Στην παράστασή μας βγαίνει γέλιο καθαρό, χωρίς φτιασίδια και ψευτιές. Βασικό στοιχείο είναι ο αυτοσχεδιασμός (σ.σ. Σκην.: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης), έτσι είναι πιο εύκολο και για εμάς να είμαστε δημιουργικοί ακόμη ενώ είναι η τρίτη χρονιά που παίζουμε σερί και οι 3 πρωταγωνιστές (ο ίδιος μαζί με Θ. Βισκαδουράκη και Σπ. Σαντίδα). Είχαμε ανεβάσει το ίδιο έργο πριν 12 χρόνια (εκείνη τη φορά με την Παναγιώτα Βλαντή στο ρόλο που τώρα ερμηνεύει η Δήμητρα Στογιάννη). Από τότε, ο δάσκαλος μας Θεοδοσιάδης, που έγραψε και το έργο, μας είχε πει: Επ’ ουδενί δεν πρέπει να νιώσουν οι θεατές οίκτο για τους ανθρώπους που μπορεί να έχουν προβλήματα όρασης ή ομιλίας ή ακοής. Έτσι κι έγινε, τους αντιμετωπίζουμε ως ανθρώπους χωρίς προβλήματα, απλώς με ιδιαιτερότητες, όπως και είναι. Απόδειξη ότι έρχονται στην παράσταση πολλοί άνθρωποι με τέτοια θέματα και παρακολουθούν, γελάνε. Φυσιολογικοί άνθρωποι είναι, που ερωτεύονται, δουλεύουν, αυτοσαρκάζονται. Εγώ, πάντως, είμαι αισιόδοξος – ή μήπως ήμουν; Προσπαθώ να είμαι. Οι μέρες είναι περίεργες, δύσκολες, και η δουλειά του ηθοποιού επηρεάζεται πάρα πολύ από την ψυχολογία του. Άρα, τα τελευταία χρόνια έχει δυσκολέψει πολύ. Και κάτι ακόμη: ο κόσμος που έρχεται στο θέατρο μας ευχαριστεί που τον βοηθήσαμε να ξεσκάσει. Το θέατρο όμως είναι ψευδαίσθηση – εμείς διασκεδάζουμε τον κόσμο για ένα δίωρο. Μακάρι να είχαμε το μαγικό ραβδάκι να τους κάναμε να γελάνε για πάντα.
16°
