Ο ποιητικός λόγος του Ευριπίδη ηλεκτρίζεται από τη ροκ μουσική και ο μέγας θεός Διόνυσος τραγουδάει μπροστά από το μικρόφωνο. Με μια σειρά αφισών στις οποίες οι φωτογραφίες του Nick Knight μαγνήτισαν τη πόλη και πανκ διάθεση, ο Άρης Μπινιάρης εμφανίζεται για πρώτη φορά στη σκηνή της Στέγης και μετά τις εντυπώσεις που κέρδισε με τους «Πέρσες» του Αισχύλου, το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, συνεχίζει την αναζήτηση στο αρχαίο δράμα, προσεγγίζοντας τη σύγκρουση μεταξύ του θεού Διονύσου και του βασιλιά Πενθέα σαν έναν οργισμένο ύμνο πάνω στο διχασμό της ανθρώπινης ψυχής, τη λογική και το ένστικτο.
Bacchae, Photo by Nick Knight for Onassis Cultural Centre-Athens
Αυτή την ιστορία θα δείτε: έναν ροκ ύμνο προς τον Διόνυσο, τραγουδισμένο από τους μύστες του θεάτρου, τους ηθοποιούς και μια παράσταση-ηλεκτρισμένη τελετουργία, η οποία μας αφηγείται, όπως ποτέ ξανά, τα πάθη του Πενθέα, του άπιστου βασιλιά.
Στις Βάκχες (407 π.Χ.), ο Ευριπίδης εξιστορεί την κάθοδο του Διονύσου στη Θήβα, προκειμένου να επιβάλει τη λατρεία του, τη βακχεία. Ο βασιλιάς Πενθέας αρνείται να την αποδεχτεί. Ο Διόνυσος τον εκδικείται. Εμβάλλει μανία στις γυναίκες της Θήβας και ο Πενθέας βρίσκει φρικτό θάνατο: κατασπαράσσεται από την ίδια τη μητέρα του, Αγαύη.
Δράττοντας μια χρονική συγκυρία όπου η ελληνική κοινωνία μοιάζει ανήμπορη να επιχειρήσει το βήμα προς τη νέα εποχή, ο Άρης Μπινιάρης καταφεύγει σε ένα έργο που εισηγείται ακριβώς αυτό: «Ο Πενθέας διαλύεται εξαιτίας της ορκισμένης εμμονής στις αντιστάσεις του. Από την άλλη, η διονυσιακή δυναμική, η ζωογόνος και ζωοφόρος ορμή της φύσης των πραγμάτων θα διεκδικεί πάντα το χώρο της. Το πώς εμείς, σαν κοινωνία, θα επιλέξουμε να συσχετιστούμε ή όχι με αυτήν θα κρίνει την τελική συνοχή ή τον αναπόφευκτο σπαραγμό μας».
21°
