Θα πρέπει να ξεκινήσω με μια ομολογία: δεν συνωστίζομαι στους φανατικούς θαυμαστές του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Τη σκηνική σιγουριά του αρκετές φορές την έχω εκλάβει ως προπέτεια, με αποτέλεσμα κάθε φορά που επιλέγω να δω παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, να προσέρχομαι στην πλατεία του θεάτρου (και) με διαθέσεις όρνεου. Όλοι μας έχουμε τις αδυναμίες μας, και τις προκαταλήψεις μας. Και είναι αλήθεια, η μεγαλύτερη χαρά έρχεται όταν οι τελευταίες καταρρίπτονται. Όπως τώρα, στον «Επιθεωρητή». Ο Χλεστακόφ του Μαρκουλάκη ήταν, εκτός από χάρμα οφθαλμών, πηγή απόλυτης ικανοποίησης. Αν η ερμηνεία του ήταν ζυγαριά θα την έπαιρνε για το μαγαζί του ο πιο τίμιος μπακάλης της πόλης. Τοποθετημένος μετωπικά στην πλατεία, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης από το σκηνοθέτη (Σπύρος Ευαγγελάτος), στιγμή δεν έπεσε στην παγίδα να μας «κολακέψει».
Με οίστρο που θα ζήλευε γεναριάτικη γάτα, έχτισε ένα φλογισμένο ρόλο κίντερ-έκπληξη. Πίσω από την γκαζωμένη κίνηση και την γκροτέσκα μάσκα, μας έδωσε την ευκαιρία να αντιληφθούμε πως ο «ψευδοεπιθεωρητής» του –αυτός ο υπαλληλάκος που οι διαφθαρμένοι προύχοντες της μικρής πόλης στην τσαρική Ρωσία, από παρεξήγηση, τον περνούν για επιθεωρητή και τον εξαγοράζουν με χρήματα, προκειμένου να κάνει τα στραβά μάτια για τις ατασθαλίες τους– είναι ένα κακομαθημένο παιδί, που βρήκε το βάζο με το μέλι και βούτηξε και τα δυο του χέρια μέσα. Θα τον δικαιολογήσουμε; Όσο και τους τυφλούς της Ζακύνθου ή τον Έλληνα δημόσιο υπάλληλο που χρηματίζεται σκεπτόμενος: τι είναι τα χιλιάδες ευρουδάκια που κλέβω μπροστά στα εκατομμύρια των μιζών; Όταν φύγει δε από τη σκηνή, αφήνοντας τους απατεώνες απατημένους και τρομαγμένους στην ανακοίνωση της άφιξης του αληθινού επιθεωρητή, αρνιόμαστε να τον ξεχάσουμε. Γιατί, αν είναι ο καθρέφτης της προμετωπίδας του έργου «Δεν πρέπει να τα βάζεις με τον καθρέφτη, φταίει η φάτσα σου», μας έχει υποχρεώσει να τον κοιτάμε αναρωτώμενοι: «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, υπάρχει μεγαλύτερος απατεώνας από εμένα;»
22°
