Το τέλος είναι εδώ. Εδώ όμως δεν ήταν πάντα; Όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το «I Will Survive» δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου την εξής εικόνα: έναν άνθρωπο που όταν εξαιτίας μιας φυσικής καταστροφής χάνει το έδαφος σταδιακά κάτω από τα πόδια του, για να σωθεί πιάνεται από μια ντισκομπάλα που κρέμεται από το ταβάνι. Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, όταν όλα γύρω σου καταστρέφονται έχεις ανάγκη να «πιαστείς» από τα πράγματα που αγάπησες. Αυτή η παιγνιώδης επιστροφή στο παρελθόν δεν είναι οπισθοδρόμηση με τη μορφή της μη προοδευτικότητας, αλλά ουσιαστικά η ανάγκη του ανθρώπου να έρθει σε επαφή με την έννοια του οικείου, όταν όλα γύρω του είναι πλέον ανοίκεια.
Ζούμε μια καταστροφική, αλλά ταυτόχρονα συναρπαστική εποχή. Γιατί μέσα από τις βαριές και σκληρές αλλαγές που έφερε αυτή, ξεμύτισε η αλήθεια. Η κρίση λειτούργησε σαν ένας καθρέφτης απέναντι στο νεοέλληνα. Όχι παραμορφωτικός, αλλά κανονικός. Ο καθένας λίγο πολύ είδε τα ελαττώματα και τις ατέλειές του και τα γκρέμλιν της περασμένης δεκαετίας αποκαλύφθηκαν πανηγυρικά. Γιατί λοιπόν σε μια εποχή που όλα καταρρέουν και η κατάθλιψη έγινε η «εθνική μας πάθηση», εμφανίζονται γύρω μας αμετανόητα αισιόδοξοι τυπίσκοι; Γιατί σύμφωνα με τον Όσκαρ Ουάιλντ, η βάση της αισιοδοξίας είναι αγνός τρόμος. Όταν σκέφτομαι, λοιπόν, ότι η γενιά μου πρόκειται να περάσει την επόμενη δεκαετία μέσα στα σκατά, έχω τρεις επιλογές. Α) Να καταστραφώ και εγώ Β) Να την κοπανήσω από τη χώρα Γ) Να επιβιώσω. Θα πάρω το Γ. Έναν αναπνευστήρα, παρακαλώ.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου έγραψε με τον Αντίνοο Αλμπάνη & τον Γιάννη Σαρακατσάνη το έργο «I will survive», στο οποίο και πρωταγωνιστεί. Η παράσταση ανέβηκε στο Θησείο - Ένα θέατρο για τις Τέχνες.
12°
