«Η ενασχόλησή μου με το συγκεκριμένο έργο ‒μετάφραση και επιθυμία να το ανεβάσω‒ μετράει 3 χρόνια και προηγείται της ενασχόλησής μου με τον “Καντ” που είχα ανεβάσει στη Φρυνίχου. Οι 13 παραστάσεις, λόγω προγραμματισμού, την άνοιξη στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου αποδείχτηκαν λίγες για τη δουλειά και τον κόπο που κάναμε όλοι οι συντελεστές γι’ αυτό και επιστρέφουμε στο Κακογιάννη.
Η ενασχόλησή μου με το έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ συμπίπτει με τη θέλησή μου να δοκιμαστώ και στη σκηνοθεσία. Τα έργα του περιγράφουν μια πνευματική και ηθική κρίση, τη συνειδητοποίηση της κατάθλιψης αλλά και της διάθεσης ή της ανημπόριας να την ξεπεράσεις. Είναι θέματα στα οποία αναγνώρισα τις δικές μου ανησυχίες, βιώματα και καταστάσεις, οι οποίες δεν είναι μόνο δικές μου. Ο Μπέρνχαρντ, τον οποίο θεωρώ ένα νεότερο Τσέχοφ, περιγράφει πως δεν μπορούν να διαχειριστούν οι άνθρωποι το γύρισμα του 20ού αιώνα στον 21ο. Συνέχεια μιλούν γι’ αυτό αλλά παραμένουν αδρανείς ‒ νομίζω πως κάτι παρόμοιο ζούμε και τώρα. Υπάρχει μια ακινησία μπροστά στις αλλαγές που συντελούνται και ένας τρόμος για να πάρουμε την απόφαση στο πώς θα κινηθούμε, τι πρέπει να αφήσουμε πίσω μας και πώς θα αφομοιώσουμε το καινούργιο.
Η φράση “Η ζωή είναι ένα μαρτύριο, αλλά αν δεν αντιληφθούμε και δεν επανορθώσουμε αυτή την κοινοτυπία δεν κατορθώνουμε τίποτα” μας δείχνει πως και η κατάθλιψη είναι πλέον μια κοινοτυπία και πως πρέπει να ξεφύγουμε από αυτή. Και επειδή κι εγώ ρέπω εύκολα στον πεσιμισμό, στην παραίτηση ή δέχομαι τη μελαγχολία ως το ιδανικό οχυρό, υπόσχομαι στον εαυτό μου να ξεφύγει από αυτή τη θεώρηση και να προχωρήσει. Το έργο του Μπέρνχαρντ νομίζω με βοηθάει σ’ αυτό».
13°
