Έτος μηδέν. Εποχή 3.000. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας. Γεια, σ’ αγαπώ, αντίο. Μια πόλη, μια ζωή, μια ανάσα. «10.000 λέξεις για αυτό που μένει πίσω μετά το τέλος» ή «μια ερωτική ιστορία για όσα δεν προλάβαμε, για όσα θέλαμε να πούμε, για τα φιλιά και τις αγκαλιές που δεν έφτασαν, για τα ταξίδια που δεν έγιναν ποτέ, για τις νύχτες με αγκαλιά και για τις νύχτες με μοναξιά, για τα πρωινά που μας βρήκαν μαζί και για εκείνα που ήσουν μακριά, ντυμένα με την αφήγηση ενός κόσμου που καταρρέει, που ο θάνατος έγινε καθημερινότητα, η βία λύση και η παράνοια λογική, υπενθυμίζοντας πως το αντίθετο του θανάτου δεν είναι η ζωή μα ο έρωτας, πως το μόνο ειλικρινές, μη διαχειρίσιμο και καθαρό συναίσθημα που υπήρχε και υπάρχει είναι ο έρωτας και πως κανείς δεν μπορεί να του σταθεί εμπόδιο» όπως γράφεται στη σύνοψη της θεατρικής παράστασης που ανεβάζει «Ο Κύκλος Των» στις 31 Ιανουαρίου και 1 Φεβρουαρίου στο Ρομάντσο.
Ο Παναγιώτης Βασιλείου έγραψε ένα νεανικό πρωτότυπο έργο για ένα σύγχρονο Ρωμαίο και Ιουλιέτα. Μαρκ και Κλαιρ. Μια κοινωνία που ο φασισμός βρίσκεται στην εξουσία και μια πόλη σε παρακμή. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι που βλέπουν λίγο αλλιώς τη ζωή. Πώς θα καταφέρουν να κάνουν να σταματήσουν το χρόνο όταν συναντηθούν;
O Τζέο Πακίτσας και η Βίνα Σέργη που υποδύονται τους δύο χαρακτήρες της θεατρικής παράστασης «10.000 λέξεις για αυτό που μένει πίσω μετά το τέλος» μας μιλάνε πριν την πρεμιέρα της για το ρόλο τους, αυτό που τους έκανε εντύπωση στο σενάριο και την αγάπη.
Τζέο Πακίτσας: Ο πραγματικός κόσμος παραμένει σκληρός. Απλά ως ερωτευμένοι το ξεχνάμε...
«Ο Μαρκ δεν είναι το αγόρι της διπλανής πόρτας. Είναι το αγόρι που δύσκολα ερωτεύεται. Δεν λέει μεγάλα λόγια, αλλά κάνει μεγάλες πράξεις. Είναι το αγόρι που βρίζει, αλλά ο λόγος του είναι πιο έντιμος από άλλους που ξέρουν να τα λένε καλύτερα. Είναι αυτός που θα εμπιστευτείς και θα ερωτευτείς όχι επειδή είναι όμορφος, όχι επειδή είναι καλλιτέχνης, αλλά επειδή είναι το καλό παιδί που έψαχνες και θα πάθεις την πλάκα σου όταν καταλάβεις ότι στην πρώτη σου εντύπωση έπεσες έξω. Αυτός που θα σε αγκαλιάζει χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτός που θα κάνει τους τσακωμούς σας να μοιάζουν με ταινία. Ο Μαρκ δεν φοβάται να μιλήσει, μιλάει και το πληρώνει κάθε φορά. Ξέρει να εκτιμά, ξέρει να είναι εκεί που πρέπει. Ξέρει να θυσιάζεται και να ερωτεύεται. Ξέρει να δίνει και να δίνεται. Αντιλαμβάνεται την αδικία και η βαναυσότητα γύρω του και τον κάνει να μοιάζει σκληρός. Είναι ευαίσθητος όμως, και ο έρωτας τον αλλάζει. Όπως όλους μας» σημειώνει.
«Το έργο είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό. Θυμίζει σινεμά σε σημεία. Έχει όμως και πολύ ποίηση κάτι το οποίο ο Παναγιώτης κάνει καλά και ξέρει να γοητεύει κόσμο με αυτόν τον τρόπο. Οι στίχοι κρύβουν πολύ πόνο. Το έργο κρύβει πολύ πόνο. Απλά καμουφλάρεται με την ερωτική ιστορία των πρωταγωνιστών και όχι για πολύ βέβαια. Ο πραγματικός κόσμος παραμένει σκληρός. Απλά ως ερωτευμένοι το ξεχνάμε, είμαστε τυφλοί μέχρι να μας στερήσουν κάτι. Τα λόγια που δεν είπαμε. Αυτά που έμειναν πίσω και δεν θα τα πάρουμε ποτέ πίσω, γιατί ανήκουν στο παρελθόν. Είναι άλλη μια ιστορία για τον έρωτα. Παρόλα αυτά σπάνια γράφονται νέα θεατρικά έργα στην Αθήνα με αυτή την θεματολογία. Ή τουλάχιστον δεν φτάνουν στα μάτια μου. Οι νέοι καλλιτέχνες φοβούνται. Από κάποιους θεωρείται κλισέ αυτή η θεματολογία αλλά κατά την προσωπική μου γνώμη αυτοί οι άνθρωποι απλά έχουν να ερωτευτούν πάρα πολύ καιρό. Εγώ τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα θα τους διαβάζω μέχρι να πεθάνω» εξηγεί.
