Μια ανακάλυψη στο τεύχος 497 της A.V. ενέπνευσε την ανάγκη να συμπληρώσουμε όλα τα κομμάτια της εικόνας: ο Γιάννης Νένες συνομίλησε με τον Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, διευθυντή φωτογραφίας σε περισσότερες από 40 ταινίες στο Χόλιγουντ, υποψήφιο για Όσκαρ χάρη στη δουλειά του στο «Νεμπράσκα», στενό συνεργάτη του Αλεξάντερ Πέιν, καθώς και σειράς προσωπικοτήτων σαν τον Νικ Κασσαβέτη, τον Ρότζερ Κόρμαν, τον Βιμ Βέντερς, τον Τζορτζ Κλούνεϊ.
Με τον Μπρους Ντερν στα γυρίσματα του «Νεμπράσκα»
Ο καταξιωμένος δημιουργός προκύπτει και ενθουσιώδης Instagramer. To διάστημα αυτό παρουσιάζει φωτογραφίες στην ομαδική έκθεση «#Ινσταντανέ», η οποία φιλοξενείται από τις 25 Σεπτεμβρίου έως τις 18 Οκτωβρίου στην γκαλερί Ζουμπουλάκη. Η είδηση μας έστειλε γραμμή στο προφίλ @papa2, όπου ο Παπαμιχαήλ έχει στήσει το μικρό ψηφιακό του μουσείο, αποτελούμενο από τετράγωνα καρεδάκια. «Δεν είμαι φαν των social media», ανέφερε ο ίδιος, «αλλά το Instagram μου αρέσει γιατί μπορείς εύκολα να μοιραστείς στιγμές σου, βρίσκεις άμεση ανταπόκριση από όλα τα μέρη του κόσμου».
Ενασχολούμενος με τη φωτογραφία με χομπίστικους όρους αλλά συσσωρεύοντας χιλιάδες εικόνες που στο παρελθόν παρέμεναν αθέατες, εύλογα ο Παπαμιχαήλ ενστερνίστηκε με ενθουσιασμό το μέσο. Για τις ανάγκες της έκθεσης ανθολόγησε περί τις 50 εικόνες, μικρό αλλά ενδεικτικό μέρος των οποίων θα έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε σε εκτυπωμένη μορφή υψηλής ανάλυσης στην γκαλερί Ζουμπουλάκη.
Καθώς η ανάγκη αυτοέκφρασης είναι η χαρά και ο όλεθρος όλων των δημιουργικών ανθρώπων, ο Φαίδων Παπαμιχαήλ δεν αρκείται σε περιστασιακή χρήση του Instagram. Η σελίδα του περιέχει περισσότερες από 180 φωτογραφίες που προσφέρουν χορταστική τροφή για το βλέμμα. Υπάρχει η κλασική εικονογραφία του αμερικάνικου highway, με το σούρουπο να αιωρείται σαν επικείμενη προφητεία στο ύψος των άδειων δρόμων. Μενεξεδένιες αποχρώσεις που βροντοφωνάζουν, πορτοκαλοκόκκινα ξημερώματα τραβηγμένα από τον καθρέφτη του οδηγού, διάπυρα τοπία και υποβλητικοί ουρανοί στο μπλε του κοβαλτίου. Οι εικόνες του Παπαμιχαήλ μοιάζουν με καρτ ποστάλ του τελευταίου δειλινού στη γη.
Υπάρχουν αρχιτεκτονικές λήψεις που παιχνιδίζουν με τη φόρμα και τη γραμμή στα όρια της οφθαλμαπάτης, εκμαιεύοντας ποιητικά αισθήματα μέσα από τετριμμένες λήψεις. Η σκιά μιας μαρκίζας πάνω σε τσιμεντένιο τοίχο που ανακαλεί κλειδιά πιάνου. Η αισθησιακή καμπύλη ενός πάγκου που ελίσσεται γύρω από το σώμα, η σχεδόν απτή αφή του ξύλου.
Και έπειτα, είναι και τα πορτρέτα, των οποίων η ελεγειακότητα αποτυπώνει τη ματιά ενός παρατηρητή του οποίου η κατάφαση προς τη ζωή παραμένει ενθουσιώδης: παιδιά που πλατσουρίζουν, παίζουν, κολατσίζουν, χαϊδεύουν με τα ακροδάχτυλα ένα τζάμι στην απόπειρα να δουν τους αντικατοπτρισμούς που κρύβονται παραπέρα. Κοντινό πλάνο σε γυναικείο μάτι, το δέσιμο μιας γόβας μπροστά από τη σιδερώστρα – θηλυκότητα εγκιβωτισμένη στην καθημερινή ρουτίνα. Μαλλιά παρασυρμένα από τον άνεμο απέναντι από θυελλώδες τοπίο, τσουλούφια πεσμένα σε πρόσωπο που κλίνει μελαγχολικά, ασπρόμαυρα βλέμματα που προϋπαντούν την εγγύτητα, ακουμπισμένα σε πλαίσια παραθύρων.
Λος Άντζελες και Νέα Υόρκη, μητροπολιτικά στιγμιότυπα του Χονγκ Κονγκ και ερημότοποι της Γεωργίας, μετα-αποκαλυπτικά πλάνα εκκλησιών και βενζινάδικα του Γουαϊόμινγκ, Χώρα Πάτμου και Βερολίνο. Ποιος είπε ότι το Instagram δεν μπορεί να αποτελέσει εργαλείο ανυπέρβλητης τέχνης στα χέρια του κατάλληλου αρτίστα; Το ψηφιακό εκθετήριο του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ απαιτεί τακτικές επισκέψεις.
11°
