«Η πρώτη μου επαφή με την ηρωίδα ήταν όταν την ερμήνευσα στο μονόλογο του Γιάννη Κοντραφούρη “Μήδεια, η έξοδος”. Με το κείμενο του Ευριπίδη είναι η πρώτη φορά. Είναι τόσο δύσκολο να μιλήσεις για ένα πρόσωπο, που για κάποιους απροσδιόριστους λόγους, ανέκαθεν θαύμαζα. Για μια γυναίκα που παίζει όλα τα ζάρια της στον έρωτα και στο τέλος προδόθηκε. Μιλάω επίτηδες για προδοσία γιατί δεν είναι η απιστία αυτή που προκαλεί την αντίδρασή της αλλά οι όρκοι που ακυρώθηκαν. “Έπρεπε από την αρχή να με εμπιστευτείς και μαζί να κατασκευάζαμε τον απατηλό σου γάμο. Όχι κρυφά να παντρευτείς” λέει στον Ιάσωνα.
Δεν νομίζω πως πρέπει να την υποδουλώσουμε ως ηρωίδα στις εγκληματικές πράξεις της. Δεν είναι μόνο η παιδοκτόνος. Είναι κάτι πέρα από αυτό. Η απόλυτη αφοσίωση και εμμονή της στον έρωτα προσωπικά με συγκινεί, πόσο μάλλον σήμερα που μια τέτοια θέση είναι σχεδόν αδιανόητη. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που οι περισσότεροι θεατές δεν την καταδικάζουν και αυτό έχει τρομερό ενδιαφέρον. Μήπως τελικά η Μήδεια αγγίζει τη μοναξιά μας, τη διάθεση για πόθο και έρωτα, τη διάθεση να μη συμβιβαστούμε, την κατασκευή και προάσπιση της εστίας; Μην ξεχνάμε πως και στην τραγωδία η Μήδεια δεν τιμωρείται από ανθρώπινους νόμους, καθώς στο τέλος φεύγει με το άρμα του Ήλιου.
Η Μήδεια δεν είναι τόσο βάρβαρη, όσο θέλουμε να νομίζουμε. Ο πατέρας της Αιήτης έχει καταγωγή από την Κόρινθο. Οπότε το ότι υπακούει σε βαθιά αισθήματα δεν δικαιολογείται από την υποτιθέμενη βαρβαρότητά της. Είναι φορέας του πολιτισμού της φύσης και των ενστίκτων. Δεν είναι ένα πλάσμα που στερείται πολιτισμού, αντιθέτως. Στην αποτρόπαια πράξη της αναγνωρίζω μια άλογη τρυφερότητα. Δεν επιτρέπει να υποτιμηθούν ή να σκοτωθούν τα παιδιά της από κάποιον ξένο. “Είναι το τελευταίο δικαίωμά μου απέναντι στα παιδιά μου” λέει η Μήδεια. Μου θυμίζει λίγο αυτά τα λόγια τις απονενοημένες κινήσεις των γυναικών από τη Συρία, για παράδειγμα, που βουτούν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα έγκυες ή κρατώντας στην αγκαλιά τα μωρά τους. Τώρα το συνειδητοποιώ.
“Δεν υπάρχει της γυναίκας αντάξιος ερωμένος/ άξιο άξιο άξιο των γυναικών το γένος/ δεν υπάρχει για τη γυναίκα άξιος ερωμένος/ τιμή τιμή τιμή στων γυναικών το γένος/ ας γυρνούσαν πίσω στις πηγές οι ιεροί ποταμοί/ το δίκαιο και ο κόσμος να γεννιόταν πάλι από την αρχή/ να τελείωνε η βασιλεία των ανδρών/ να άλλαζε ο λόγος των Θεών/ ο έπαινός τους τη γυναίκα να μπορούσε να δοξάσει/ ο αιώνας της γυναίκας αν γινόταν να χαράξει” λέει ένα χορικό στην τραγωδία. Αν σκεφτεί κανείς τη θέση της γυναίκας στην αθηναϊκή δημοκρατία αυτά τα λόγια για μένα, τολμώ να πω, ηχούν προβοκατόρικα. Είναι ένας επιπλέον λόγος που έχω παθιαστεί με τη συγκεκριμένη τραγωδία, αλλά και γιατί με ιντριγκάρει η σκηνοθετική ανάγνωση της Μαριάννας Κάλμπαρη για το ανεξήγητο του έρωτα, τα στοιχεία που βάζει, όπως και το γεγονός πως υπάρχει ένας εξαιρετικός θίασος. Απλά προς το παρόν νιώθω πως κολυμπάω σε έναν ωκεανό...»
14°
