Το κοινό στους «Ήρωες» μοιάζει με συνωμότες του καλού. Πώς αλλιώς σε μια Αθήνα, έρημη Δευτέρα βράδυ, με το «Νησί» στην τηλεόραση να σπάει τα μηχανηματάκια, να εξηγήσω την επιμονή των θεατών που γεμίζουν ασφυκτικά για τέταρτη χρονιά το Μικρό Παλλάς;
Για την ιστορία, οι «Ήρωες» ξεκίνησαν δια χειρός Ελένης Γκασούκα, που φτιάχνοντας την τελετή λήξης των Ολυμπιακών αγώνων απέκτησε τη γνώση πως τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό, όσο να δείξεις την καρδιά σου στο κοινό.
«Οι Ήρωες», μας λέει, «είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου, μου μοιάζουν, είναι κάτι απόλυτα προσωπικό που προκύπτει κάθε φορά από την ανάγκη μου να επικοινωνήσω με το κοινό. Έχουν μορφή επιθεώρησης, κομμάτια και τραγούδια που αγαπώ, κείμενα που είναι τοποθετημένα κοινωνικά και πολιτικά, γιατί αυτό είναι και το σημείο που με ενδιαφέρει περισσότερο, το ότι ζω, κινούμαι, έχω ηθική και με ενδιαφέρει να την εκφράσω. Στους Ήρωες αγαπώ την αθώα ματιά που επαληθεύεται κάθε βράδυ στη σκηνή. Ο φόβος, η αγωνία, ο ενθουσιασμός, η χαρά, ο θυμός τους είναι γνήσια, οι ήρωες είναι πάντα νέοι. Και επειδή τα κομμάτια των ηρώων είναι αληθινά από την καρδιά μου, μου παίρνει πολύ χρόνο, σκέψη και ενέργεια να τα σκεφτώ κάθε φορά, να τα γράψω και να πάρουν σάρκα και οστά στη σκηνή».
Έχω δει τους «Ήρωες» τρεις φορές και έχω γελάσει το ίδιο, έχω σκεφτεί πολλά και έχω συζητήσει περισσότερα μετά από την παράσταση με τους φίλους μου. Γιατί για μένα αυτό είναι οι «Ήρωες». Μια αφορμή για συζήτηση μετά μουσικής.
12°
