Το πρότζεκτ «The sleep of the beloved» (Ο ύπνος των αγαπημένων) ξεκίνησε ως η διπλωματική του Paul Schneggenburger, φοιτητή, τότε, στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης. Η ιδέα ήταν να φωτογραφίσει τις στάσεις που παίρνουν τα σώματα εραστών κατά τη διάρκεια του ύπνου χρησιμοποιώντας φωτογραφική έκθεση μεγάλης διάρκειας.
Για την πραγματοποίηση του πρότζεκτ ο Schneggenburger χρησιμοποίησε το δεύτερο δωμάτιο του σπιτιού του ως στούντιο, στρώνοντας μαύρα σεντόνια στο κρεβάτι και φωτίζοντας το χώρο με χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Τα ζευγάρια που κοιμούνταν εκεί –στην αρχή οι φίλοι του φωτογράφου και στη συνέχεια άτομα που δε γνώριζε προσωπικά– είχαν ως μόνη οδηγία να βγάλουν τις μπλούζες τους και να κοιμηθούν προσπαθώντας να σκεφτούν πως βρίσκονται στο δωμάτιό τους. Η κάμερα που ο Schneggenburger είχε τοποθετήσει πάνω από τα σώματά τους ήταν προγραμματισμένη να καταγράφει τις στάσεις τους από τα μεσάνυχτα ως τις έξι το πρωί, λίγο πριν την ανατολή του ήλιου, όταν και έκλεινε αυτόματα.
Οι εικόνες που προέκυψαν διαφέρουν μεταξύ τους. Σε μερικές από αυτές τα σώματα μπλέκονται τόσο πολύ που είναι σχεδόν αδύνατο να διακρίνεις τις μορφές, ενώ σε άλλες σαν να υπάρχει μια νοητή γραμμή ανάμεσά τους που δεν παραβιάζεται. Ο Schneggenburger αποτυπώνει τις στιγμές εκείνες που τα σώματα απαλλάσσονται για λίγο από τη συνειδητότητα και μας επιτρέπει να κρυφοκοιτάξουμε σε ένα μυστικό και απόκρυφο κομμάτι της σχέσης των ανθρώπων που φωτογράφισε.
Στην ιστοσελίδα του πρότζεκτ, ένας από τους συμμετέχοντες γράφει:
«Ποτέ δεν κοιμάμαι σε μαύρα σεντόνια, ούτε χωρίς μπλούζα• δε με φωτογραφίζουν συχνά και όταν αυτό συμβαίνει, έχω τον έλεγχο της κατάστασης. Το κάνω/κάνουμε αυτό για σένα και ίσως και για την τέχνη...
Η απώλεια του ελέγχου είναι απειλητική, η γύμνια είναι απειλητική, η φιλαυτία είναι απειλητική, η αποτυπωμένη πια αγάπη είναι απειλητική. Ή, τέλος πάντων, είναι για μένα. Η κάμερα είναι τεράστια και συνειρμικά φέρνει στο μυαλό μου τον HAL 9000. Αλλά κουράστηκα πια και έτσι προσπαθώ να κοιμηθώ όσο πιο όμορφα γίνεται. Σε εμπιστευόμαστε και σου δίνουμε την άδεια να δεις μια στιγμή διαρκείας και ίσως κάποιο μυστικό. Πώς φωτογραφίζεις κάποιον που δε θέλει να φαίνεται, που προτιμά να κρύβεται; Κάτω από τα σεντόνια;»
