«Η κοινωνία ονομάζει freak όποιον διαφοροποιείται στη σκέψη ή την εμφάνιση, όποιον αρνείται την κοινωνικοποίηση με τους επιβαλλόμενους όρους. Ο τίτλος είναι ειρωνικός γιατί τελικά ποιοι είναι freaks; Αυτοί που καταγγέλλουν ένα σύστημα ή όσοι είναι απέξω και κρίνουν ποιος είναι το… τέρας; Οι τρεις ήρωες της παράστασης έρχονται από τρία διηγήματα του Κάφκα: “Αναφορά σε μία ακαδημία”, “Ο καλλιτέχνης της πείνας” και “Μεταμόρφωση”. Είναι ρόλοι γκροτέσκο και στην παράσταση είναι κλεισμένοι σ’ ένα κλουβί, ως μια ελάχιστη συμβολική αποτίμηση του κοινωνικού αλλά και του κοινωνικού εγκλεισμού. Και οι τρεις καφκικοί “μονόλογοι” καταγγέλλουν –αλλά δεν νουθετούν– την προσπάθεια εξομοίωσης στο σύστημα, την προσπάθεια να παταχτεί κάθε τι διαφορετικό. Έχουν κοινά στοιχεία μεταξύ τους. Φτάνουν στα άκρα, διαμαρτύρονται για την επικράτηση της ύλης, είναι ο ένας συνέχεια του άλλου με το δικό του «καταγγέλλω» ο καθένας, είναι σαν κομμάτια ενός puzzle. Από τον ένα ρόλο πηγαίνω στον άλλο μέσω μιας διαδικασίας – με τη χρήση του φωτός, αλλά και κάποιες συγκεκριμένες πράξεις-κινήσεις. Έτσι κι αλλιώς πρόκειται για σωματοποιημένο θέατρο. «Υιοθέτησα τη συμπεριφορά σας και επέζησα με τους δικούς σας κανόνες, με τη δικιά σας πλασματική ελευθερία. Καμαρώστε με λοιπόν, το πέτυχα”. Είναι πολύ σημαντικά λόγια και δείχνουν πόσο συνειδητοποιημένοι είναι οι ήρωες – και η συνειδητοποίηση είναι η αρχή της αφύπνισης».
21°
