Ο Ταΰγετος, με μέγιστο ύψος 2.404 μέτρα στη κορυφή του Προφήτη Ηλία, είναι η υψηλότερη οροσειρά της Πελοποννήσου. Καταλαμβάνει εκτάσεις των νομών Λακωνίας, Μεσσηνίας και Αρκαδίας και καθώς έχει το μεγαλύτερο ύψος απ' όλα τα βουνά της Πελοποννήσου χαρακτηρίζεται ως «τρούλος του Μοριά». Η χλωρίδα του Ταΰγετου είναι εξαιρετικά πλούσια και περιλαμβάνει περισσότερα από 1.000 είδη φυτών. Από αυτά, 33 είναι ενδημικά της περιοχής και 100 είναι ενδημικά της Ελλάδας.
Η αλήθεια είναι ότι με τα βουνά δεν το έχω και πολύ. Θα έλεγα ότι είμαι αποκλειστικά θαλάσσιος τύπος. Παρά ταύτα, αν βρεθώ σε ορεινή ή ημιορεινή περιοχή, μια περιπλάνηση με το αυτοκίνητο θα την κάνω. Τι σημαίνει αυτό το «αν βρεθώ;» Ας πούμε, να με έχουν καλέσει κάπου, σε κάποιο χωριό, σε κάποια αργία ή σε κάποια χαρμόσυνη τελετή. Κάποιοι, που δεν με γνωρίζουν και τόσο καλά, μπορεί να το κάνουν αυτό το λάθος. Πάντα το σενάριο είναι ίδιο. Μακροσκελές τραπέζι, με πάρα πολύ φαγητό και πάρα πολύ αλκοόλ. Και άφθονη φολκλορική μουσική. Δεν έχει σημασία το πού και το πότε. Παντού και πάντα στην Ελλάδα αυτό είναι η διασκέδαση. Μπορεί να υπάρχει διαφοροποίηση στα εδέσματα ανάλογα την περιοχή, μπορεί να αλλάζει ο τύπος του κρασιού, μπορεί να είναι τσίπουρο ή τσικουδιά, μπορεί να είναι κλαρίνο ή λύρα. Δεν έχει σημασία. Επί της ουσίας, στα δικά μου μάτια και αυτιά είναι πάντα το ίδιο και το αυτό. Και πάντα επίπονο και βασανιστικό. Εντάξει, στο φαγητό δεν λέω ποτέ όχι. Αλλά μιλάμε για κάποιον που η μέγιστη διάρκεια γεύματός του είναι τα 15 λεπτά. Και που δεν καταλαβαίνει γιατί επειδή είναι γιορτή πρέπει να φάει περισσότερο ή να κάτσει 5 ώρες στο τραπέζι. Και, το πιο σημαντικό από όλα, δεν πίνει ούτε σταγόνα αλκοόλ. Οπότε κάθομαι και τρώω αστραπιαία και μόλις αρχίζουν τα «στην υγειά μας», «στις χαρές μας», «άσπρο πάτο» και τα άλλα παρόμοια γραφικά, και ταυτόχρονα αρχίζουν και οι πρώτες νότες δημοτικών ή λαϊκών ασμάτων να βιάζουν τα αυτιά μου, τότε αρχίζουν και οι γύρω μου να αναρωτιούνται: «Ρε συ, πού είναι ο Γιάννης; Πάλι την έκανε ο μαλάκας;»
Κάπως έτσι βρέθηκα ένα μεσημέρι να έχω πάρει τα βουνά και να τριγυρνώ στα χωριά του Ταΰγετου. Κάπου 4 με 5 ώρες κράτησε η περιπλάνηση. Τόσο κάνω πάντα. Τόσο, ώστε στην επιστροφή, όχι μόνο πλέον να μην ασχολούνται με το ότι την κοπάνησα, αλλά να έχουν πιει τόσο πολύ που να μη θυμούνται καν ποιος είμαι. Τέλος πάντων, το συγκεκριμένο τουρ είχε ως εξής: Σωτηριάνικα, Χαραυγή, Μοναστήρι Αγ. Γεωργίου, Αλτομιρά, Άνω Βέργα, Βέργα, παλιά εθνική οδό Καλαμάτας Σπάρτης, Μενινά, Περιβολάκια, Ελαιοχώρι, Δήμιοβα, Νέδουσα.
Είχε μια υπέροχη λιακάδα, τα πάντα γύρω καταπράσινα και ανθισμένα. Όλοι στα τραπέζια, οι δρόμοι άδειοι. Έβαλα Avenged Sevenfold, Bullet For My Valentine, Breaking Benjamin και άλλα παρόμοια που ακούγονται μόνο πάρα πολύ δυνατά (play it loud, που έγραφαν παλιά οι δίσκοι) και οδηγούσα στα δρομάκια του βουνού σαν τρελός.
Α! Έβγαλα και μερικές φωτογραφίες...
17°
