Ο Ludwig Boltzmann πρότεινε την εξίσωση S = klnΩ, όπου k η σταθερά του Boltzmann και Ω ο αριθμός των μικροσκοπικών καταστάσεων στις οποίες μπορεί να βρεθεί ένα σύστημα, και η έκφραση αυτή είναι αντίστοιχη της εντροπίας πληροφοριών. Στον Τεχνοχώρο «Εργοτάξιον» όμως, η στατική μηχανική δίνει τη θέση της στις ανθρώπινες σχέσεις και ο θάνατος προκαλεί την αταξία του συστήματος και αλυσιδωτές αντιδράσεις.
Ο Γιάννης και η Τίνα πέθαναν πριν από έναν χρόνο εντελώς ξαφνικά και τους δίνεται ανέλπιστα η ευκαιρία να γυρίσουν σε αυτόν τον κόσμο για να συναντήσουν και να μείνουν για δώδεκα μήνες με έναν άνθρωπο της επιλογή τους. Υπάρχει μόνο μια μικρή λεπτομέρεια: Δεν μπορούν να γυρίσουν ως άνθρωποι, αλλά ως αντικείμενα που θα ακολουθούν την εκάστοτε εποχή του χρόνου. Έτσι, ο Γιάννης επιστρέφει αρχικά ως βότσαλο για να ανταμώσει τη γυναίκα της ζωής του, ενώ η Τίνα επιστρέφει ως γάτα για να στοιχειώσει την καθημερινότητα της άσπονδης φίλη της. Και τα απρόοπτα ξεκινούν, καθώς οι δύο αυτές γυναίκες είναι το ίδιο πρόσωπο. Είναι η Τατιάνα που, παράλληλα με τη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνει, καλείται να αντιμετωπίσει μυστικά και ψέματα, αλήθειες και λάθη του παρελθόντος, αντικείμενα που μιλάνε και συναισθήματα που πονάνε.
Σε έναν μικρό αλλά ζεστό χώρο, η Τατιάνα, ο Γιάννης και η Τίνα ξεδιπλώνουν μια σύγχρονη ιστορία με επίκεντρο τη δυστοκία των ανθρώπων να μιλήσουν για όσα αισθάνονται, για όσα θέλουν, για όσα ελπίζουν. Αγκαλιάζονται, συγκρούονται, θυμώνουν, πεισμώνουν, γελάνε, αναπολούν, πληγώνουν και πληγώνονται, συγκινούν και συγκινούνται. Καθώς η κλεψύδρα γυρίζει και ο χρόνος μετράει αντίστροφα, ανοίγουν την καρδιά τους και εξομολογούνται τις αλήθειες της ζωής τους και λύνουν τους λογαριασμούς με το παρελθόν. Κυρίως όμως, ξεπερνούν τους εαυτούς τους και λυτρώνονται.
Το σκηνικό λιτό, αφήνει τον χώρο ελεύθερο στους ηθοποιούς να οδηγήσουν τον θεατή στον πυρήνα της εξίσωσης Boltzmann. Η Τατιάνα Κίρχοφ είναι άμεση και αεικίνητη, καταφέρνοντας να ισορροπήσει σωστά ανάμεσα στις διαφορετικές εκφάνσεις του ρόλου της. Υπάρχουν στιγμές που φαίνεται να υπερτερεί η σκηνοθετική της μπαγκέτα, σαν να σκέφτεται διαρκώς το επόμενο λεπτό, την επόμενη σκηνή, για να είναι το αποτέλεσμα άρτιο. Ξέρει να κινείται με άνεση στη σκηνή και βιώνει απόλυτα την ηρωίδα της και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει.
Ο Γιάννης Μπακογεώργος χειρίζεται με άνεση την κωμική διάσταση του ρόλου του και καταφέρνει να χαλαρώσει τις άμυνες του θεατή και να αναδείξει τις χιουμοριστικές πλευρές του κειμένου. Σκηνές οικείες από την καθημερινότητα των σύγχρονων ζευγαριών προβάλλουν μέσα από τις συζητήσεις με την Τατιάνα, αναμοχλεύοντας τις στάχτες του χθες, και ο καθένας μπορεί να εντοπίσει δικά του κομμάτια να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια του. Η αντίζηλος Τίνα Παπακωνσταντίνου επιτυγχάνει το πιο δύσκολο κομμάτι της παράστασης: να προκαλέσει έντονα συναισθήματα συγκίνησης, χωρίς μελοδραματισμούς, αλλά με όπλο της την εκφραστικότητά της, τις συνεχείς εναλλαγές του ύφους και της έντασης του λόγου της και με την μελαγχολική χροιά της φωνής της.
«Η εξίσωση Boltzmann» είναι μια κωμωδία φαντασίας που αναδεικνύει τις πικρές αλήθειες που δεν τολμάμε να πούμε... μέχρι να καταλάβουμε πως ο χρόνος τελειώνει.
14°
