Ο Γιάννης Κακλέας σκηνοθετεί ένα σημαντικό έργο, διαχρονικά επίκαιρο και γεμάτο ερωτήματα για τον άνθρωπο και τη σχέση του με τον θάνατο, αυτή την αναπόφευκτα κωμικοτραγική συνθήκη της ανθρώπινης υπόστασης. Ένα έργο χωρίς ήρωες στο οποίο πρωταγωνιστεί μια ήσυχη και συνηθισμένη πόλη, με ευτυχισμένους και ανέμελους ανθρώπους, που έρχονται διαδοχικά αντιμέτωποι με τον θάνατο. Η πόλη είναι όμορφη και σφύζει από ζωή, μόνο που «ξεκληρίζεται» από μια απροσδιόριστη επιδημία, όταν ένας παράξενος θίασος αποφασίζει να «διασκεδάσει» τους θεατές του παίζοντας σ’ ένα εγκαταλελειμμένο drive in μια άγρια φάρσα.
Σε μετάφραση και διασκευή του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, μια μεγάλη παραγωγή 20 ηθοποιών «παίζει» και πάλι το «Παιχνίδι της σφαγής», που διαταράσσει τόσο αναπάντεχα τον κοινωνικό ιστό και τη βεβαιότητα της όποιας αδιατάρακτης, φαινομενικά, καθημερινότητας. Ποτέ δεν μαθαίνουμε τι προκάλεσε το θανατικό, δεν υπάρχει άλλωστε λόγος, αφού αυτό που ενδιέφερε πάντα τον συγγραφέα δεν ήταν η αιτία του θανάτου αλλά η ανθρώπινη συμπεριφορά και οι μεταλλάξεις της ενώπιόν του.
Ο θάνατος, δεξιοτέχνης καλλιτέχνης του θιάσου, προσφέρει ως θέαμα μια σειρά από μαρτυρικούς και ταυτόχρονα σκληρά κωμικούς θανάτους, αποδεκατίζοντας τον ένα μετά τον άλλο. Καθώς ο κοινωνικός ιστός καταρρέει και τα προσωπεία πέφτουν, οι άνθρωποι, ανίσχυροι, οδηγούνται σε ένα κρεσέντο τρόμου και αγωνίας, η απειλή είναι παντού. Και όσο οι ώρες προχωρούν, όλα αλλάζουν, φανερώνοντας πως κανείς δεν είναι πλέον ασφαλής.
Το παιχνίδι της σφαγής γράφτηκε το 1970 και ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1971 από το «Θέατρο Τέχνης» σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Μοιάζει να λειτουργεί ως πάντα επίκαιρη υπενθύμιση, που θυμίζει τα παιχνίδια που παίζει η κοινωνία με τον εαυτό της, με ανθρώπους που πεθαίνουν ή ζουν κατά τύχη, που δεν ξέρουν να ζουν και δεν ξέρουν γιατί πεθαίνουν. Σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, ο σύγχρονος άνθρωπος καθημερινά αντιμέτωπος με το παράλογο, ρισκάρει, προκαλεί και ακροβατεί στα όρια ζωής και θανάτου, τόσο συλλογικά, όσο και ατομικά. Καταστρέφει το περιβάλλον, διαταράσσει τη φυσική ισορροπία που με τη σειρά της διαταράσσει την ύπαρξη του ή αποκτά συνήθειες θανάτου, επιδιώκοντας παράλληλα να μην οδηγηθεί εκεί.
Ο πραγματικός και συμβολικός θάνατος διατρέχουν το έργο και περιφέρονται στη σκηνή με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Ο θάνατος αποθεώνεται σε ένα παράλογο ιλαροτραγικό παρόν, που προσεγγίζει απόλυτα τα λόγια του Ευγένιου Ιονέσκο: «το κωμικό είναι η βαθύτερη γνώση του παραλόγου, γι’ αυτό νομίζω ότι προξενεί μεγαλύτερη απόγνωση από το τραγικό. Το κωμικό είναι τραγικό και η τραγωδία του ανθρώπου είναι μια κωμωδία».
18°