«Αγάπη είναι τα πρωινά που είσαι αγκαλιά μαζί του. Τα τσιγάρα, οι καφέδες, τα ποτά, οι βόλτες στην πόλη. Όταν μοιράζεστε την ίδια ομπρέλα επειδή βρέχει και το ίδιο κρουασάν γιατί σου έχουν τελειώσει τα λεφτά . Όταν σου στέλνει μήνυμα «όνειρα γλυκά μωρό μου» κάθε βράδυ όσο κουρασμένος και αν είναι. Όταν περιμένεις το μήνυμα του όσο και να κλείνουν τα μάτια σου, γιατί το καληνύχτα είναι για σένα άλλη μια μέρα μαζί και το μαζί είναι το πιο σημαντικό πράγμα της καθημερινότητάς σου. Όταν είσαι χαλιά και μόνο αυτός μπορεί να σου φτιάξει την διάθεση. Μόνο αυτός θέλεις να σου φτιάξει την διάθεση. Όταν φοβάσαι μην τον πληγώσεις, μην τον χάσεις. Όταν του κάνεις δώρα ακόμα και αν είσαι ταπί. Όταν η δουλειά σου και η καριέρα σου μοιάζει πίσω και ασήμαντη χωρίς αυτόν. Όταν το σπίτι σου είναι αυτός και η μόνη ασφάλεια που επιθυμείς. Όταν αυτός είναι αυτός και θυμώνεις, αλλά σου αρέσει. Όταν δεν μπορείς να φύγεις χωρίς να λήξεις τη παρεξηγήση. Όταν δεν μπορείς παρά να τον θες περισσότερο και κανένας τσακωμός δεν τελειώνει σε αντίο. Όταν βλέπετε ταινίες στο σινεμά και σου πιάνει το χέρι. Όταν μπαίνει στο δωμάτιο και μετά δεν υπάρχουν χάρτες, χρόνος. Όταν όλα είναι σε σχέση με αυτόν. Όταν είσαι ερωτευμένος και κάτι παραπάνω. Όταν έχεις να πεις τόσα και δεν λες τίποτα γιατί απλά θες να πεις μόνο σ' αγαπώ» πιστεύει.
Βίνα Σέργη: Μακάρι να μπορούσαμε να λέγαμε κάθε μέρα «σ’ αγαπώ» στον άνθρωπό μας
«Η Κλαιρ είναι μια κοπέλα workaholic. Καριερίστρια όπως θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει στα ελληνικά “δουλειά - σπίτι – δουλειά”. Είναι μια γυναίκα που τα θέλει όλα τακτοποιημένα στη ζωή της με πρόγραμμα - και είναι. Αλλά δεν είχε υπολογίσει τον έρωτα με τον Μαρκ που κυριολεκτικά φέρνει τα πάνω κάτω στον τρόπο που ζει μέχρι τώρα. Τα κουτάκια που είχε χτίσει βλέπει σιγά σιγά να γκρεμίζονται μπροστά της και όσο περνάει ο καιρός μαζί του καταφέρνει και αφήνετε όλο και περισσότερο και αρχίζει να του μοιάζει όλο και περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς “ο κόσμος όλος ήταν μπροστά τους” και δεν γινόταν να τον αγνοήσουν» σημειώνει.
«Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση στο έργο του Παναγιώτη ήταν ο τρόπος γραφής/δομής του ίδιου του κειμένου: Αφηγητές που πολύ γλαφυρά ιστορούνται το χρονικό-πολιτικό -ή όπως θέλετε να το πείτε - πλαίσιο και σε σημεία βοηθάνε τη δράση των ηθοποιών και η πρωτοπρόσωπη αφήγηση flashback -ή και όχι - του Μαρκ και της Κλαιρ που διακόπτεται από πολύ άμεσους διαλόγους τους. Η μαεστρία με την οποία διαδέχονται τα τρία αυτά στοιχεία το ένα το άλλο(αφήγηση -αφήγηση -διάλογοι), το συναισθηματικό υπόβαθρο που έχει το ίδιο το κείμενο και η κινηματογραφική ματιά του ήταν αρκετά για να μου τραβήξουν το ενδιαφέρον και να έχω να λέω ακόμα και σήμερα μετά από τόσους μήνες είμαι περήφανη που θα προσπαθήσω να ζωντανέψει ο κόσμος που φαντάστηκε ο Παναγιώτης» εξηγεί.
«Έχουν γραφτεί, γράφονται και θα γράφονται πολλά για την αγάπη. Είναι κάτι που κατά πως φαίνεται δεν έπαψε ποτέ να απασχολεί τους ανθρώπους. Την βρίσκεις σε περιόδους πολέμου, κατοχής, πείνας σε περιοχές ξένες, απρόσιτες, εξαθλιωμένες. Δεν ξέρεις γιατί φυτρώνει εκεί ενώ οι έννοιες σου είναι άλλες. Όμως φυτρώνει και σου δίνει ελπίδα και σου φωνάζει: “ΔΕΣ ΜΕ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΔΩ ΕΛΑ ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΟΥΜΕ. ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙΣ ΛΙΓΟ”. Και ξεχνάς - όντως ξεχνάς και μακάρι να κρατούσε για πάντα αυτή η όμορφη λήθη. Μακάρι να μπορούσαμε να λέγαμε κάθε μέρα “σ’ αγαπώ” στον άνθρωπό μας -στους ανθρώπους μας. Αλλά όχι ... ας συνεχίσουμε να δυσκολεύουμε τις ζωές μας, να κλαίμε με το τίποτα, να διαβάζουμε ποιήματα και μυθιστορήματα ερωτευμένων για να βρούμε μια παρηγοριά κι ας συνεχίσουμε να μιζεριάζουμε σπίτια μας πίσω από τις οθόνες. Κλαιρ, σε ευχαριστώ που με αφήνεις να ερωτευτώ και να πονέσω πάνω στη σκηνή. Είχες πολύ αγάπη να δώσεις» πιστεύει.
15°
