε ιστορία με «Τα φίδια στον Κολωνό») και η σκηνοθεσία του Γιώργου Σουξέ. Η ερμηνεία του μετανάστη Στάμου ανήκει στον Θοδωρή Προκοπίου.
Το ραδιόφωνο, τα τραγούδια και η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη λειτουργούν σαν τον μοναδικό σύνδεσμο του ήρωα του έργου με την πατρίδα, την οικογένειά του, την πρότερη ζωή του. Ταυτόχρονα μέσα από το έργο ξεδιπλώνεται ολόκληρη η νεότερη ιστορία της Ελλάδας, από τον ξεριζωμό των Ποντίων και την Κατοχή μέχρι τη μετανάστευση των μεταπολεμικών χρόνων και τη Χούντα.
Ταυτόχρονα, όμως, το έργο θίγει μερικά από τα πιο ευαίσθητα ζητήματα για τη σύγχρονη Ελλάδα. Τι σημαίνει να είσαι πλέον Έλληνας; Τι συνιστά μια αίσθηση «ελληνικότητας»; Ποιο ρήγμα επιφέρει στην ταυτότητα ενός ατόμου μία τραυματική εμπειρία όπως η μετανάστευση;
Μία παράσταση που αξίζει να δει κανείς για να κατανοήσει πώς δομείται, διαπραγματεύεται και επαναπροσδιορίζεται η ταυτότητα του Έλληνα, αλλά και του κάθε ανθρώπου σήμερα – σε ένα κλίμα, δηλαδή, επικίνδυνων γενικεύσεων, εθνικιστικών εξάρσεων και ενός συλλογικού τραύματος, όπως το σημερινό. Το παρελθόν της μετανάστευσης συναντά το μέλλον της, σε ένα μονόλογο αποκαλυπτικό.
