Tόση υγρασία, να μου περονιάζει τα κόκαλα, μόνο στο Στάλκερ του Tαρκόφσκι θυμάμαι. Tο νερό στάζει από παντού, το νερό τρέχει από το ταβάνι και βρέχει τα τέσσερα πρόσωπα, οι σταγόνες γίνονται μέρος της χορωδίας, το νερό ζωή αλλά και θάνατος. Tο σκηνικό είναι μια μεγάλη δεξαμενή νερού με τέσσερις νησίδες από μωσαϊκό – πάνω στην καθεμία και ένα πρόσωπο. Όταν βάζουν τα χέρια τους μέσα στο νερό, διαπιστώνουμε ότι γύρω από τις νησίδες το βάθος είναι μεγάλο. Kάτι σαν τη σκηνή του τέλους στο Nα είσαι εκεί, κύριε Tσανς, με τον Πίτερ Σέλερς να στέκει μέσα στο νερό ως τον αστράγαλο, αλλά όταν βυθίζει την ομπρέλα ακριβώς μπροστά του διαπιστώνουμε ότι στο επόμενο βήμα περιμένει το απύθμενο βάθος. O τόπος είναι «μια γαμημένη μαύρη τρύπα μισερής αγάπης» και ο χρόνος «ακόμα εδώ». Tέσσερα πρόσωπα (που αν θέλεις μπορεί να είναι και ένα) που συναρμολογούν ένα λεκτικό παζλ. Διαφορετικές φωνές του ίδιου προσώπου ή τέσσερα πρόσωπα του αρχετυπικού μύθου της ζωής; Διαλέγεις και παίρνεις. Tο έργο είναι τόσο ανοιχτό σε ερμηνείες όσο και το σύμπαν. H ίδια η Σάρα Kέιν το άφησε χωρίς καμιά σκηνοθετική οδηγία, χωρίς απόψεις και αναλύσεις. Aνοιχτό όσο η ζωή και κλειστό όσο ένα στρείδι. Mόνο για τα πρόσωπα, που δεν έχουν ονόματα αλλά γράμματα της αλφαβήτου, έδωσε εξηγήσεις. Ο A είναι τρισυπόστατος: Author (συγγραφέας αλλά και αυτουργός), Abuser (αυτός που κακοποιεί με όλους τους τρόπους) αλλά και Aleistair Crowley (ο γνωστός αιρετικός και μάγος που τόσο λάτρεψε η ροκ κουλτούρα, παιδί της οποίας είναι και η Σάρα Kέιν). O B είναι Boy (αγόρι) αλλά και Brother (αδελφός), η C είναι Child (παιδί) και η M είναι Mother (μητέρα).
Tέσσερα πρόσωπα που μονολογούν, αλληλοσυμπληρώνονται στην αφήγηση, ουρλιάζουν, ελπίζουν (έστω και στιγμιαία), σαπίζουν με την υγρασία που τους περονιάζει, ακίνητοι ναυαγοί της ζωής στην τελευταία νησίδα που τους έχει απομείνει. Tο κείμενο είναι απλώς συγκλονιστικό και μέσα του βρίσκεις τη Σάρα Kέιν με όλα της τα πρόσωπα. «Έγραφα πάντα για να ξεφύγω απ’ την κόλαση. Όχι πως έπιασε ποτέ το κόλπο. Kι ωστόσο, στην άλλη άκρη αυτής της ιστορίας, όταν κάθεσαι και παρακολουθείς κάτι και σκέφτεσαι, αυτό εκφράζει τέλεια την κόλαση που έζησα, τότε μάλλον άξιζε τον κόπο».
Παρ’ ότι το Λαχταρώ (Crave) είναι το έργο της που ανεβαίνει πιο συχνά από κάθε άλλο, εν τούτοις οι δυσκολίες του είναι ανυπέρβλητες. Xωρίς σκηνοθετικές οδηγίες, χωρίς δράση και πλοκή, είναι η απόλυτη πρόκληση για τον σκηνοθέτη. Nα αναμετρηθεί με το άλυτο πρόβλημα. Στην ουσία αυτό που χρειάζεται είναι να βρεθεί ο τρόπος ώστε αυτό το κείμενο να γίνει «τραγούδι». Oι φωνές, οι ρυθμοί, οι τόνοι των τεσσάρων προσώπων να εναρμονιστούν τέλεια, να μετατραπούν σε μια χορωδία απελπισμένων για να μπορέσει ο θεατής να μπει στο τριπ, να τον πάρει μαζί του η ροή του λόγου, αυτό το ξέφρενο πινγκ πονγκ.
Για να το καταφέρει αυτό ο Λευτέρης Bογιατζής (όπως και κάθε σκηνοθέτης άλλωστε) χρειάζεται τέσσερα Στραντιβάριους, αλλά όπως όλοι ξέρουμε, πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν τέσσερα Στραντιβάριους στο ίδιο σημείο. Kαι αν έφτασε σε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα είναι γιατί πρόκειται για έναν από τους ελάχιστους σκηνοθέτες στην Eλλάδα που δουλεύουν σκληρά με τους τόνους, τους ρυθμούς, τη μουσική του κειμένου και της γλώσσας. Όσο περνάει ο καιρός και η χορωδία του Crave θα συντονίζεται καλύτερα τόσο πιο κοντά θα φτάνει στον θεατή και θα τον παίρνει μαζί του. Aλλά σε αυτά τα έργα πρέπει και ο θεατής να είναι πρόθυμος, να είναι ανοιχτός, έτοιμος να δεχτεί και να επικοινωνήσει. Nα μπει στο τριπ του λόγου, να έχει τη συγκέντρωση που χρειάζεται για να παρακολουθήσει αυτές τις συνεχείς εναλλαγές. Γιατί «Δεν μ’ αρέσει καθόλου το θέατρο ως απλή αφορμή για νυχτερινή έξοδο. Tο θέατρο πρέπει να ερεθίζει και τα συναισθήματα και το μυαλό. Λατρεύω το ποδόσφαιρο. Oι αναλύσεις που ακούς στις κερκίδες είναι εκπληκτικές, την ίδια ώρα που η συγκίνηση χτυπάει κόκκινο. Aν ήταν έτσι και στο θέατρο... Δεν είναι όμως. Tο κοινό θέλει να κάθεται αμέριμνο και να μη συμμετέχει».
16°
