Σάββατο βράδυ, παραμονή του δεύτερου γύρου των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Η πρεμιέρα μιας παράστασης που θα τη θυμάμαι. Συγγραφέας ο Βρετανός Ντένις Κέλι. Τίτλος του έργου «Ορφανά», μεταφράστρια η Κοραλία Σωτηριάδου, σκηνοθέτης ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.
Σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά, σε μια μικροαστική τραπεζαρία, οι δυο τους: η γυναίκα και ο άντρας. Κάτι γιορτάζουν; Και εισορμά με ματωμένα ρούχα ο αδελφός της γυναίκας. Η τάξη του στρωμένου τραπεζιού θα παραβιαστεί, η χλιαρή ατμόσφαιρα του δωματίου θα αρχίσει, λέξη τη λέξη, να υποβάλλεται στη δοκιμασία του εφιάλτη. Ορφανά από μικρή ηλικία τα δύο αδέλφια αλλά και ορφανά σε ό,τι αφορά τη σχέση και την επικοινωνία τους με τους άλλους, με τους έξω, με τον κόσμο. Και ανάμεσά τους ο άντρας-σύζυγος με την πολιτική ορθότητα, την ελεγχόμενη μέσα στο πλαίσιο του «φυσιολογικού» λογική, την καθώς πρέπει συμπεριφορά. Ώσπου λίγο λίγο η βεβαιότητα του άντρα-συζύγου θ’ αρχίσει να κλυδωνίζεται…
Κείμενο υψηλής, κατά τη γνώμη μου, δραματουργίας, επίκαιρο και ταυτοχρόνως διαχρονικό. Θέματα όπως ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η εγκληματικότητα, η οικογένεια, οι σχέσεις ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα, την αδελφή και τον αδελφό, το εγώ και το εμείς, όχι απλώς φωτίζονται από την οπτική και των τριών ηρώων-πρωταγωνιστών αλλά και συγκρούονται αποκαλυπτικά μεταξύ τους, ενεργοποιώντας ποικίλα και αντιφατικά συναισθήματα, καθώς μετατίθεται με σοφιστική δεξιοτεχνία, σταδιακά, το όποιο δίκιο και η όποια λύση-κάθαρση από το αδιέξοδο των ηρώων στη συνείδηση του θεατή-μάρτυρα. Η μετάφραση εξαιρετική, η σκηνοθεσία δραστική, οι τρεις νέοι και ταλαντούχοι ηθοποιοί (Μαρία Κίτσου, Μιχάλης Οικονόμου, Όμηρος Πουλάκης) συνταρακτικοί στο ρόλο τους. A
12°
