Στις 24 Φεβρουαρίου είχε πρεμιέρα στο Θέατρο Αλεξαντρίνσκι της Αγίας Πετρούπολης το έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ «Μάνα Κουράγιο», σε σκηνοθεσία και σκηνική εγκατάσταση Θεόδωρου Τερζόπουλου. Οι πρόβες διήρκεσαν δυο μήνες και συμμετείχαν 27 ηθοποιοί. Ήταν ένας θρίαμβος. Γράφτηκαν δεκάδες υμνητικές κριτικές. Η εφημερίδα Κομερσάντ χαρακτήρισε την παράσταση σταθμό για το ρώσικο θέατρο, η Ιζβέστια «παρέμβαση στο ρώσικο θέατρο». Σε μια άλλη «ο Τερζόπουλος είναι τόσο οικείος πλέον και κάνει τόσα πράγματα εδώ που δεν πρέπει να τον λέμε Έλληνα αλλά Ρώσο».
Ζητήσαμε από τον σπουδαίο σκηνοθέτη να μας πει λίγα λόγια για αυτή την παράσταση.
«Διατήρησα το πρωτότυπο κείμενο, όπως επίσης και όλα τα τραγούδια του Πάουλ Ντεσάου. Δημιούργησα μια μνημειακών διαστάσεων γλυπτική εγκατάσταση, που αποτελείται από γιγάντιες γκιλοτίνες και κυλίνδρους, καθώς και από 100 ανδρικές φιγούρες στο φόντο, ως αναφορά στα γκούλαγκ και στα κρεματόρια του Άουσβιτς. Συνεργάστηκα εξαιρετικά με ηθοποιούς νέους, αλλά και υπερήλικες, της μεγάλης Ρωσικής σχολής του ψυχολογικού ρεαλισμού. Είχα ξανασυνεργαστεί μαζί τους στις δυο προηγούμενες παραστάσεις που σκηνοθέτησα στο Θέατρο Αλεξαντρίνσκι: στον "Οιδίποδα Τύραννο" το 2006 και στο "Τέλος του Παιχνιδιού το 2014.
Προερχόμενοι από μια μεγάλη παράδοση, πολύ σύντομα αφομοίωσαν τους υποκριτικούς κώδικες της δικής μου Μεθόδου και την τελετουργική σκηνική φόρμα. Στην ανάγνωσή μου ενισχύθηκε το μεταφυσικό στοιχείο, ενώ απομάκρυνα τον διδακτισμό του πρώτου επιπέδου. Υποστήριξα την αφηγηματική ροή και τη χειρονομιακή ερμηνεία των ηθοποιών. Το έργο αναφέρεται στα γεγονότα του 30ετούς πολέμου του 17ου αιώνα, ωστόσο ο θεατής παρακολουθούσε την προβολή τους στο μέλλον σ’ ένα φουτουριστικό, εφιαλτικό τοπίο. Οπότε είχαμε μια διαρκή αμφίδρομη αποστασιοποίηση από το παρελθόν στο μέλλον διασχίζοντας τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Η "Μάνα Κουράγιο", πωρωμένη από το εμπόριο, χάνει τα παιδιά της κι όταν πληροφορείται τον θάνατό τους δεν μπορεί να θρηνήσει, γιατί έχει παγώσει το συναίσθημά της. Ένας εξαιρετικός 85χρονος ηθοποιός την παρακολουθεί που προσπαθεί να θρηνήσει και δεν μπορεί. Της διδάσκει τον θρήνο μπροστά στους θεατές, με όλο τον θίασο στη σκηνή να περιμένει την έξοδο της λυτρωτικής κραυγής.
Σαφώς, στηρίχτηκα στην μπρεχτική παιδεία μου και στην πολύχρονη ζύμωσή μου στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ, στις διδαχές των μεγάλων δασκάλων μου, Χάινερ Μύλλερ, Έκεχαρτ Σαλ, Ρουθ Μπερκχάουζ, Μάνφρεντ Βέκβερτ, Γκίζελα Μάι, αλλά και στις θεωρητικές απόψεις του Μπρεχτ πάνω στη "Μάνα Κουράγιο", όπου αναφέρει πολύ συχνά ότι δεν πρόκειται για δράμα, αλλά για τραγωδία. Εκεί ρίζωσα τη "Μάνα Κουράγιο", εκεί που νιώθω κι εγώ ότι έχω τις ρίζες μου, στην τραγωδία. Η παράσταση θα παίζεται στο Θέατρο Αλεξαντρίνσκι για επτά χρόνια».
23°
