Μια κυρία στο διάλειμμα έλεγε στη φίλη της «Πολύ ωραία παράσταση, αλλά γιατί τόσο γυμνό;», ενώ δύο αγόρια πιο εκεί έστελναν sms σε φίλους να έρθουν να τη δουν. Περισσότερο από 50 χρόνια μετά την άρση απαγόρευσης της έκδοσής του, «Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι» φέρνει ακόμη αμηχανία, σε θεατές πια και λιγότερο στους αναγνώστες. Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησαν στην Αγγλία οι επιστολές των πνευματικών ανθρώπων που υπερασπίστηκαν τότε το βιβλίο, αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρον του κοινού, ενώ δεν λείπουν οι μεταφορές στη θεατρική σκηνή και η επανακυκλοφορία των κινηματογραφικών μεταφορών του.
Τυχεροί λοιπόν που «Ο εραστής» ανέβηκε και σε ελληνική σκηνή με τον Χάρη Βόρκα, που υπογράφει σκηνοθεσία, θεατρική προσαρμογή και απόδοση, να φωτίζει και τις πολιτικές παραμέτρους του έργου (τι καλή η Άνι Λούλου, στη νοσοκόμα-πρέσβειρα της λαϊκής τάξης). Για να εξομολογηθώ κάτι, δεν περίμενα πως το έργο θα έδειχνε τόσο επίκαιρο (και ενδιαφέρον), κι ας έχει στο μεταξύ το θέμα αναλυθεί και με πιο μοντέρνους τρόπους.
Το μήνυμα του Λόρενς «Απεταξάμην την υποκρισία» παίρνει κατά γράμμα η παράσταση, με την Κατερίνα Διδασκάλου (Λαίδη) να δίνεται ψυχή τε και σώματι στο ρόλο, ενώ ο Ιωσήφ Πολυζωίδης (Εραστής) με ένα look που φέρνει περισσότερο σε Τσε, να την ακολουθεί στο ερωτικό της παιχνίδι. Δίπλα τους ο Μπάμπης Χατζηδάκης (ο ανάπηρος Λόρδος) αντικαθιστά την έλλειψη κίνησης με τη φωνή και το πρόσωπο, ειδικά στο 2ο μέρος.
Όπως είπε μια άλλη θεατής –ναι, είμαι ωτακουστής, στο κάτω κάτω το κοινό δεν είναι αυτό που αποφασίζει για την επιτυχία μιας παράστασης;– στις φίλες της: «Αχ, να ήμουν η Λαίδη Τσάτερλι!».
Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι Του D.H. Lawrence, Θέατρο Ορφέας
